Анатолій Балуценка
2007 АСНОВА
ЖЫЦЦЯ
Ўдалечыню плыве вада ракi,
Бягуць бясконца хуткiя аблокi,
Яны спрадвек лёс выбралi такi,
Як цуд, iх вабiць край чужы далёкi.
Ды застаецца ў краi шмат красы,
Адданай краю год ужо каторы:
Чароўныя зялёныя лясы
I сiнiя прыгожыя азёры.
Балоты, сенажацi i палi
Не здатны за мяжу перасяляцца,
Хоць вабныя далёкiя краi,
Ды доля iх на месцы заставацца.
Аблокi, што бягуць, i плынь вады
Бясконца робяць замкнутае кола,
Радзiма клiча iх к сабе заўжды,
Бо родная зямля – жыцця аснова.
23.03.1997
2071 РАНIШНIЯ ЛУГI
З дыяментаў кiлiм пад нагамi,
Сонца ззяе у кроплях расы,
Ранкам добра прайсцiся лугамi,
Каб пазнаць свет сапраўднай красы.
Вада ў рэчцы – як быццам люстэрка,
Шэпча цiха аб нечым чарот,
Радасць чэрпаеш поўнаю меркай,
На душы асалода, як мёд.
Спеў птушыны лепш музыкi льецца,
Побач бачыць прыемна буслоў,
Ад красы сэрца радасна б'ецца,
Адчуваеш к Радзiме любоў.
Толькi добраму вучыць прырода,
Сэрцу быў каб свой край дарагi,
Калi ёсць хоць якая нагода,
Ранкам трэба пайсцi у лугi.
15.05.1997
2149 СВАЯ
ПРЫГАЖОСЦЬ
Хоць цiкава фламiнга пабачыць,
Ды не кожнаму бачыць прыйшлось,
Яшчэ лепей душою адзначыць
У Айчыне сваёй прыгажосць.
Прыглядзецца к сваёй прыгажосцi,
Эфект дасць i яна немалы,
Мо фламiнга i бачыў з нас хтосьцi,
Ды натхненне прыносяць буслы.
Не спяшацца, прайсцi цiхiм крокам
Праз балоты, лясы i лугi,
I на свет паглядзець iншым вокам,
Сэрцу будзе свой край дарагi.
Прыгажосць, што ёсць поруч, не бачна,
Ды уважлiва як назiраць,
Лепш заморскай красы яна значна,
I душу здатна лепей натхняць.
20.07.1997
2196 СУРОВАЯ
ПРАЎДА
Раскiнулiсь, як волаты, стагi
У задуменным вераснёвым лузе,
Мiж iмi без турботы i тугi
Гуляе смела белакрылы бусел.
Даўно ўжо людзi страцiлi давер,
Жывёлы больш не вераць чалавеку,
Iх бокам абыходзiць дзiкi звер,
I птушкi адчуваюць небяспеку.
Жывое можна назiраць здалёк
Або як захавацца за стагамi,
Калi зрабiць насустрач першы крок,
Лунае бусел ўжо пад аблакамi.
Чакае ад людзей заўсёды зло
Знаёмы добра з праўдаю суровай,
Ды не iмкнецца ўзняцца на крыло,
Спакойна бусел пасвiцца з каровай.
3.08.1997
2230
IМКЛIВАЯ ВОСЕНЬ
Восень свае крылы распусцiла,
Хмары зацягнулi небасхiл,
Дожджыкам халодным памачыла,
Залаты дыван зямлю накрыў.
Iснаванне восенi чароўна,
Хоць яна жыццю раслiн – мяжа,
Вабiць прыгажосць яе ўсё роўна,
I спявае, як вясной, душа.
Восень мае жорсткiя законы,
Глянуць трэба ранкам у акно,
Жоўты лiст, а ўчора быў зялёны,
Змены iдуць хутка, як ў кiно.
Кожны дзень прыносiць асалоду,
Новых фарб iдзе iмклiвы бег,
Восень дае дзiўную нагоду
Бачыць iх, пакуль не пойдзе снег.
18.08.1997
2254
ПРЫВЕТЛIВАЕ ЛЕТА
Разлеглiся туманы на лугi,
Да восенi iдзе, адзнака гэта,
Час светлай, але ўсё ж такi тугi,
Бо скончылась прыветлiвае лета.
Па летах адзначаюцца гады,
Яны – крынiца вабных успамiнаў,
Бо час, як дапякаюць халады,
След ў памяцi адметны не пакiнуў.
Шкада, што лета скончылася ўраз,
Хаця даймала iншы раз спякота,
Ды лета – любы, мiлы сэрцу час,
Яно каб не сканчалася, ахвота.
Але спадаюць жоўтыя лiсты,
На час накласцi немагчыма вета,
I, як зязюля, шпаркiя гады
Адлiчвае для нас за летам лета.
20.09.1997
2289 ЗАЛАТЫЯ
КЛЁНЫ
Да спадобы былi мне заўсёды клёны,
Ў кучаравых шатах лiст разны зялёны,
Цень густы кiдаюць, калi прыйдзе лета,
Па душы мне клёны, iх цаню за гэта.
Золата увосень лiст ўплятае ў кроны,
Зачаруюць вока залатыя клёны,
Але, як мiнае восень залатая,
Смутак клён прыносiць, лiст з яго злятае.
Ўзiмку клён не бачны, ён – як шараговы,
Ды вясною значны, лiст раскiне новы,
Да спадобы былi мне заўсёды клёны,
Дрэвы ўсiм падобны, але ў iх ўлюбёны.
Больш люблю iх ўвосень, жоўты лiст спадае,
Клёны далi назву: «Восень залатая»,
Залатыя клёны – нiбы ў казцы дзiва,
Лiст зляцiць, i казка прападзе iмклiва.
9.10.1997
2307 ПАЛIТРА
ГОДА
Чорна-белая зiма,
Нiбы вугаль – дрэвы,
Iншых колераў няма,
Снег, як вата, белы.
Каляровая вясна,
Вабныя палеткi,
Зелянее ярына,
Ярка ззяюць кветкi.
Лета сцiплая рука
Кладзе фарбы хiтра,
Нiбы пэндзаль мастака,
Ёсць уся палiтра.
Пачынае лiст злятаць,
К сцюжы падрыхтоўка,
Дрэвы золатам гараць,
Ззяюць, як вясёлка.
16.10.1997
2344
ВЯРНУЛАСЯ ЛЕТА
Зноў вярнулася бабiна лета,
Бо няўчасна пачалась зiма,
Песня радасцi цалкам не спета,
Лета бабiна ёсць нездарма.
Лета бабiна – восень, не лета,
Снег прайшоў i былi халады,
Ды, калi не дасягнута мэта,
Цёплы час дапаможа заўжды.
Ён стварае на шчасце надзею,
Цяжка, як спадзявання няма,
Душу летняе сонца сагрэе,
Хоць здавалась трывалай зiма.
Ды вярнулася бабiна лета,
I заззялi дабром мiражы,
Час кароткi, ды радасны гэта,
Шчасце здатны прынесцi душы.
8.11.1997
2364 АБЫСЦI
НАГАМI
Хадзiў лясамi i лугамi,
Прайшоў прасёлак i бальшак,
Хто абышоў зямлю нагамi,
Той зведаў солi горкi смак.
Пазнаў узнёсласцi усходу,
Як першы сонечны прамень
Будзiў заснуўшую прыроду,
I пачынаўся новы дзень.
Той чуў цудоўны спеў птушыны,
I цiхi голас ручая,
Як у вясновы хор няспынны
Ўплятаўся голас салаўя.
Каб мець на сэрцы асалоду
I шчасце атрымаць ў жыццi,
Не трэба упускаць нагоду
Зямлю нагамi абысцi.
