Анатолій Балуценка
78 ХВАЛI
Хаця бягуць за хваляй хваля,
Бег iхнi ў буру не стрымаць,
Хай памiж iмi будзе цаля,
Нiколi iншай не дагнаць.
Хоць нават з усiх сiл старацца
I волю у кулак збiраць,
Нiколi iм не абдымацца
I ў вусны нельга цалаваць.
Мiнае попусту пяшчота,
Хоць хваль прыгожых вельмi шмат,
Ды замiнае адзiнота,
Сустрэцца доля дасць наўрад.
Шмат ёсць людзей, ды дзе мой любы?
Мы з iм падобны бегу хваль:
Мог песцiць, цалаваць у губы,
Ды незнаёмы мне, на жаль.
У кожнага свая сцяжынка,
Мо, дзе скрыжуюцца яны?
Ды для знаёмства ёсць замiнка,
Чакаю будучай вясны.
Раскiнуць дрэвы лiст зялёны,
I стане на душы цяплей,
Мяне сустрэне мой ўлюбёны,
У хваль не так, як у людзей.
21.12.1992
204 ДАЎНО
ЧАКАЮ
Даўно чакаю я цябе, жаданы!
Ды лёс мяне чамусьцi абдзялiў,
Не ведала, што прыйдзе час складаны,
Бо дачакацца не хапае сiл.
Раней здавалась: пара мне не трэба,
Што маю час яшчэ перабiраць,
Цябе жадаю, як галодны хлеба,
Хачу бязмежна горача кахаць!
У кожным штосьцi мне было нямiла,
Бо прыгажосць шукала для душы,
Прырода да кахання абудзiла.
Пазнаць як мне, дзе ты цяпер, скажы?
Адчула платанiчнае каханне,
Мацнее надта хутка пачуццё,
Не ведаю цябе, ў душы прызнанне
Гучыць: цябе кахаю, як жыццё!
Як не была смяротнай адзiнота,
Магла i не цанiць кахання цуд,
Цяпер сустрэць каханага ахвота,
Змагаюсь, ды стамiлась ад пакут.
Знайдзiсь хутчэй, малю цябе, мой мiлы!
Даўно чакаю, буду шанаваць,
Цябе сустрэну, колькi маю сiлы,
Бясконца буду песцiць i кахаць!
4.10.1993
250 ГIМН
ЖЫЦЦЮ
Пачынаюць пралескi цудоўны
I пяшчотны кахання сезон,
Хоць вясна – час цвiцення галоўны,
Ды да восенi цягнецца ён.
Паступова цвiтуць ўсе раслiны,
Адцвiлi i сканчаюць свой шлях,
Ад асенняй прыемна данiны:
Хрызантэма квiтнее ў снягах!
I каханне сезон зберагае,
Хаця церпiць пакуты ад сцюж,
Бо пяшчотнасць ў душы выклiкае,
Ды не меней, чым кветачкi руж.
Бо чужое каханне святое,
Як параду, прыемна спаткаць,
Навучанне здабыць залатое:
Можна ў цяжкiх умовах кахаць.
Хрызантэма ўсiх кветак каштоўней,
Бярэ зайдзрасць к яе пачуццю,
Няма кветкi мужней i чароўней,
Бо яна – гiмн узнёслы жыццю.
I для прыкладу вернасцi людзям
Яна можа аддана кахаць,
Хаця замець асенняя будзе
Белым снегам яе накрываць.
25.10.1993
353 ПЯШЧОТА
Шчасце – як горны ручай,
Ззяе струмень вадаспадам,
Або цяснiны адчай,
Дзе берагi стануць катам.
Вольнаю птушкай ляцiць
Цi паўзе жудасным змеем,
Сцюжу у змозе дарыць
Цi з iм цяплом душу грэем.
Вокам нябачна яно:
Штыль вабны, потым цунамi,
Кожнаму лёсам дано,
Ды ўтрымаць цяжка рукамi.
Каб шчасце моцным было,
Не сустракалась маркота,
Хай у адносiнах зло
Зменiць любоў i пяшчота.
Шчасця сцяжынка бяжыць,
Лепшай дарогi ахвота,
Iсным след лепш даражыць,
Бо можна трапiць ў балота.
Толькi пяшчота адна,
Можа ўтрымаць шчасце стала,
Шчасце – як ў сэрцы вясна
Кветкi павек раскiдала.
17.12.1993
392 ПЯШЧОТНАЯ I АДЗIНАЯ
Кахання зачакаўся хто даўно,
Надзея знiкла, сум ў душы няспынны,
Прыходзiць хутка, без праблем, яно,
Каб закахацца, хопiць i гадзiны.
I настае цудоўны ўзнёслы час,
Сканчаецца трывожнае чаканне,
Душа ў нябёсы ўзносiцца ураз,
На крылах падняло яе каханне.
I болей у душы няма начы,
I толькi радасць шчодра струменiцца.
Ды як iмпэт чароўны зберагчы,
Каб зноў у адзiноце не журыцца?
Ў каханнi, як ў прыродзе, ўсе часы:
Узнёслы, шчасны, радасны вясновы,
I летнi, што даруе шмат красы,
Асеннi сумны, горкi i суровы.
Зусiм сцiшае ў сэрцы стук зiма,
Пачнуцца i завеi, i марозы,
Было каханне, але зноў няма,
Каб разбурыць яго, знайшлiсь пагрозы.
Ды след чакаць парыў пачуцця зноў,
Ў пакутах зноў гадзiна за гадзiнай,
Лепш так рабiць, каб палкая любоў
Была ў душы пяшчотнай i адзiнай.
15.11.1994
399
ПЯШЧОТНАСЦЬ
Як прыйдзе час, i ўпартага мужчыну
Патрэбна ў чым-небудзь пераканаць,
Не трэба шукаць важкую прычыну,
Пяшчотнасць толькi лепей прымяняць.