30.11.1997
2376 ЛЕПШЫ
АРГУМЕНТ
Як цiкава глядзець ноччу ў неба!
Вабяць зоркi к сабе нездарма,
Ведаў больш мець аб iх ёсць патрэба,
Ды адказаў прыдатных няма.
Усё створана вельмi выдатна:
Поўны месяц, пасля малады,
Зямля кола праходзiць дакладна,
Лепш зязюлi адлiчыць гады.
Зоркi свецяць бясконца з сусвету,
На пытанне, зрабiць хто так змог,
Прыгажосць даў чароўную свету,
Ёсць адзiны адказ: толькi Бог.
Атрымаць каб даверу да Бога,
Яго сiлу бясспрэчна прызнаць,
Аргументаў выдатных ёсць многа,
Лепшы – зоркi ўначы назiраць.
6.12.1997
2419 МУЗЫКА
ЦIШЫНI
Мне да спадобы слухаць цiшыню
Цi ветлiвы чароўны гук прыроды,
Высока ўзнёслы момант я цаню,
Не падабаўся грукат мне заўсёды.
Шум лесу i ласкавы пляск вады,
I звонкi гоман конiкаў у лузе,
Я палюбiў ў дзiцячыя гады
Цудоўную прыроду Беларусi.
Мяне натхняюць птушак галасы,
Ад iх душа пяшчотаю сагрэта,
Крынiца гукаў казачнай красы,
Я п'ю усё жыццё з крынiцы гэтай.
Мне вельмi да спадобы цiшыня,
Таму заўжды шукаю я нагоды,
Каб слухаць яе музыку штодня
І радасць мець ад галасоў прыроды.
19.02.1998
2440 МАЛАЯ
РАДЗIМА
Дзе ёсць яшчэ кавалачак Зямлi,
Што лепш душы, чым узбярэжжа Крыма?
Куды б шляхi жыцця не прывялi,
Малая ўспамiнаецца Радзiма.
Прыемна легчы ў лузе на траву,
I назiраць блакiт i бездань неба,
Ўспамiнамi маленства я жыву,
Яны мне для натхнення надта трэба.
Я ад Радзiмы быў ўдалечынi,
Яна мне засталася дарагою,
Лiчыў гады, i месяцы, i днi,
Калi павек зноў буду толькi з ёю.
Радзiма, нiбы мацi, у людзей,
Яна адна, другой нiдзе не будзе,
Яе згадаеш ў шэразе падзей –
Натхненне шчодра напаўняе грудзi.
1.03.1998
2447 СIМВАЛ
БЕЛАРУСI
Цудоўны сiмвал Беларусi,
Цябе цаню я i люблю:
З нябёсаў сiнiх белы бусел
Глядзiць заўжды ўдалечыню.
I адкрываецца прастора,
Далёка бачыць прад сабой,
Пад iм лясоў зялёных мора,
Ляцiць, любуецца зямлёй.
Вакол узгоркi i разлогi,
I рэчак цiхая вада,
Махае крыламi што змогi,
Ды шчасця мала, ўсё бяда.
Бяда навiсла над Радзiмай,
Калi, як людзi, будзем жыць?
А шчасце пралятае мiма,
Як бусел, што ўгары ляцiць.
3.03.1998
2486
АДНАЎЛЯЕЦЦА ЖЫЦЦЁ
Ручай вясновы што спявае,
I шэпчуцца аб чым вятры?
Што снег занадта хутка тае,
Бо грэе сонейка ўгары.
Зямля убор зiмы скiдае,
Пара жаданая прыйшла,
Галлё пупышкi раскрывае,
Прабiлась першая трава.
I кветкi раннiя усюды,
Як ў небе зорачкi, гараць,
Вясна-мастачка робiць цуды,
Жыццё ёй ў сiлах аднаўляць.
Ўступiла у правы прадвесне,
Зiма сыходзiць ў небыццё,
Навокал ўсё спявае песнi,
Бо аднаўляецца жыццё.
25.03.1998
2510 ВЯСЁЛЫЯ
НОТКI
Вясёлыя ноткi ў душы
Заўсёды вясна выклiкае,
Знiкае заслона iмжы,
I сонца усмешкаю ззяе.
Хоць часам i б'юць перуны,
Калi дазваляе нагода,
Чароўную песню вясны
Бясконца спявае прырода.
Прыветлiвы, радасны час,
Бо дзень усмiхаецца зранку,
Вясна клiча к любасцi нас,
Каханы мiлуе каханку.
Пяюць салаўi i чыжы,
Паслаць каб вясне прывiтанне,
Вясёлыя ноткi душы
Даруе вясна для кахання.
1.04.1998
2511 ЛЮБАЯ
РАДЗIМА
Прыемна песцiцца на моры
Сярод вялiкiх валуноў,
Нiбы каханка, вабяць горы,
Вяршынi з шапкамi снягоў.
Цудоўна узбярэжжа Крыма,
Яго марскiя берагi,
Але мiлей ўсяго Радзiма,
Яе балоты i лугi.
I рэчак гоман адмысловы,
Мурог на пляжах цi пясок,
I стогадовыя дубровы,
Лясы, што бачацца здалёк.
Ў жыццi усё праходзiць мiма,
Ды не забыць красу сваю,
Для сэрца любая Радзiма,
I я таму яе люблю.
2.04.1998
2562 ВЯСНОВЫ
САД
Люблю глядзець на прыгажосць прысад,
Калi каля шляхоў растуць бярозкi,
Ды да спадобы больш вясновы сад,
Як зiхацяць на сонейку пялёсткi.
Яшчэ не распусцiлiся лiсты,
Характар кветкi маюць надта смелы,
Iмпэт iх да кахання малады,
Прыемна бачыць воку кiпень белы.
Нiчога няма лепей, чым вясна,
Час шчасця i натхнення у прыродзе,
Пара кахання кожнаму дана,
Вясною ўсе у злагадзе i згодзе.
Гучыць вясновы радасны набат,
Бо кветкi баль любвi спраўляць саспелi,
Прыгожы, нiбы цуд, вясновы сад,
Дзе дрэвы, як нявесты на вяселлi.
23.04.1998
2621 ВУЛIЦА
ЮНАЦТВА
На ёй асфальту не было нiколi,
А сцежачкi з бакоў ад босых ног,
I спарышы, як на дарозе ў полi,
Дыван зялёны утвараў мурог.
На ёй заўсёды пасвiлiся гусi,
Ды шмат слядоў рабiлi капыты,
I вулiца была ў бясконцым русе,
Абапал хат раскiнулiсь сады.
Вясной вада збягала ў каляiны,
Улетку сцежкi дзве i мурагi,
Увосень гразь была, як быццам з глiны,
Сумёты ўзiмку ставiлi снягi.
Асфальт даўно заўсёды пад нагамi,
Але на iм сумую часам я,
Ва ўяве – з яблынёвымi снягамi
Юнацтва вулiца цудоўная мая.
16.05.1998
2681
ЦУДОЎНАЯ КНIГА
Гартаю цудоўную кнiгу,
Свае разглядаю гады,
Ў душы адчуваю адлiгу
У часе, як быў малады.
Выразна, як сёння, я бачу
Любiмай ракi берагi,
З сябрамi на ёй як рыбачу
Цi спрытна бягу ў арахi.
Збiраў iх заўсёды багата,
На шчасце шукаў спарышы,
Старонкi маленства – як свята,
Чароўны бальзам для душы.
Цудоўную кнiгу гартаю,
Каб радасны настрой здабыць,
Пяшчоту ў душы адчуваю,
Гадоў, што прайшлi, не забыць.
12.07.1998
2693 ЧАРОЎНЫ
РАНАК
Люблю рабiць насустрач сонцу крокi,
Калi яно абвесцiць новы дзень,
Калi зрабiў пунсовымi аблокi
Не бачны воку сонечны прамень.