Дарэмны вымаганнi i пагрозы,
Скандал бязглузда нават утвараць,
Не стануць моцным аргументам
слёзы,
Пяшчотнасць здатна ўраз пераканаць.
Пяшчотнасць. Мае моц, такая
зброя,
Нiшто не можа ёй процiстаяць,
Якая б не прыйшла жанчыне мроя,
Адзiны шлях яе ажыццяўляць.
Пяшчотнасць, цэлы час адна пяшчотнасць!
I здзейснiцца жаданае ураз,
Мужчынскую не зачапiць каб годнасць,
I настрой будзе добры доўгi час.
Як скардзiлась жанчына на мужчыну,
Яна несправядлiваю была,
Пакорную нiхто яшчэ не кiнуў,
Бо зброяю пяшчотнасць узяла.
Калi к другiм адносiшся з пяшчотай,
Самiм не будзе гора i бяды,
Як мяккасць сэрца надана прыродай,
Шчаслiвымi магчыма быць заўжды.
22.11.1994
567 ЖЫЦЬ З
РАДАСЦЮ
Як радасць хваляй у душу прыходзiць,
То значна лепей, чым туга i сум,
Душу яна нiколi не пашкодзiць,
Ў жыццi нiколi не сустрэне глум.
Не будзе радасць саграваць бясконца,
Яе след цяжкай працаю здабыць,
Каб у душы яскрава ззяла сонца,
I пра нягоды назаўжды забыць.
Бо не заўсёды будзе ў жыццi добра,
А надта кепска можа часам быць,
Вялiкай крыўда будзе або дробнай,
Патрэбна сум у сэрца не пусцiць.
I не рабiць нiколi крыўды людзям,
Чужую намагацца дараваць,
Тугi у чулым сэрцы меней будзе,
I можна шчасце радасцi пазнаць.
Ды дзе знайсцi ў душы такiя сiлы,
На зло каб толькi адказаць дабром,
I нават хтосьцi як табе нямiлы,
Не трэба, каб гучаў у словах гром.
Быць лепш бясконца сцiплым i пяшчотным,
Спакоем iншых пiльна даражыць,
Не прыйдзецца стаць сумным i маркотным,
Бо з радасцю у сэрцы можна жыць.
18.02.1995
677 ПЯШЧОТНЫ
МАНАЛОГ
Нарэшце, мы сустрэлiся з табой!
Душа мая даўно цябе чакала,
Хоць сцюжа небывалая зiмой,
Сустрэча дала нам цяпла нямала.
Зiма цяпер здаецца мне вясной,
Не адчуваю моцныя марозы,
Бо вельмi цяжка быць ў жыццi адной,
Не ведаю цяпер такой пагрозы.
Бо ўраз адлiга для душы прыйшла,
I расцвiло зiмовае каханне,
Яго святло i ўзiмку я знайшла,
Ў душы гасцюе толькi мiлаванне.
Як вiшнi цвет, спадае белы снег,
Зiма вясной чароўнаю здаецца,
Каханне хутка набрало разбег,
Ў яго праменнi ў сцюжу можна грэцца!
Прыемна мне i радасна кахаць,
Зiмой ажыццявiлiсь цалкам мары,
Вясновы цуд я буду сустракаць
Ўжо не адна, з табой, каханы, ў пары!
Кахай мяне, каханы мой, кахай!
Прыход вясны ў душу я стала чую,
Ды не цяпер, а трошкi пачакай,
Сама цябе пяшчотна пацалую.
29.03.1995
701 СЦЯНА
Усмiхнулась пяшчотна i радасна мне,
Абдарыла ураз нагародай,
Памiж намi сцяна больш цяпер не ўстае,
Хоць здавалась яна перашкодай.
Непатрэбна сцяну мiж сабой будаваць,
Сiлы шмат патрабуе будова,
Праз сцяну немажлiва цудоўна кахаць,
Бо нячутна пяшчотнага слова.
Цуд кахання сцяна засмучае заўжды,
Сэрцу боль прычыняе маркота,
Можа стала сцяна паўставаць на гады,
Калi ёсць для будовы нагода.
Цяжка, як раздзялiцца нябачнай сцяной,
Для душы радасць лепш i пяшчота,
Я лагодным хачу быць бясконца з табой,
Мне сцяну будаваць не ахвота.
Бо плацiць велiзарную
трэба цану,
І жывеш, як ў асобнай
кватэры,
Прыйдзе час, разбурыць загадае сцяну,
Ды пакут трэба зведаць без меры.
Памiж намi сцяна больш няхай не ўстае,
Я жадаю, каб ты мне ўсмiхнулась,
Мы, бясспрэчна, падмурак разбурым яе,
Шчасце каб у душы адгукнулась.
7.04.1995
725 ПЯШЧОТА I КАХАННЕ
Што лепей: мець нялёгкае каханне
Цi без кахання мiр i супакой?
Як з кожнай сабе знойдзеш мiлаванне
Цi як заўжды быць хочацца з адной?
Кахаць няпроста, нават так складана!
Прыемна, ды адказна для душы,
Бо часам узнiкаюць
нечакана
Нягожыя крутыя вiражы.
Калi душа пяшчотна пакахае,
Яе належна трэба паважаць,
Таму яна нiяк не дазваляе,
Яе каб за пяшчоту абражаць.
Кахаючым пяшчота надта трэба,
Душу каб у палёце утрымаць,
Душа пяшчоты хоча болей хлеба,
Яна – магутны сродак, каб лятаць.
Бо, калi стомiць крыўда i абраза,
Кахаючай душы не перажыць,
Палёт узнёслы скончыцца адразу.
Як ў штопары каханне не згубiць?
Каб штопару нiколi не бывала,
Каб мяккую пасадку толькi мець,
Няхай мiне маёй душы навала,
Наступны раз каб ўвышыню ўзляцець.
15.04.1995
734 УСМЕШКА
Ты, нарэшце, ласкава ўсмiхнулась,
А была халоднаю, як лёд,
Доўгi час душа к табе iмкнулась,
Разам каб адправiцца ў палёт.
Бо прыемна адчуваць прастору,
У блакiт цудоўна паглядаць,
Як каханне дасць душы апору,
Можна лёгка ў неба узлятаць.
Каб пабачыць дзiва або казку,
Вабную узнёсласць адчуваць,
Бо душа ахвочая на ласку,
Ёй заўсёды хочацца кахаць.
У душы народзiцца ахвота,
Каб усмешку шчыра падарыць,
Бо каштоўны любасць i пяшчота,
Як каханне полымем гарыць.
Але ў час, калi нахмурыш бровы,
Гасне яркi радасцi касцёр,
Бо ў душы змяняюцца умовы,
Калi холад крылы распасцёр.
Я жадаю, каб ты мне ўсмiхалась,
Бо душы прыемна мець цяпло,
Не хачу, каб кепскае здаралась,
I ў душу сумёты намяло.
18.04.1995
744 ВЯСЕННIЯ
ЎСМЕШКI
Ты занадта лагодна ўсмiхнулась,
I душою душу пазнаў я,
Бо каханне ў адказ адгукнулась,
Маё шчасце i доля мая.
Твая ўсмешка для сэрца каштоўна,
Яе ззянне аддана люблю,
Як вясна, i сама ты чароўна,
Бо красой аздабляеш зямлю.
Нам каханне прыйшло нечакана,
Даравала яго ўраз вясна,
Ўпершыню кахаць надта складана,
Я душу адкрываю да дна.
Мора шчасця ты мне даравала,
Абагрэла каханнем сваiм,
П'ю кахання нектар, ды ўсё мала,
Не насычусь нiяк ўдосталь iм.
Бо салодкi нектар у кахання,
I вясна яго шчодра дае,
Бо вясна – любы час расцвiтання,
I таму ёсць нектар у яе.
Ты ўсмiхайся бясконца пяшчотна,
Ад любвi каб быў хмель на гады,
Усмiхнулась вясна нам лагодна,
Каб шчаслiвымi былi заўжды.
21.04.1995
760 ГРАНIТ
КАХАННЯ
Сонца свецiць ўгары, i цудоўна наўкол,
Нада мною блакiтнае неба!
Мне сказала пяшчотных ты некалькi слоў,
Што для шчасця яшчэ болей трэба?
Калi вецер падзьме, больш блакiту няма,
Як пушынкi, аблокi лятаюць,
Можа, засцiць блакiт не жадала сама,
Але радасць i шчасце знiкаюць.
Яшчэ добра, як вецер да нас прынясе
Не так крыўдныя сэрцу хмурынкi,
Горш, як чорныя хмары на небе усе,
I бясконца бягуць без супынкi.
Хмары сонца закрыюць, i знiкне цяпло,
Ад навалы душа астывае,
I здаецца, кахання зусiм не было,
Нiбы ты для мяне ўжо чужая.
Я блакiту ў нябёсах бясконца хачу,
Ветру, нават малога, не трэба,
Бо ад шчасця ў душы ў паднябессе лячу,
Лепш без хмар мець блакiтнае неба.
Хачу, каб быў жаданы i вабны блакiт,
I ласкавае сонейка ззяла,
Каб каханне было моцным, нiбы гранiт,
Абыходзiла бокам навала.
24.04.1995
787 КАХАЦЬ
ПРЫГАЖОСЦЬ
Ўсё прыгожа стварыла прырода,
Але кветкi – сама прыгажосць,
Мне згубiць красу дзiўную шкода
I хачу, каб iх рваць не прыйшлось.
Бо люблю, калi кветкi жывыя,
Вельмi хораша цуд назiраць,
Бо пачуццi ў душы маладыя,
Краса здатна ўраз iх выклiкаць.
Сярод кветак люблю палявыя,
Бо краса непрыкметная iх,
Сэрцу любыя кветкi жывыя,
Яны – мара пачуццяў маiх.
Замiлуюсь ад iх прыгажосцi
I натхненнем аздоблю душу,
Лягчэй стане, калi нудзiць штосьцi,
Як на кветкi жывыя гляджу.
Не люблю, калi кветкi зразаюць,
Не хачу купляць кветак букет,
Трупы кветак душу абражаюць,
Не жадаю зусiм кветкам бед.
Прыгажосцю люблю любавацца,
Прыгажосць вельмi люба пазнаць,
Бо цудоўна ў яе закахацца
I пяшчотна аддана кахаць!
5.05.1995
801 УСМЕШКА I КАХАННЕ
Як цудоўна ты мне усмiхнулась!
I ў душы запалiла пажар,
Маё сэрца, нарэшце, прачнулась,
Бо усмешка твая – вабны дар.
Усмiхнулась, i моцныя чары
Нарадзiлi каханне ў душы,
Раней бачыў каханне я ў мары
I чытаў пра каханне вершы.
Зараз сам цуд яго адчуваю,
Шчасце мне ты змагла падарыць,
Я цябе за усмешку кахаю,
Пра каханне хачу гаварыць.
Бо усмешка твая паказала,
Што i ты сваю долю знайшла,
Было iншых навокал нямала,
Сэрца мне ты павек аддала.
Нас усмешка твая аб'яднала,
Час шчаслiвы iмклiва прыйшоў,
Пра каханне усмешка сказала,
Гаварыць яна здатна без слоў.
Ад усмешкi чароўнай прыемна,
Не хачу твой твар бачыць ў журбе,
Бо яна ад цябе неад'емна,
За усмешку кахаю цябе.
10.05.1995
824 ДРУГАЯ IСНАСЦЬ
Ручаiнка мiж ўзгоркамi ўецца,
Струменiцца, лагодна бяжыць,
Але ўпарта наперад iмкнецца,
Шлях нялёгкi далёка ляжыць.
Як збягаюцца дзве ручаiнкi,
Прападае цудоўны спакой,
Вiры круцяць ваду без супынкi,
Плынь становiцца моцнай ракой.