Як серабро, раса ляжыць на травах,
I, нiбы сцежка, першыя сляды,
Чароўны ранак назiраць цiкава,
Хвалюе моцна сэрца ён заўжды.
На небе безлiч колераў ад сонца,
Удзень ужо няма такой красы,
Змяняе выгляд далягляд бясконца,
Гараць вясёлкi ў кропельках расы.
Люблю рабiць насустрач сонцу крокi,
Багата ранкаў мне сустрэць прыйшлось,
Зусiм не трэба ехаць ў край далёкi,
Цудоўную каб бачыць прыгажосць.
22.07.1998
2734
ГЛЯДЗЕЦЬ НА СВЕТ
Свет назiраць i цэлы час здзiўляцца –
Цудоўны i прыемны Боскi дар,
Душой да прыгажосцi дакранацца,
Глядзець заўжды ў яе чароўны твар.
Вакол ляжаць дзiвосныя карцiны:
Лес, рэчка, далеч неба, сенажаць,
Мiж белых аблакоў палёт буслiны,
Краса у змозе сэрцу радасць даць.
Чаруюць гронкi спеючай рабiны,
На iх глядзець прыемна шмат разоў,
Заранак спеў i цёхкат салаўiны
Даюць натхненне сэрцу зноў i зноў.
Каб радасць мець, не трэба вельмi многа,
Грунтоўна каб палепшыць настрой свой,
Не трэба надзвычайнага нiчога:
Глядзець на свет з паднятай галавой.
14.08.1998
2794 ЦУДОЎНЫ
СЯБРА
Ходзiць месяц крутарогi
Следам уначы,
I нiяк не маю змогi
Ад яго ўцячы.
Пабягу – i ён за мною,
Потым пастаю,
Ён вiсiць над галавою,
Свецiць на зямлю.
Цяжка ад яго схавацца,
Хоць бяжы, хоць стой,
Будзе следам ён iмчацца,
Хоча быць са мной.
Месяц любы мой, цудоўны,
Мы сябры даўно,
Ён, двухрогi або поўны,
Мне глядзiць ў акно.
3.10.1998
3010
ПРЫВАБНАЯ РАДЗIМА
Нават i на Чорным моры
Не знайсцi такой красы:
Сiнявокiя азёры
I зялёныя лясы.
Вабiць нiва залатая,
Што ляжыць без берагоў,
I стагоў духмяных зграя
Мiж рамонкавых лугоў.
Прыгажосць ў абшарах Крыма,
Сонца песцiць там зямлю,
Ды прывабней мне Радзiма,
Я яе адну люблю.
21.02.1999
3105 УСМЕШКА
РАНКУ
Рэчку, радасць з якой заўжды п'ю,
Луг, якi мне дае асалоду,
Я пяшчотна, аддана люблю
I сустрэцца шукаю нагоду.
Люблю з вудай сядзець у цiшы,
Глядзець ў зоркавы купал высокi,
Адчуваю спакой без мяжы,
Як прамень пазалоцiць аблокi.
Ранак – самы прыветлiвы час,
Звонка песня птушыная льецца,
Калi сонейка з'явiцца, ўраз
Прамянямi ласкава ўсмiхнецца.
12.04.1999
3112 ВЕРНЫЯ
СЫНЫ
Хто хадзiў за плугам па разоры,
Зведаў той i пах, i густ зямлi,
Клалiся пласты, як хвалi ў моры,
Што ад ветру лёгкага прайшлi.
Па пракосу хто хадзiў з касою,
Ведае красу i водар траў,
Клаў траву высокую з расою,
Меў натхненне ад сялянскiх спраў.
Перамацаў хто зямлю рукамi,
I сказаў ёй шмат пяшчотных слоў,
Будуць яе вернымi сынамi:
Да Радзiмы ў сэрцах iх любоў.
17.04.1999
3123 БЫЛОЕ
Схiл гары, як ў зорачках, ў малiне
Жоўтых i чырвоных каляроў,
Успамiн нiколi не пакiне
Высечкi ад букавых лясоў.
А лясы з ажынай i чарнiцай!
Беразняк, з травою ў пояс луг,
I рыбалка, дзе вада iскрыцца,
Невялiкi хоць Заходнi Буг.
Трыццаць год пражыў на Украiне,
Ўспамiнаю старажытны Львоў,
Успамiн былое не пакiне,
Бо ў душы засталася любоў.
19.04.1999
3141
ЯБЛЫНЕВАЕ ЦВIЦЕННЕ
Iдзе прыгожы i бясконцы рух,
Яго спынiць ужо нiшто не ў змозе,
Спадае з дрэў пялёстак белы пух,
Ляжаць ужо сумёты на дарозе.
Сумётаў намяло навокал шмат,
Такi закон жыцця раслiн суровы,
Кiпiць ад цвету яблыневы сад,
Спадае пух ў цудоўны дзень вясновы.
Напэўна, не iснуе лепш красы,
Хаця яна праходзiць у iмгненне,
Ды сэрцу вельмi любыя часы,
Як крочыць яблыневае цвiценне.
28.04.1999
3147 ХВIЛIНЫ
ШЧАСЦЯ
Сонца свецiць, i ў небе блакiтны абсяг,
Парасходзiлiсь чорныя хмары,
Бо прырода, як добры i казачны маг,
Раскрывае цудоўныя чары.
Сонца ў кроплях расы на травiнках гарыць,
Пад нагамi iскрыцца дарога,
Ў сэрцы радасны час, трэба iм даражыць
I за шчасце падзякаваць Бога.
Даюць ўзнёсласць зялёныя шаты Зямлi
I прастора блакітнага
неба,
Як прыемна, што шчасця хвiлiны прыйшлi,
Для душы прыгажосць заўжды трэба.
2.05.1999
3165 НАЙЛЕПШЫЯ
ЧАСЫ
Як сонейка пашле свае падаркi,
Чароўныя, бы казка, прамянi,
Аблокi аздабляе колер яркi,
Нiбы на iх запалены агнi.
I рэчка дыяментамi iскрыцца,
I, нiбы жэмчуг, на траве раса,
Бо ззянне сонца – любая крынiца,
Заўжды з яе ў душу цячэ краса.
Калi няма на небе анi хмаркi,
Лугi, палi смяюцца i лясы,
Бо сонца дорыць добрыя падаркi,
Для ўсiх дае найлепшыя часы.
6.05.1999
3168 ДЗIЎНЫ
СВЕТ
Дзiўны свет! Пагляджу – не магу наглядзецца,
Нiбы мёд, прыгажосць яго кубкамi п'ю,
Ад красы ў цяжкi час душа можа сагрэцца,
I таму я прыроду аддана люблю.
Люблю лесу прастору i плынь цiхай рэчкi,
Смак цудоўны халоднай крынiчнай вады,
Ды згарае жыццё, як васковыя свечкi,
Час прымусiць пакiнуць яго назаўжды.
Зашумяць, як раней, над зямлёю бярозы,
Прамень сонца аблокi пяшчотай кране,
I заззяюць брыльянтам ранковыя росы,
Ды на свеце тады ўжо не будзе мяне.
7.05.1999
3203 КРАНЕ
ДУШУ
Вабяць восенi, зiмы i леты,
Ды ў душы ёсць такая струна,
Што кранаць вельмi любяць паэты:
Цуд чароўны – красуня-вясна.
Час надзей, светлых мрой i чакання,
Бо наяве – як быццам у сне,
Час найлепшы, каб стрэнуць каханне,
Вясна кожную душу кране.
Вясна радасць дае i натхненне,
Зусiм iншым становiца свет,
Бо хвалюе бясконца цвiценне,
Калi нават не будзеш паэт.