I нясецца вада ашалела,
Акiян каб напоўнiць сабой,
Ручаiнка збягала нясмела,
Ў акiяне i шторм, i прыбой.
Як з малога вялiкае стане,
Больш пяшчоты мiнулай няма,
Пагражае бяда ў акiяне,
Хваль жахлiвых ў iм шмат нездарма.
Можа, лепей не трэба пасады,
Каб лагодным i ўважлiвым быць,
Не даваць на пакуты загады,
А людзей сцiплым сэрцам любiць?
Мо, прыемна быць надта вялiкiм?
Ручаiнка спакойна цякла,
Акян не жадае быць цiхiм,
К яму iснасць другая прыйшла.
19.05.1995
842
ШЧАСЛIВАЯ ПАРА
Прыемна, як збягаюцца шляхi
Сяброўства i пяшчотнага кахання,
Знаходзiцца для сэрца дарагi,
Не стрэнецца час горкi развiтання.
Як ёсць ў жыццi надзейны чалавек,
Паспадзявацца на якога можна,
Ўмацуецца шчаслiвы стан павек,
Цудоўна, калi шчасцем стаў заможны.
Багацце не ў рэчах i не ў грашах,
Душы спакою i пяшчоты трэба,
Чароўны, нiбы цуд, кахання шлях,
На крылах шчасця узнiмае ў неба.
Калi сяброўства люба для душы,
Бесперашкодным разуменне будзе,
Не ўзнiкне у адносiнах мяжы,
Бо сэрцы ва ўнiсон ўздымаюць грудзi.
Дзiвосныя цудоўныя дары,
Душы шчаслiвай дзiўная скарбнiца,
Адзiнадумцы любыя сябры,
Заўжды якiмi можна ганарыцца.
Як спадзявацца можна на сябра,
Каханне будзе моцным, нiбы волат,
Спаткаецца шчаслiвая пара,
Душу нiколi не засмуцiць холад.
28.05.1995
1238
АДЗIНОКАЯ ДУША
Даўно хачу пяшчоты i дабра,
Ды нешта яны дзесьцi заблукалi,
Мо не прыйшла для iх яшчэ пара,
Маю душу яны не адшукалi.
Мая душа у цемры доўгi час,
I не знасцi нiдзе ёй спачування,
Агеньчык запалаў, ды хутка згас,
Не разгарэлась вогнiшча кахання.
Няма кахання – ў сэрцы
неспакой,
Душа нiдзе прытулку не знаходзiць.
Хто зразумее боль нястрымны мой?
Цяпла няма, а халады прыходзяць.
Бо адзiнота дакучае мне,
Душу знiшчаюць цяжкiя маркоты.
Калi яе пяшчотаю кране,
Калi пазбаўлюсь горкай адзiноты?
Сумуе адзiнокая душа,
Яна пяшчоты любай захацела,
Ды недаступна вабная мяжа,
Калi каханне мае толькi цела.
3.12.1995
1273 ШТО РАБIЦЬ?
Я на цябе з пяшчотаю гляджу,
Глядзець гатовы ў любы твар бясконца,
Ўдыхнула ты каханне мне ў душу,
Ты для мяне цяпер другое сонца.
Табе я пра каханне не скажу,
Каханне ўпершыню мяне спаткала,
Я часта i сумую, i тужу,
Хачу, каб i мяне ты пакахала.
Пачуцце незнаёмае прыйшло,
I свет вакол цяпер такi прыгожы,
Хачу, каб водгук у цябе знайшло,
Прайсцi усё жыццё мы разам можам.
Бясконца я хачу з табою быць,
Каханне ты маё не памячаеш,
Мая душа, як вогнiшча гарыць.
Мо i мяне ты хутка пакахаеш?
Не ведаю я нават што рабiць?
Ў душу прыйшло мне першае каханне,
Напэўна, ўсё ж смялейшым трэба быць,
Рашыцца i зрабiць сваё прызнанне.
16.12.1995
1416
ПЯШЧОТНЫЯ СЛОВЫ
Слоў цудоўных у мове даволi,
Нiбы зорачак ў небе, шмат слоў,
Ды пяшчотней не знойдзеш нiколi,
Чым «Радзiма», «Жанчына», «Любоў».
Калi ёсць, што яны азначаюць,
Расцвiтуць ружы шчасця ў душы,
Бо пяшчотай яе напаўняюць,
Радасць сэрцу даюць без мяжы.
Як з трох слоў аднаго не хапае –
Нежаданыя лёсу гады,
Шчасце вабнае цалкам знiкае,
Месца ў сэрцы дае для бяды.
Шчасця большага нават не трэба,
Жадаць лепшых не варта умоў,
Як каханне ўздымае у неба,
I як ёсць да Радзiмы любоў.
Будзе шчасця бясконца багата,
Як надзейны саюз вабных слоў,
Непарыўнай як будзе трыяда
З слоў: «Жанчына», «Радзiма», «Любоў».
18.02.1996
1516 НЕ
ШКАДАВАЦЬ ПЯШЧОТНАСЦЬ
Калi сям'ю жадана зберагчы,
Не трэба руйнаваць мужчыны годнасць,
Яму патрэбна ўдзень i уначы
Пяшчотнасць, цэлы час адна пяшчотнасць.
Гняце нахабства, нават незнарок,
Не атрымаць больш любасцi падаркi,
Абраза – першы недарэчны
крок,
Якi вядзе каханага да чаркi.
I хутка гаснуць iскаркi ў вачах,
Зусiм пагаснуць – трэба
развiтацца,
Штуршок няўдалы быў на хiбны шлях,
Каб назаўсёды без сям'i застацца.
Як шанаваць мужчыну i любiць,
Не пагражае для сям'i маркота,
Як з ласкай – не захоча
чарку пiць,
Пяшчота трэба, цэлы час пяшчота.
Калi ёсць змога, можна выбiраць:
Цi зберагаць без мужа сваю годнасць,
Цi ўсё жыццё выбраннiка кахаць?
Не трэба шкадаваць сваю пяшчотнасць.
17.08.1996
1721 УСМЕШКА
ШЧАСЦЯ
Так чарга на шчасце расцягнулась!
Колькi можна ў ёй яшчэ стаяць?
Мне яно спачатку усмiхнулась,
Ды цяпер не знаю, дзе шукаць.
А без шчасця жыць зусiм пагана,
Хоць працую, сплю, хаджу, ляжу,
Ды у сэрцы не змаўкае рана
I нясе тугу ў маю душу.
Свайго шчасця вельмi зачакалась,
Хоць яго знайсцi магчыма ўраз,
Я ужо б, напэўна, закахалась,
А цi будзе дадзены адказ?
Не жыву цяпер я, а iсную,
Няўжо болей шчасце не прыйдзе?
Мо заняць яшчэ чаргу другую,
Хутчэй шчасце атрымаю дзе?
Калi шчасце часам усмiхнецца,
Яго трэба пiльна зберагаць,
Як трымаеш шчасце, то здаецца,
Што патрэбна лепшае шукаць.
15.10.1996
1801 ГРОНКI КАЛIНЫ
Першы позiрк, няхай самы меткi,
Не бывае праўдзiвым заўжды:
У калiны нязграбныя кветкi,
Ды затое якiя плады!
Каб чароўнасць жанчыны пабачыць,
Не рабiць трэба хуткiх высноў:
З часам можна цуд дзiўны адзначыць,
Як душу зафарбуе любоў.
Ад кахання душа расцвiтае
I дае целу велiч красы,
Хто аддана пашчотна кахае,
Той пазнаў прыгажосцi часы.
Хто кахае трывала няспынна,
Целам той i душой малады,
Як калiна, квiтнее жанчына,
Не замiнка каханню гады.
Вабяць вока чырвоныя гронкi,
Здатны там яны толькi палаць,
Падыход да кахання дзе тонкi,
Калi ўмеюць пяшчотна кахаць.
7.11.1996
1867 ПЯШЧОТА
I ПАТОЛЯ
Хоць маладосцi пройдзена пара,
Ды хочацца пяшчоты i патолi,
I шчырага душэўнага дабра,
Не пройдзе, пэўна, вабны час нiколi.
Бо здатны стан палёту радасць даць,
I зменьшыць ўраз жыццёвыя нягоды,
Ў любым узросце хораша кахаць,
Каханне не выходзiць з часам з моды.
Калi агонь кахання цалкам згас,
Выразна хто яго не адчувае,
Свайго жыцця бязглузда трацiць час,
Жабрак душой заўжды, хто не кахае.
Каханне – для душы чароўны стан,
Яно дае натхненне, моц i крылы,
Кахаць мажлiва, гэта не падман,
Ад першага кахання да магiлы.
Кахання ўзрост – няма яму мяжы,
Кахаць, як есцi, зноў i зноў ахвота,
Прыемна вельмi, як жывуць ў душы
Жаданыя патоля i пяшчота.
3.12.1996
2048 ПЯШЧОТА
I КАХАННЕ
Незнарок я табе усмiхнулась,
Бо пяшчотна са мной гаварыў,
На пяшчоту душа адгукнулась,
I каханне ты мне падарыў.
Ды сустрэча была выпадковай,
Як цябе ў людскiм моры шукаць?
Я аддаць табе сэрца гатова,
Мрою вельмi нялёгка кахаць.
Ад кахання цяжар лёг на плечы,
З сваiм сэрцам цяпер ў барацьбе,
Не забыць мне цудоўнай сустрэчы,
Бо спакою няма без цябе.
Iншых сэрцу майму не ахвота,
Так паводзiць яно нездарма,
Бо для сэрца патрэбна пяшчота,
Без пяшчоты кахання няма.
26.04.1997
2077
ПАМЫЛКI
Спадзявалась, што будзе пяшчота,
I пунсовы усход ў ветразi,
Бегла сцежка жыцця праз балота,
Апынулась па грудзi ў гразi.
Хоць iду, ды няўпэўнены ногi,
I сумуе душа ад маркот,
Не магу знайсць добрай дарогi,
Бо сцяжынка бяжыць мiж балот.
Падмарозiла, сыплюць сняжынкi,
Надыходзiць зiма у жыццi,
Ды разбеглiсь па долi сцяжынкi,
Невядома, якою пайсцi.
Першы раз памылiцца мажлiва,
Спадзявалась, што лепшы другi,
Маладосць прабягае iмклiва,
А ў душы толькi боль ад тугi.
23.05.1997
2114 НАДЗЕЯ НА НАДЗЕЮ
Пяшчотай хто душу сагрэе
I вызвалiць яе ад слёз?
Апошнi згас прамень надзеi,
Ў душы i цемра, i мароз.
Цяжар няспынна цiсне грудзi,
Здаралась так ужо не раз,
Мо крыўду зноў душа забудзе,
Хаця прамень надзеi згас.
Але ў душы – як у прыроды,
За ноччу наступае дзень,
Таму праз нейкi час заўсёды
Ў душы запалiцца прамень.
Душу надзея пакiдае,
Ды будзе зноў прамень гарэць,
Яна павек не памiрае,
Надзея ёсць надзею мець.
1.07.1997
2399 КАЗКА З МАРЫ
На душы бясконцая пяшчота,
Нi турбот няма больш, нi тугi,
Справамi займацца ёсць ахвота,
Бо са мною побач дарагi.
Дапякала моцна адзiнота,
Было цяжка шчасце адшукаць,
Не мiнае на душы турбота,
Калi ёй няма каго кахаць.
А цяпер заўсёды побач мiлы,
Скончыўся час смутку i маркот,
Адраслi, як быццам ў птушкi, крылы.
Як прыемна адчуваць палёт!