28.05.1999
3214 ЗАХАД
Неба край – як ягады калiны,
Дзiўныя прыгожыя дары,
Захад сонца доўжыцца няспынна,
Па прыкмеце будуць дзьмуць вятры.
Воблакi – як казачнае дзiва,
Iх фарбуе сонечны прамень,
Ды чырвоны шар бяжыць iмклiва,
I згасае, нiбы свечка, дзень.
Назiраю прыгажосць удзячна,
Бо не кожны з захадаў такi,
Сонейка зусiм амаль не бачна,
Толькi ружавеюць воблакi.
6.06.1999
3304
НАТХНЕННЕ
Натхненне для сябе заўжды знайду,
Каб моцным быў мой паэтычны голас,
Гляджу на тую самую ваду,
Раней глядзеў ў якую Якуб Колас.
Над Прыпяццю цудоўныя лугi,
I, як раней, на iх ляжаць пракосы,
Хоць час цяпер iдзе зусiм другi,
Але «iдуць касцы, звiняць iх косы».
I, як раней, вакол стаяць лясы,
Блакiтнае такое ж паднябессе,
Заўжды натхненне прыйдзе ад красы,
Яго дае чароўнае Палессе.
21.07.1999
3318 ПЯШЧОТЫ
На усходзе неба пашарэла,
Зоркi, нiбы свечкi на вятры,
Непрыкметна гаснуць, ранак смела
Гаспадарыць у сваёй пары.
Ранак ветла расчынiў абдымкi,
Хутка выйдзе сонечны прамень,
Абвясцiць каб свету без затрымкi,
Што ужо пачаўся новы дзень.
Сонца шар чырвоны, як малiна,
Неба у блакiт пафарбаваў,
I пяшчоты доўжацца няспынна,
Дзень свет навакольны абдымаў.
4.08.1999
3324 НЕ ПАРА
Змяняць прырода пачынае стан,
I календар сезон перагартае,
Паклаўся моцны жнiвеньскi туман,
Бо на парозе восень залатая.
Ўжо з поўначы дыхнулi халады,
I сонца часта затуляюць хмары,
У чырвань убiраюцца лiсты,
Каб пачынаць асеннiя пажары.
Ды лета лiчыць – не прыйшла пара,
I спёка, як раней, яшчэ трывае,
Хаця туман вiсiць, як дым кастра,
I жоўты лiст паволi ападае.
10.08.1999
3331
ПУНСОВЫЯ ВЕТРАЗI
За прыгажосць чаго не аддасi,
Прыемна быць на ранiшнiх пажарах,
Калi аблокi, нiбы ветразi,
Пунсовыя, як у жаданых марах.
Цiкава ранак летнi сустракаць,
Пабачыць каб цудоўнае iмгненне,
Як ветразi пунсовыя гараць,
Каб ад красы мець радасць i натхненне.
Я назiраць люблю ў ранковы час,
Як ветразi раскiнулiсь ў абшары,
Пакуль пунсовы колер iх не згас,
Наяве казка, як ў цудоўнай мары.
16.08.1999
3332 ЗВОН
ЛЕТА
Вельмi хутка лета адзвiнела,
Бо ўсяму калiсьцi прыйдзе скон,
Восень у туман зямлю адзела,
Ды дасюль я чую лета звон.
Не зусiм ласкава свецiць сонца,
Як улетку цэлы час было,
Хмары ходзяць шэрыя бясконца,
Жоўтым лiсцем сцежкi замяло.
Надыходзiць восень залатая,
Як яе, красуню, не любiць,
Хоць любоў ужо зусiм не тая,
Лета у маёй душы звiнiць.
18.08.1999
3333
СПЕЛАСЦЬ
Агеньчыкi рабiна запалiла,
Гараць, як залатыя лiхтары,
Святлом чырвоным свету абвясцiла,
Што восень зачакалась на двары.
Вясна цвiценнем радасным буяла,
I кветкi былi добрай ўкрасай крон,
Ды ягада паволi саспявала,
А спеласць – вельмi недалёкi скон.
Прыемна бачыць чырвань гронак спелых,
Iх прыгажосць – бясспрэчная мана,
Няма на свеце лепей кветак белых,
Калi цвiце чароўная вясна.
19.08.1999
3343 ПАЛЕСКI
КРАЙ
Зямля мая! Люблю твае абшары,
Пяшчотны гоман рэчак i лясоў,
Такога цуду не уявiш ў мары,
Як дзiўны цуд птушыных галасоў.
Люблю красу цудоўнага Палесся,
I падымаць не трэба галавы,
Бо поруч, не ў абсягах паднябесся,
Прыветна машуць крыламi буслы.
Мне нават падабаюцца балоты,
Жывёльны свет там мае сталы рай,
I сэрца замiрае ад пяшчоты,
Яе дае душы палескi край.
22.08.1999
3357 ЗАЛАТЫ
БАЛЬ
Туман на поплавы паклаўся,
Здарылась так не ў першы раз,
Туманы сведчаць, што сабраўся
Спраўляць свой баль асеннi час.
Вясной i летам – баль зялёны,
Баль белы – ўзiмку, ў халады,
Пазалацiла восень кроны,
Яе баль лепшы – залаты.
Даўно асеннi баль люблю я,
Дае ён радасць i спакой,
Бо восень золата даруе
Удосталь шчодраю рукой.
28.08.1999
3364 РОССЫП
ЦЫТРУСАЎ
Туман паклаўся у лагчыны,
I месяц рог свой запалiў,
А зоркi, нiбы апельсiны,
Пазалацiлi небасхiл.
Вакол прыгожа, як у мары,
Краса – не перадасць паэт,
Калi ўначы не ходзяць хмары,
I на далонi ўвесь сусвет.
Як назiраць красу ахвочы,
Найлепшай не знайсцi пары,
Глядзець прыемна ў цемру ночы
На россып цытрусаў ўгары.
5.09.1999
3366
ПРАДВОСЕНЬ
Хоць жоўты лiст не сыплецца яшчэ,
Ўсё роўна лета стала часам згадак,
Бо сонейка больш моцна не пячэ,
Прадвосень свой ужо бярэ пачатак.
Прыходзяць ноччу ў госцi халады,
Не ззяе прамянямi болей золак,
Працяглыя дажджы iдуць заўжды,
Няма прыгожых радасных вясёлак.
У небе шэра ад свiнцовых хмар,
Як згадка лета, усмiхнецца просiнь,
Гатуе паступова хмуры твар,
Як каралева казачная, восень.
7.09.1999
3378 ТВОРЧАЕ
НАТХНЕННЕ
Натхненне – добры вынiк ад нагоды,
Душа – чутлiвы вельмi камертон,
Уражанняў шукаю у прыроды,
Бо iх не дасць шкло, цэгла i бетон.
Я з вудаю люблю сядзець ля рэчкi,
Душа адпачывае у цiшы,
Бо не iснуе там падстаў для спрэчкi,
А пiшуцца прыгожыя вершы.
Быць на прыродзе – сталае iмкненне,
Люблю азёры, рэкi i лугi,
Яны даюць мне тврочае натхненне,
Ад смутку пазбаўляюць i тугi.
15.09.1999
3402 АПОШНI
КЛIЧНIК
Прайшло жнiво, паклалiся туманы,
Цяпер кладуцца жоўтыя лiсты,
Час цiхi надышоў i час рахманы,
Такое лета бабскае заўжды.
Стаiць цяпло, як быццам яшчэ лета,
Хоць жнiвень крочыць у календары,
Ды кажуць за прыкметаю прыкмета,
Што восень – гаспадыня на двары.
Бо запалiў свае кастры кастрычнiк,
Яны гараць у кронах дрэў вакол,
Ды лета ставiць свой апошнi клiчнiк,
Хоць блiзкi час асеннiх халадоў.
2.10.1999
3432 ПЕРШЫЯ
Рыбачыў я на Бузе i Днястры,
Цяпер лаўлю на Прыпяцi i Пiне,
Але з другою рэчкай мы сябры,
Павек мяне сяброўства не пакiне.
Шмат рэк пабачыць у жыццi прыйшлось,
Яшчэ i парыбачу дзесьцi, можа,
Але забыць не ў сiлах прыгажосць
Ракi маленства – дарагога Сожа.
Ва ўяўленнi – пяшчота без мяжы,
Даўно хоць адбылося развiтанне,
Ды першая рака жыве ў душы,
Як першае юнацкае каханне.
23.10.1999
3464 ЯК
ВОБЛАКI
Бягуць аблокi над зямлёй,
Заўсёды вольныя, як вецер,
Душа не поўнiцца журбой,
Хоць шмат бяды iснуе ў свеце.
Таму жадаю я ўсмактаць
Урокi мудрасцi прыроды,
Каб толькi радасць атрымаць
Ад неабмежанай свабоды.
Як воблакi, не мець мяжы,
I лёсам толькi ганарыцца,
Мець асалоду для душы,
I ўрэшце рэшт дажджом пралiцца.
21.11.1999
3487
КВЯЦIСТЫЯ ДЫВАНЫ
Вакол ляжыць дыван, як цукар, белы,
Трава ператварылася ў гнiллё,
Узiмку ўсе аднолькавыя дрэвы,
Чарнее толькi голае галлё.
Але якое разнатраўе ўлетку!
На дрэвах вельмi розныя лiсты,
На лузе кожны вiд расквецiў кветку,
Дыван каб утварыўся залаты.
Узiмку безлiч дываноў iскрыстых,
Хаця яны прыгожыя усе,
Ды шчасця больш ад дываноў квяцiстых,
Яны – як гiмн прыродзе i красе.
8.12.1999
3500 ЛЕПШАЯ
ЎКРАСА
Шкада, што кветкi адцвiтаюць,
Пялёсткi сыплюць на зямлю,
Ды як заўчасна iх зрываюць,
Глядзець на кветкi не люблю.
Бо церпiць нi за што прырода,
У кветках – цэлы боскi свет,
Ды вельмi хутка асалода
Завяне, нiбы з руж букет.
Зрыванне кветак – як абраза
Пачуццяў ўзвышаных маiх,
Бо кветкi – лепшая украса,
Ды мы не вельмi цэнiм iх.
12.12.1999
3533 ЛЮБЛЮ
Люблю мазолiстыя рукi,
I стравы смак з дымком кастра,
Спатканнi лепей, чым разлукi,
Мне любы росы з серабра.
Люблю глядзець на ўсходы сонца
I слухаць дружны птушак спеў,
Прывабна мне жыццё бясконца,
Як золата спадае з дрэў.
Люблю цудоўны свежы вецер,
Калi спяваюць каласы,
Люблю жыццё на белым свеце,
Люблю заўжды, ва ўсе часы.
7.01.2000
3557 НЕКТАР
ПРЫРОДЫ
Дождж iдзе, хоць свецiць сонца
Сярод грозных чорных хмар,
Хай бы ён iшоў бясконца,
Дождж – сапраўдны гаспадар.
Серабро збягае з неба,
Ў прамянях гарыць пажар,
Зсумавалась моцна глеба,
Травы мыюць пыльны твар.
Весялiцца ёсць нагода
Ад цудоўных боскiх чар,
Смокча вiльгаць ўся прырода,
Нiбы пчолы п'юць нектар.
14.01.2000
3567 РАДАСЦЬ
АД БЛАКIТУ
Сонца нiзка было у кароткiя днi,
Ганарыцца цяпер вышынёю,
Дыск яго нездарма распусцiў прамянi,
У паветры ўжо пахне вясною.
Зiма студзiць, але ўжо даволi цяпла,
Хаця сонца яшчэ не ў зенiце,
Ды ка мне нечаканая радасць прыйшла,
Бо нябёсы ў цудоўным блакiце.
Праз блакiт ў бездань свету натхнёна гляджу,
Хуткi крок у вясны i выразны,
I узнёсласць хвалюе бясконца душу,
Ад блакiту цудоўнага шчасны.
18.01.2000
3574
ПРЫГАЖОСЦЬ
Я люблю, як спяваюць бярозы,
Калi вецер трапеча карой,
Цi да долу схiляюцца лозы,
Каб ў люстэрка глядзець над вадой.
Назiраць мне прыемна аблокi,
Лёгкi iх i свабодны палёт,
Цi пабачыць цiкавыя крокi,
Ходзяць буслы калi ля балот.
Я мiлуюсь стварэннем прыроды
Ў спёку, холад, ў снягi цi iмжу,
Анi смутку няма, нi маркоты:
Прыгажосць узвышае душу.
20.01.2000
3600 РАДАСЦЬ
Цудоўна снег у дрэў аздобiў кроны,
I сыплецца яшчэ далей згары,
Сняжынкi, нiбы царскiя кароны,
Блiшчаць, бо свецяць ярка лiхтары.
Навокал прыгажосць зiмой заўсёды,
Бо кожны закрываецца агрэх,
Шмат цудаў незвычайных у прыроды,
Адно з iх – брыльянцiсты белы снег.
Як матылькi, ляцяць з нябёс сняжынкi,
Ляжыць абрус бялюткi без мяжы,
Не бачна, дзе разбеглiся сцяжынкi,
Ды радасць, як вясною, на душы.
29.01.2000
3605
ЦУДОЎНАЕ ЛЕТА
Хоць вабiць снега прыгажосць
Або бярозы пазалота,
Ды лепей цёплы летнi дождж,
А часам нават i спякота.
Бо лета лашчыцца заўжды,
Ў душу прыходзiйь асалода,
Ад сонца i рачной вады
У целе дзiўная пяшчота.
Ўсе поры года любы мне,
I я удзячны iм за гэта,
Але шкада, калi мiне
Цудоўнае, як мара, лета.
31.01.2000
3609
КВIТУЧЫЯ САДЫ
Сад вясновы. Кветкi расцвiлi,
I на iх нектар збiраюць пчолы,
Безлiч прыгажосцi на Зямлi,
Ды, як мроя, вабiць сад вясновы.
Нiбы добры рэжысёр, вясна
Лепшае выводзiць на падмосткi,
Снегам сад ахутала яна,
Падаюць сняжыначкi-пялёсткi.
Я люблю квiтучыя сады,
Ўся Зямля буяе ў белым цвеце,
Радасць на душы ад iх заўжды,
Жыць лягчэй становiцца на свеце.
3.02.2000
3620 РАДАСЦЬ
НАТХНЕННЯ
Разгарэўся вячэрнi пажар,
Сонца чырванню неба залiла,
Сакавiтасць яе памiж хмар
Выглядае, як боскае дзiва.
Сонца села, гарыць яго след,
I аблокi палаюць ў пажары,
Збудаваны цудоўна сусвет,
Не уявiш такога i ў мары.
Я за захадам пiльна сачу,
Непрацяглы ён, толькi iмгненне,
Мне цiкава, бо вельмi хачу
Атрымаць зноўку радасць натхнення.
8.02.2000
3644
ДЗIВОСНАЯ КАЗКА
Поўны месяц блукае высока,
Супынiцца не робiць ён спроб,
Праз аблокi адзiнае вока
Пазiрае, як быццам цыклоп.
Пахавалiсь маленькiя зоры,
Толькi месяц адзiн сярод хмар,
Па аблоках плыве, як па моры,
Паўнапраўны нябёс гаспадар.