Разышлiсь над галавою хмары,
I блакiт бясконца бачу зноў,
Завiтала ў госцi казка з мары,
Шчасце адчуваю i любоў.
7.02.1998
2537
ЧАРОЎНАЯ ЎСМЕШКА
Шаша грунтоўная – не сцежка,
У пекла шлях па ёй iдзе,
Твая чароўная усмешка
Любога з розуму звядзе.
Адкуль ў яе такая сiла,
Што полымем душа гарыць?
Магутнай зброяю любiла
Для жарту сэрца пакарыць.
I не iснуе абароны,
Каб моцны клiч перамагчы,
Браць душы здатная ў палоны,
Ды сэрцы болем абпячы.
Я варажу: арол цi рэшка,
Звядзеш ты з розуму цi не?
Твая чароўная усмешка
На хiбны шлях вядзе мяне.
13.03.1998
2541 УСЁ
РАЗАМ
Лепей ногi або грудзi,
Сцёгны цi прыгожы твар?
Калi разам усё будзе –
Для мужчын цудоўны дар.
Часам вабяць толькi ногi,
Больш прывабнасцяў няма,
Спадабацца будзе трохi,
Ды кахаць такiх дарма.
Калi грудзi – як прыгоркi,
Стома ад любоўных мук,
У кахання прысмак горкi,
Абдымаць не хопiць рук.
Трэба, каб ўсё мелась разам,
Лепей нечага шукаць,
Бо такую, пэўна, з часам
Можна песцiць i кахаць.
15.04.1998
2601 ДА
РАНКУ
Вечарэла. Птушкi ў гнёзлы селi,
Толькi плёскат чуўся ад ракi,
Вецер гойдаў дрэвы, як арэлi,
Вогнiшча палiлi рыбакi.
Месяц на зямлю глядзеў двухрогi,
Зоркi паглядалi з чарнаты,
Але бачыць нас не мелi змогi,
Бо пад дрэвам былi я i ты.
Хвалявала першае спатканне,
I пяшчотных не хапала слоў,
Але нас не мучыла пытанне,
Ёсць цi не ўзаемная любоў.
Нечакана дачакалiсь ранку,
Бо iмгненна з любай час бяжыць,
На свiтаннi слухаем заранку,
Ветрык лiсце дрэва варушыць.
9.05.1998
2676
ЦУДОЎНЫЯ НОЧЫ
Ноч прыйдзе, i зорачкi ззяюць,
Абрыдлiвы вецер зацiх,
I хмары далёка гуляюць,
Як быццам зусiм няма iх.
Прыгожа i надта цiкава,
I настрой лагодны такi,
Бо зорачкi свецяць ласкава,
I зрэдку бягуць аблакi.
А ўдзень вецер моцны гуляе,
Ды хмары нясуць чарнату,
I настрой яна пагаршае,
Душа адчувае бяду.
Начамi да ласкi ахвочы,
Але ўдзень пяшчоты – анi.
Такiя цудоўныя ночы!
Такiя паганыя днi.
4.07.1998
2728 САГРЭЦЬ
УСМЕШКАЮ
Калi ёсць настрой i не згасла змога,
То пад жыццёвым прэсам не журысь,
Мне не патрэбна ад цябе нiчога,
Пяшчотна i лагодна усмiхнiсь.
Цудоўна твар ўпрыгожвае усмешка,
Таму люблю яе я нездарма,
Яна заўжды – к людскому сэрцу сцежка,
Другiх шляхоў амаль зусiм няма.
Ты усмiхнiсь, нiчога не здарыцца,
А толькi стане на душы святлей,
Няхай усмешка больш не паўтарыцца,
Ды ад святла на сэрцы весялей.
Усмешка шчыра дорыць шчасця трохi,
Прыемна мне такi дарунак мець,
Хай нашы разыходзяцца дарогi,
Душу усмешкай хочацца сагрэць.
12.08.1998
2913 ДА
СПАДОБЫ
Твае вочы – як валошкi,
Ды у позiрку туман,
Я ад сiнi п'яны трошкi.
Згода будзе цi падман?
Ты прызнацца не жадаеш
Падабаюся цi не,
Можа палка ўжо кахаеш,
Але толькi не мяне.
Ды настойлiва чакаю,
Што разыдзецца туман,
Я валошкi пакахаю,
I пачнецца наш раман.
Не ўдалiся яшчэ спробы
Мне валошкi цалаваць,
Але вельмi да спадобы
Iх з пяшчотай назiраць.
6.01.1999
2932
КАШТОЎНАЯ ПРЫПРАВА
Насустрач шчасцю я бягу,
Але яго занадта мала,
Сустрэць чамусьцi не магу,
Яно даецца, як прыправа.
Шукаю, як ў бару грыбы,
Гляджу налева i направа,
Ды сустракаю больш журбы,
Хоць шчасце мне знайсцi цiкава.
Не ведаю, дзе ўжо шукаць,
Надзея – марная забава,
Лепш шчасцем гора затаўкаць,
Яно – каштоўная прыправа.
Але настойлiва бягу,
Бо шчасце сцiплае шукаю,
Яго мо стрэну на шляху,
Калi пяшчотна пакахаю.
11.01.1999
3059 АДЗIНЫ РАЗ
Хай грунт – суглiнак цяжкi i пясок,
I сонейка яго, як печ, сагрэла,
Пад ценем каб зазелянеў лужок,
То вырасцiць на iм патрэбна дрэва.
Угнойваць трэба грунт i палiваць,
Каб адхiлiць смяротную нагоду,
Iначай дрэва прыйдзецца саджаць
Увосень i вясною год ад году.
Абрыдне з часам зноўку пачынаць,
Адразу лепш аддаць сваю турботу,
Таксама лепш адзiны раз кахаць,
I зберагаць юнацкую пяшчоту.
21.03.1999
3105 УСМЕШКА
РАНКУ
Рэчку, радасць з якой заўжды п'ю,
Луг, якi мне дае асалоду,
Я пяшчотна, аддана люблю
I сустрэцца шукаю нагоду.