Падарожнiку дорыць ён ласку,
Каб вакол добра бачна было,
Робiць з ночы дзiвосную казку,
Адбiвае ад сонца святло.
20.02.2000
3675
ТАПАЛIНЫ ПУХ
З дрэў спадае тапалiны пух,
Белым стаў ужо асфальт ад снегу,
А ў паветры завiрухi рух,
Стан, падобны снежаньскаму рэху.
Сонца свецiць, ў сэрцы цеплыня,
I таму зусiм няма маркоты,
Тапалiны пух ляцiць штодня,
Намяло вялiкiя сумёты.
Лёгкi пух пакрыў вакол зямлю,
Так бывае ў чэрвенi заўсёды,
Назiраць я з радасцю люблю
Летам зiму снежную ў прыроды.
5.03.2000
3676
БАРАВIКI
Па лесу часта я блукаю,
Але да радасцi не звык,
Як пад ялiнкай адшукаю
Дзябёлы моцны баравiк.
Заўсёды маю асалоду,
Яе, як мёд духмяны, п'еш,
Бо бачыш дзiўную прыроду,
Як ранкам па грыбы iдзеш.
Грыбоў няшмат на самай справе
У кошыку ляжыць на дне,
Дзесяткi бачу iх ва ўяве,
I сотнi мрояцца у сне.
5.03.2000
3677
ЗОЛАТАБОКIЯ ЛЯШЧЫ
Сябрую з вудай стала змалку,
Бо з ёй прыемна паляваць,
Ды больш ўсяго люблю рыбалку,
Калi ляшчы пачнуць кляваць.
Мець трэба ў справе падрыхтоўку,
Бо вуда моцная трашчыць,
Як пападаюцца на золку
Золатабокiя ляшчы.
За радасць дзякую прыроду,
Што здатна даць яе заўжды,
Таму знаходжу зноў нагоду,
Каб золата здабыць з вады.
5.03.2000
3680 НА
ЗОЛКУ
Люблю я ў час чароўны раннi
Сядзець у хмызе над ракой,
Спяваюць птушкi аб каханнi,
На сэрцы радасць i спакой.
Вада ў рацэ не зварухнецца,
Напэўна, ветрык яшчэ спiць,
А клёў такi, аж вуда гнецца,
Лешч бераг бокам залацiць.
Спяваюць птушкi мне без змоўку,
Iх спеў – лякарства ад маркот,
Люблю рыбачыць я на золку,
Каб бачыць сонейка усход.
7.03.2000
3696
ЗАВУШНIЦЫ
Лiст бярозы пачаў залацiцца,
Нiбы восенню россыпы зор,
I на кроне цудоўна глядзiцца,
Як з завушнiц, прыгожы набор.
А завушнiц ўсё болей i болей,
Iмi я любавацца люблю,
Ды яны з нешчаслiваю доляй,
Бо заслаў iмi ветрык зямлю.
Канец прыйдзе зiмовым пагрозам,
I завушнiцы з'явяцца ўраз,
Каташкi вясна дорыць бярозам,
Красавацца настаў iхнi час.
12.03.2000
3697 ЛЕТА
Адышло лета, мне яго шкода,
Летась шкода таксама было,
Але сёлета лепей пагода,
Меру часу нам лета дало.
I гiсторыю лета стварае,
Лета ў годзе – цудоўны сюрпрыз,
Бо яно нам гады адзначае,
Калi пiшуць жыцця летапiс.
Лета! Добрае, звонкае лета,
Час, калi не iснуе нягод,
I адлiк для часоў розных гэта,
Бо для лета ёсць тоеснасць – год.
13.03.2000
3705 РОСНЫЯ
ЛУГI
Апусцiўся ранiцай туман,
Што вiсеў упарта над лугамi,
Хоць вядома, што вакол падман,
Ды ляжаць брыльянты пад нагамi.
Я выходжу ў росныя лугi:
Травы i блакiт у паднябессi.
На душы нi скрухi, нi тугi,
Птушкi для мяне спяваюць песнi.
Ранкам луг закруцiць галаву,
I душа ад радасцi ўзлятае,
Калi сонца росную траву
У брыльянты шчодра адзявае.
14.03.2000
3706
НЕКРАНУТАЯ КРАСА
Не шкадую нi аб чым,
Што ёсць, люба тое,
Начных вогнiшч бачыў дым,
Неба залатое,
Хваль магутных карагод
На блакiтным моры,
Сонца радасны усход,
Ў шапках снегу горы,
Плынi рэчак i лясы,
Вадаспадаў воды,
Некранутай ёсць красы
Безлiч у прыроды.
14.03.2000
3732 ВЯСНА
Вясна, зямля настылая яшчэ,
Ёсць нават астраўкi сумётаў белых,
Бо сонейка удосталь не пячэ,
Пупышкi не кранулiся на дрэвах.
Ды поруч ўжо жаданая вясна,
I з кожным днём шпарчэй ўсё яе крокi,
Прайшла адлiг суровая мана,
Блакiт заззяў, i паплылi аблокi.
Вясна душу красой запаланiць,
Заўжды прыемна радасцi чаканне,
Бо, як нiколi, люба ўвесну жыць,
Яна дае узнёсласць i каханне.
27.03.2000
3739 РАДАСЦЬ
Бясконца мне прыемна назiраць
Цудоўны i чароўны свет прыроды,
Каб незвычайны цуд яе спаткаць,
Бо нельга упускаць такой нагоды.
З пупышкi як распусцiцца лiсток,
I як з бутона кветка ружы гляне,
Як зерне здатна даць жыцця расток,
I ранкам блiн чырвоны сонца ўстане.
Люблю, калi навокал цiшыня,
Або ў траве хор конiкаў спявае,
Прыроду назiраю я штодня,
I радасць мне душу перапаўняе.
29.03.2000
3786 МАРСКАЯ
КРАIНА
Выйшла Пiна вясной з берагоў,
I вада сыдзе, пэўна, няскора,
Бо на месцы бяскрайнiх лугоў
Хваляй плешчыцца бурнае мора.
Плыве ў Прыпяць шырокая плынь,
Гучыць рэчак вясновая песня,
Дадае вады Стыр i Гарынь,
Як марская краiна, Палессе.
Прыйдзе лета засушлiвы час,
У балотах ваду знойдзе бусел,
Стане край сухапутным ураз,
Так адвеку было ў Беларусi.
22.04.2000
3792 ПУНСОВЫ
РАНАК
Дае заўсёды ранак радасць мне,
Бо вабiць летнi ўсход сваiм вiтаннем,
Пяшчота шчасцем за душу кране,
Пунсовым, як агонь кастра, свiтаннем.
Плыве з-за гарызонта сонца шар,
Рашучыя адразу робiць крокi,
Ў нябёсах разгараецца пажар,
Становяцца пунсовымi аблокi.
Цудоўна у ранковы час не спаць,
А сустракаць яшчэ адзiн дзень новы,
I цуд натхнення шчодра атрымаць,
Бо ранак здатны даць яго пунсовы.
25.04.2000
3794 ХУТКА
Мне рэчка вясновыя песнi пяе,
I ветрык казыча ласкава,
Ды сонейка ў рукi праменьчык дае,
Душа каб вясну адчувала.
Зялёнаю стала, нарэшце, трава,
I белаю пенаю кветкi,
Ад радасцi кругам iдзе галава,
Вясна – час дзiвосны i рэдкi.
Ды хутка схаваецца рэчка пад лёд,
I вецер журботна завые,
Зiма прынясе з сабой безлiч нягод,
Красу коўдрай снежнай пакрые.
26.04.2000
3795 СВЕТ
КВЕТАК
Вясна – iмклiвы i цудоўны час,
Убор зялёны набылi прыгоркi,
I кветкi распусцiлiся ураз,
Заззялi дзьмухаўцы ў траве, як зоркi.