Люблю з вудай сядзець у цiшы,
Глядзець ў зоркавы купал высокi,
Адчуваю спакой без мяжы,
Як прамень пазалоцiць аблокi.
Ранак – самы прыветлiвы час,
Звонка песня птушыная льецца,
Калi сонейка з'явiцца, ўраз
Прамянямi ласкава ўсмiхнецца.
12.04.1999
3194 ХОРАША З ВЯСНОЮ
Хоць восень на двары – ў душы вясна,
Цудоўны настрой доўжыцца бясконца,
Гучыць ўвесь час мажорная струна,
I ззяе, як вясной, ў блакiце сонца.
Прыемна мець вясну ў душы заўжды,
Калi няма сезонаў чаргавання,
Вясна усталявалась на гады,
Здарылась так ад палкага кахання.
Калi зусiм пяшчотнасцi няма,
То доля будзе кепскаю i злою,
Ў душы жыве халодная зiма.
Як хораша бясконца быць з вясною!
22.05.1999
3356 НЕ ТРЭБА ШКАДАВАЦЬ
Няма пяшчотных слоў i позiрку былога,
Бляск ледзяны застаўся у вачах,
I разышлась на дзве агульная дарога,
Касцёр кахання назаўжды ачах.
Згубiўся позiрк дзе, дзе заблукалi словы?
Што развяло ўбакi, як крылы, нас?
Здарыцца як магло, што лёс спаткаў суровы
I пакараў, як гiльяцiна, ўраз?
Але касцёр ачах, i прысак ўжо не грэе,
Таму не трэба нават шкадаваць,
Хаця душа балiць, але перабалее,
I прыйдзе час пяшчотна пакахаць.
27.08.1999
3634 ЖАНОЧАЯ
ЎСМЕШКА
Зноў арол, не выпадае рэшка,
Ходзяць нiзка хмары над зямлёй,
Сонца, як жаночая усмешка,
Даць у змозе радасць i спакой.
Дачакацца хочацца нагоды,
Каб прайшлi ўжо пахмурныя днi,
Радасць каб прыносiлi усходы,
I блакiт быў толькi ўвышынi.
Хоць арол зноў выпаў у прыроды,
Невязенне нешта не мiне,
Ды спакою досыць i пяшчоты,
Бо жанчына усмiхнулась мне.
15.02.2000
3635 СЦЕЖКА
ЛЮБВI
Толькi сцiплая усмешка,
I зусiм не трэба слоў,
Але гэта тая сцежка,
Што заўжды вядзе ў любоў.
Мае хто такую зброю,
Цэлiць ёю зноў i зноў,
Не знайсцi ужо спакою,
Разгараецца любоў.
Дораць сцiплую усмешку,
Праз лясы i праз лугi
Пракладаюць таму сцежку,
Хто для сэрца дарагi.
15.02.2000
3726 КАЗЫРНЫ
ТУЗ
Пяшчотнасць – вось казырны туз кахання,
Калi яго ў гульнi не прымяняць,
Каб выйграць, марным будзе намаганне,
Шасцёркай простай добра не згуляць.
Душа праз час, без сумнiву, астыне,
Хоць вогнiшча палала – прагарыць,
Каханне без пяшчоты хутка гiне,
Яе лепш ўдосталь любым падарыць.
Не зробiць лёс крутыя павароты,
I моцным будзе, як скала, саюз,
Калi не шкадаваць зусiм пяшчоты,
Яна ў каханнi – як казырны туз.
25.03.2000
3765 ПЯШЧОТАЙ ЗА ПЯШЧОТУ
Можна i пяшчотна, i ласкава,
Ды не паварушыцца язык,
Таму пачынаецца навала,
Шпiлькi падпускаць ён толькi звык.
Ды, калi душу хто моцна коле,
Доўжыцца руйнуючы працэс,
Аднаго уколу ўжо даволi,
Каб пачаўся абаронны стрэс.
Зброя вельмi моцная – пяшчота,
Як з пяшчотай словы гаварыць,
То пяшчотай адказаць ахвота,
Хочацца i песцiць, i любiць.
7.04.2000
3790
ПРЫГОЖАЕ ЛЮСТЭРКА
Чарот у задуменнасцi высокi,
I хваля не кранае берагi,
Глядзяць ў люстэрка возера аблокi,
Як быццам поруч небасхiл другi.
Падняўся вецер – i прапала дзiва,
Бо ураган пачаў страшэнны бой,
Пабеглi хвалi к берагу iмклiва,
Раз'юшыўся руйнуючы прыбой.
Але навошта берагам праверка,
Цi зберагуць прывабны выгляд свой?
Цi вернецца прыгожае люстэка,
Каб мець любоў, пяшчоту i спакой?
24.04.2000
3826
СОНЕЧНЫ ДЗЕНЬ
Радасна як пачынаецца дзень!
Ён значна лепш цёмнай ночы,
Бо сагравае пяшчотай прамень,
Кожны цяпло мець ахвочы.
Але прыемней дзень ясны заўджы,
Толькi аб iм мае мары,
Цяжка, калi у душы праз гады
Не разыходзяцца хмары.
Радасць ў душы ад пяшчоты сяброў,
Трэба iх мець намагацца,
Толькі даць крылы у змозе любоў,
Каб у нябёсы падняцца.
14.05.2000
4327 ХОЧАЦЦА
ПЯШЧОТЫ
Замiнаюць хатнiя турботы,
Каб душы падняцца на крыло,
Як паветра, хочацца пяшчоты,
А яе няма i не было.
Кожны дзень раблю адно i тое,
Як вавёрка ў коле, я штодня,
Скончылась дзявоцтва залатое,
I прапала ў марах вышыня.
15.10.2000
4912 ЖАДАННЕ
ПЯШЧОТЫ
Як пяшчоты душы не хапае,
Толькi жорсткасць ад краю да дна,
Лёд нiколi у ёй не растае,
Хоць навокал буяе вясна.
Не прагнаць нi тугi, нi маркоты,
Нават ў спёку – як быццам ў мароз,
Душа хоча бясконцай пяшчоты,
Калi плакаць – ад
радасных слёз.
11.01.2001
4937 АДНА
ДЗЕЯ
Слёзы шчасця – для твару
украса,
Як цудоўны духмяны нектар,
А здарыцца бяда цi абраза,
Слёзы болю знявечваюць твар.
Дзею моцна змяняюць умовы,
Адзiн выраз, з адных тых жа
слоў
Азначае учынак суровы
Цi пяшчотную надта любоў.
15.01.2001
5078 ХВАЛI
ПЯШЧОТЫ
Аб шчасцi бярозы вясною спявалi,
Якое прыносiць любоў,
Лiлiся пяшчоты цудоўныя хвалi,
Растала каб сэрца дубоў.
7.02.2001
5097 ЧАСЫ
ПЯШЧОТНАСЦI
Быў у гiтары голас юны,
Прайшлi пяшчотнасцi часы,
Бо тонкiя парвалiсь струны,
Гучаць цяпер адны басы.
10.02.2001
5120 СЦIПЛАЯ
Вы такая сцiплая, трохi сарамлiвая,
I таму, напэўна, цяжка адшукаць
Шлях такi, дзе скончыцца доля нешчаслiвая,
Дзе вас будуць песцiць, лашчыць i кахаць.
15.02.2001
5136
ПЯШЧОТНЫ ПАЦАЛУНАК
Я не прашу твайго кахання, не прашу,
Як i раней, iдзi сваiм кiрункам,
Ды зберажы ад халадоў маю душу,
Сагрэй яе пяшчотным пацалункам.
19.02.2001
5176 ХВАЛI
ПЯШЧОТЫ
Пяшчоты хвалi з радасцю лаўлю,
Яны, як божы дар, нябачна льюцца,
Глядзець у глыбiню вачэй люблю...
Звiнiць будзiльнiк, i пара прачнуцца.
23.02.2001
5273 ВЯСНОВАЯ ПЯШЧОТА
Снягi насыпалi бясконца сумёты,
Вясною расталi усе,
Цяпер ад вясновай цудоўнай пяшчоты
Мяне лёс па плынi нясе.
12.03.2001
5332
ВЯСНОВЫЯ НОТЫ
Вясновыя чуюцца ноты,
Бо сонейка свецiць ярчэй,
I позiрк, паўнюткi пяшчоты,
З тваiх струменiцца вачэй.
20.03.2001
5364 АПОШНIЯ СНЯГI
Мо ўжо апошнiя снягi
Зiма паклала у сумёты?
Душа паўнюткая тугi,
А хоча шчасця i пяшчоты.
25.03.2001
5366
СУСТРЭЧА З ПЯШЧОТАЮ
Сонца ловiць сланечнiк з ахвотаю,
Круцiць следам за iм галаву,
Бо прыемна сустрэцца з пяшчотаю,
Заўжды хiляцца душы к цяплу.
26.03.2001
5378 ЛЕПЕЙ
Пяшчоты хвалi лепш, чым хвалi сваркi,
Усмешка лепей, чым струменьчык слёз,
Ды не заўжды прыемныя падаркi
Дарыць у змозе нам свавольны лёс.
28.03.2001
5458 ПЕСТЫ
Параспесцiлiсь нявесты
I капрызяць без канца,
Але цягнуцца ўсе песты
Да вясельнага вянца.
5.04.2001
5533
СТРУМЕНЬЧЫКI ПЯШЧОТЫ
Шмат расчараванняў i турботы,
Бо ад спёкi трэскае зямля.
Як дажджы, струменьчыкi пяшчоты,
Перш яны, а iншае – пасля.
15.04.2001
5564 ГРОЗНЫЯ
ВIХУРЫ
Няхай нясуцца грозныя вiхуры,
Галлё няхай ламаюць у дубоў,
Нiколi не руйнуецца ад буры
Сапраўдная пяшчотная любоў.
18.04.2001
5572 УСМЕШКА
Усмешка – добры падарунак,
Не трэба лепшага шукаць,
Яна i палкi пацалунак
Каханне здатны зберагаць.
19.04.2001
5587 ХВАЛI
ПЯШЧОТЫ
Пачуцце нiяк не пакiнуць на потым,
Бо зменшыцца з часам цана,
Хвалююць цудоўныя хвалi пяшчоты,
Ды хутка праходзiць вясна.
20.04.2001
5662 ЛЮБЛЮ
ПЯШЧОТУ
Я жорсткасць арганiчна не цярплю,
Яна прыносiць смутак i маркоту,
Але цаню належна i люблю
Я мяккую, як кошкiн пух, пяшчоту.
1.05.2001
5697 ПЯШЧОТА
Ў ДУШЫ
Грушу час знявечыў без мяжы,
Сукi змерзлi, iх паспiлавалi,
Ды жыве пяшчота у душы,
Вясной кветкi снегам запалалi.
6.05.2001
5712 СЛЯДЫ ПЯШЧОТЫ
Цвiтуць цяпер маёй вясны сады,
Пялёсткаў белы цуд пасля чакання,
Пяшчоты першай вабныя сляды
Перараслi ў сцяжыначку кахання.
8.05.2001
5779 ЛОДКА
ПЯШЧОТЫ
Быць страшнай можа сiла у вады,
Як не стрымаць магутную паводку,
Чакае час няпрошанай бяды,
Калi пусцiць на дно пяшчоты лодку.
17.05.2001
5838 ДОЖДЖ
ПЯШЧОТЫ
Калi дажджу не будзе доўгi час,
Ссыхае i магутная крынiца,
Пяшчоты дождж душу ўратуе ўраз,
Каб радасцю i шчасцем наталiцца.
27.05.2001