Вясеннi час дзiвосны цуд стварыў,
Навокал кветкi зоркi запалiлi,
I на зямлi ўтварыўся небасхiл,
Ў iм кроны вiшань, як аблокi, плылi.
Вясною ўдзень – як уначы сусвет,
Сузор'i з кветак, з белых крон аблокi,
Чароўны i прыгожы кветак свет
Наблiзiць здатны небасхiл далёкi.
26.04.2000
3808 МАЕ
СЦЕЖКI
Успамiн ў душы песнi пяе,
I блiшчаць дыяментамi росы,
Запаветныя сцежкi мае,
Па якiх крочыў ў ягады босы.
Пляжаў Сожа пясок залаты
Мяне вабiў пяшчотнасцю змалку,
Любiў сцежкi мае ля вады,
Па якiх ранкам бег на рыбалку.
Сцежкi ў лесе вялi ў верасы,
Дзе увосень грыбы быць павiнны,
Не мiнулi маленства часы,
Iх вяртаюць ка мне успамiны.
2.05.2000
3814
ДЗIВОСНЫЯ ЛЯСЫ
Прыемна, калi ў летнi час
Праз сосны сонейка загляне,
Прамень агнём запалiць ўраз
Сунiцы на лясной паляне.
Цудоўна у асеннi дзень
Убачыць баравiк дзябёлы,
Хоць знiкне сонечны прамень,
Ды настрой ўзнёслы i вясёлы.
Заўжды дзiвосныя лясы,
Яны – чароўны цуд прыроды,
Ад невыказнай iх красы
Душа пяе ад асалоды.
6.05.2000
3835
ЗАЛАЦIСТЫ ПРАМЕНЬ
Была чорнаю ноч, нiбы сажа,
Ды заззяў залацiсты прамень,
«Добры ранак» – мне сонейка кажа,
Пачынаецца радасны дзень.
Ўсё цяплом жыватворным сагрэта:
Птушак спеў, дзiўны бусла палёт,
Праслаўляюць цудоўнае лета
Плынь ракi, плёскат рыб i чарот.
Вакол доўжыцца радасць бясконца,
Я прамень залацiсты лаўлю,
Нiбы мацi, чароўнае сонца
Дабрынёй шчодра песцiць Зямлю.
18.05.2000
3836 ЧАСЫ
ЗОЛКУ
Са мной сонейка ўраз развiталась,
Паказаўшы у чырванi бок,
На зямлю цiха ноч апускалась,
Кожны мiг ўсё гусцей рабiў змрок.
Як агеньчыкi, зоркi заззялi,
Залаты месяц высунуў рог,
Нiбы ў казцы, красу паказалi,
Ад святла iх сагрэцца не змог.
З нецярпеннем чакаю усходу,
Мне не трэба халоднай красы,
Прамень сонца прыйдзе ў нагароду,
Сэрцу любыя золку часы.
18.05.2000
3841 БОСКI
ДАР
Ад крыл буслiных посвiсты лаўлю,
I вельмi мiлы сэрцу шум бярозы,
Я слухаю уважлiва зямлю
I назiраю з радасцю нябёсы.
Люблю глядзець на сiнь празрыстых вод
I слухаць птушак з конiкамi разам,
Сачыць, аблокi як вядуць палёт,
Душа пяе ад шчасця летнiм часам.
Ўсё для душы празмерным можа быць,
Ёсць выключэнне – дзiўная прырода,
Дар боскi немагчыма не любiць,
Бо шчасце ад яго i асалода.
20.05.2000
3854 ПУНСОВЫ
ПАЖАР
Цудоўна ззяюць зорачак агнi,
За мной iдзе упарта месяц збоку,
Уважлiва ён сочыць з вышынi
I не жадае адставаць нi кроку.
Пад ногi коўдра сцелiцца з расы,
Прыемна мець цудоўную нагоду:
У цiхiя ранковыя часы
Чакаць красу чароўнага усходу.
Усход прыгожы бачыў не адзiн,
Заўжды, як сябра, сустракаў дзень новы,
Нарэшце, выйшаў сонца апельсiн,
I запалаў вакол пажар пунсовы.
25.05.2000
3860 ЛЕТНI
ДОЖДЖ
Я кроплi дожджыку лаўлю,
I змокнуць цалкам мне не шкода,
Бо цёплы летнi дождж люблю,
Ён для мяне – як нагарода.
Ужо працяглы вельмi час,
Горш печы, дапякае спёка,
Збiраўся дождж пайсцi не раз,
Ды хмары праплылi далёка.
Дождж, як з вядра, а я стаю,
Камусьцi кепская пагода,
Я летнi цёплы дождж люблю,
Бо ад яго мне асалода.
27.05.2000
3900 ЦУДОЎНЫ
РАНАК
Люблю сустрэць цудоўны летнi ранак,
Каб бачыць сонца радасны усход,
Пачуць дзiвосны дружны хор заранак,
Прыгожы бусла назiраць палёт.
Глядзець ў раку на гладзь магутнай плынi,
I слухаць песню, што пяе чарот,
Зялёны бачыць аксамiт ў далiне,
I хваль рачных вясёлы карагод.
Шмат для душы чароўных абяцанак,
Як з вудаю сядзiш каля вады,
Дае цудоўны, нiбы казка, ранак,
Калi прамень заззяе залаты.
15.06.2000
3913 ДЗIЎНЫ
РАНАК
Нiбы цуд, прыветлiвае ранне,
Свецiць месяц, як лiхтар, ўгары,
З вудамi iду на паляванне,
З рэчкай мы цудоўныя сябры.
Загарэўся кругавiд далёкi,
I вясёлы выглянуў прамень,
Па расе рабiць прыемна крокi,
Пэўна, што дажджу не будзе ўдзень.
На рыбалцы я чакаю цуду,
Хай зусiм не будзе лешч кляваць,
Закiдаю ў вiр глыбокi вуду,
Дзiўны ранак буду сустракаць.
21.06.2000
3924 ХОВАНКI
Ноччу месяц вострарогi
Са мной ў хованкi гуляе,
То сыдзе з сваёй дарогi,
То з-за хмарак выглядае.
Прыгажосць – як быццам ў мары,
Я ў знямозе ад трывогi,
Бо ў вялiкай чорнай хмары
Яго бачыць няма змогi.
Было, нiбы ў казцы, дзiва,
Ў хованкi згулялi трохi,
Ранак блiзiцца iмклiва,
Схаваў месяц свае рогi.
26.06.2000
3925 НЕБА
Кожны ранак – новая карцiна,
Вельмi добры пэндзаль мае Бог,
Неба размалёўвае няспынна,
Чалавек каб радавацца мог.
На Зямлю прыходзiць дзень чарговы,
Вецер цалкам разагнаў iмжу,
I усход прыветлiва-ружовы
Дорыць радасць, каб сагрэць душу.
Усмiхнуўся небасхiл высокi,
Калi першы выглянуў прамень.
У блакiце белыя аблокi,
Лепш любой карцiны неба ўдзень.
27.06.2000
3937 СВАЯ
ЗЯМЛЯ
Зямля мая! Цябе я бачыць рады,
I ў добры час, i ў час лiхiх падзей,
З табою мне адкрылiсь далягляды,
А без цябе загiну, як Антэй.
Працяглы час пражыў хто на чужыне,
Куды шляхi аднойчы завялi,
Таго заўжды трывога не пакiне,
Што адарваўся ад сваёй зямлi.
Паветра тое ж, лес, лугi i неба,
Таксама сонца свецiць на зямлю,
Ды мне свая Радзiма толькi трэба,
Сваю зямлю з маленства я люблю.
4.07.2000
3939 ВЯСНА Ў ДУШЫ
Восень красой вабiць неадменна,
Золатам малюе, як мастак,
Клiча водар жнiвеньскага сена,
Яблыка антонаўскага смак.
Настрой прыгажосць дае рахманы,
Сонейка чырвонае ўзышло,
Паплылi асеннiя туманы,
Неба стала чыстае, як шкло.
Шчодра асалоду дорыць восень,
Ад натхнення п'яны без вiна,
Як над галавою ззяе просiнь,
А ў душы – бясконцая вясна.
5.07.2000
3946 ЗАЛАТЫЯ
СВIТАННI
Павароты рэчышча крутыя,
Глядзiць месяц пiльна на Зямлю,
Сустракаць свiтаннi залатыя
Я на любай Прыпяцi люблю.
Усход ззяе золатам чырвоным,
На аблоках водблiск залаты,
Ён падобны вераснёвым клёнам,
Што гараць пажарамi заўжды.
Мне не трэба рэчы залатыя,
Лепей на усходы паглядзець,
Я удзячны за свiтаннi тыя,
Што даў Бог на Прыпяцi сустрэць.
7.07.2000
3949 ТРАВЫ
Няскошаных траў прыгажосць,
Якiя саспелi iмклiва,
Ўсяго шмат пабачыць прыйшлось,
Ды травы – сапраўднае дзiва.
Садзiся на iх або ляж,
Заўжды адчуваецца ласка,
Хаця невыразны пейзаж,
Ды – нiбы дзiвосная казка.
На травы з натхненнем гляджу,
Як быццам iх бачу раз першы,
I радасць ўздымае душу,
Таму нараджаюцца вершы.
7.07.2000
3963
РАДАСНЫ СПАКОЙ
Прыемна мне ад сонных берагоў,
Што песцяцца, калi ў блакiце неба,
Ад цiшынi прыветлiвых лугоў,
Больш шчасця для душы амаль не трэба.
Люблю аблокаў вабных лёгкi бег,
Калi яны не затуляюць сонца,
Вiхрастыя, бялюткiя, як снег,
Вiруе радасць ад красы бясконца.
Прыемна слухаць цiшу над ракой,
Калi не ходзяць хмары вельмi нiзка,
Хоць да спадобы радасны спакой,
Ды я турбуюсь, бура недзе блiзка.
13.07.2000
3970 ЛЕБЕДЗI
Я чуў магутны посвiст белых крыл,
I лебедзя пабачыў у палёце,
Мне выпадак цуд дзiўны падарыў,
Але ляцеў адзiн ён, на самоце.
Лябёдачку сваю пакiнуў дзе?
Ляцеў высока, к людзям не меў веры,
Напэўна, ў вочы сам глядзеў бядзе,
Бо лiтасцi не маюць браканьеры.
Ў прыродзе лебядзей амаль няма,
Яны шыбуюць ў небе на экране,
Палётам любаваўся нездарма,
Бо звык iх бачыць з хлопчыкам ў фантане.
15.07.2000
3995 ПАЭЗIЯ Ў ПРОЗЕ
Закiнуў лёс мяне ў той самы край,
Дзе тыя ж рэйкi на пуцях сышлiся,
Дзе Лабановiч зведаў зямны рай,
Як закахалась у яго Ядвiся.
Праходзiлi тут Коласа шляхi,
Як ў сне, i зараз Прыпяць нясе воды,
А перад ёй – прыгожыя лугi,
Як жыў тут Якуб, бачыў iх заўсёды.
Прыходзiла натхненне ад красы,
Што на жыццёвай трапiлась дарозе,
Пра Прыпяць i палескiя лясы
Паэзiю ён напiсаў у прозе.
21.07.2000
4012 КАРУНКI
ВОБЛАКАЎ
Воблакаў цудоўныя карункi
I блакiту цуд ўдалечынi,
Для душы такiя падарункi,
Што не трэба iншых анi-нi.
Кожны ўзор бясконца адмысловы,
Памiж iмi сцёртая мяжа,
За iмгненне зноў малюнак новы,
I пяе ад радасцi душа.
25.07.2000
4015
НАДВЯЧОРКI
Прыгожа надвячоркам над ракой,
На захадзе палоса залатая,
Цудоўны зачароўвае спакой,
Былiнкi нават ветрык не гайдае.
Душы спакой патрэбны – нiбы хлеб,
Дзень можа быць пакутлiвы i горкi,
Ды для яе найлепшая з патрэб –
Салодкiя, як цукар, надвячоркi.
26.07.2000
4052 ЗНIЧКI
Зоркi ярка свецяць, як
агаты,
Неба вераснёвае люблю,
Космас сваёй шчодрасцю багаты,
Сыпле россып знiчак на зямлю.
Радасць ад пясчынкi невялiчкай,
Многа мае iх яшчэ Сусвет,
I гараць, нiбы паходнi, знiчкi,
Каб сабою упрыгожыць свет.
5.08.2000
4084 ЧАРОЎНЫ
ЛIХТАР
Як таз медны, месяц поўны
Лёг спачыць на дах,
Быццам бы лiхтар чароўны,
Асвятляе шлях.
Хоць зусiм святло не грэе,
Да бачней карчы,
Сэрца дзiўна весялее,
Як iдзеш ўначы.
14.08.2000
4104 КАСА I
НОЖ
На поплаве цудоўная раса,
Як ў дыяментах, ў ёй заззялi кветкi,
Але прыйшоў касец, звiнiць каса,
Не стала ў хмызняка травы-суседкi.
«Як не шкадуе чалавек красы?» –
Глядзеў з сваёй нары i думаў вожык,
Але прыйшла чарга i да лазы,
Нож катаваў яе, каб сплесцi кошык.
19.08.2000
4141
НАХАБНАЯ ВОСЕНЬ
Прыйшла восень, стала на парозе,
Можа яе ў хату запрасiць?
Развiтацца з летам я не ў змозе,
Бо адразу нельга дзвюх любiць.
Лета для мяне яшчэ прывабна,
Да спадобы мне яго цяпло,
Але восень сунецца нахабна,
Як бы нават лета не было.
2.09.2000
4148 АСЕННI
ВЭЛЮМ
Туман павiс навокал, як вэлюм,
Чамусьцi восень твар у iм хавае,
Не бачна твару, але лёгкi сум
Такая таямнiчасць выклiкае.
Напэўна, трохi сорамна заўжды,
Таму вэлюм i надзявае восень,
Бо прынясе дажджы i халады,
Ў нябёсах не парадуе больш просiнь.
4.09.2000
4152 ТУМАН
Ноч была яснай, i зоры жаданымi,
Радуюць сэрца такiя часы,
Ранак зямлю паахутваў туманамi,
Як не бывала чароўнай красы.
Калі ў вачах свецяць зорачкi ясныя,
Твар заўжды мае прыветлiвы стан,
Але становяцца людзi няшчаснымi,
Як на аблiчча кладзецца туман.
4.09.2000
4170 НЕЖЫВОЕ
Глядзiш на дзiўны свет i думаеш парой,
Бо думак не пазбегнуць i не сцерцi.
Якое хараство прыроды нежывой!
Нi барацьбы не ведае, нi смерцi.
Вяршынi дзiкiх гор i неба сiнь i шыр,
Iх не кране нiколi скарацечнасць,
Ад барацьбы жывых зацягвае у вiр,
А нежывое ўвасабляе вечнасць.
10.09.2000
4172
БАЦЬКОЎСКАЯ ЗЯМЛЯ
Чэзлы лес, вакол адны балоты,
Каля студнi – хобат жураўля,
Ды дае бясконцасць асалоды
Родная бацькоўская зямля.
Ад паводкi прыйдуць перашкоды,
Край другi не трэба нiякi,
Чэзлы лес, вялiкiя балоты
Любяць ўсёй душой палешукi.
10.09.2000