Анатолій Балуценка
51 ШЛЯХ
КАХАННЯ
Шляхi жыцця! Iх надта шмат
вакол,
Каб крочыць iмi з
радасцю цi страхам,
Ды толькi шлях, якi вядзе ў любоў,
З'яўляецца адзiным мудрым шляхам.
К сабе ён палка клiча, бо вясна
Узрадвала сустрэчай нечаканай,
Прыгожых многа, ды мiлей адна,
I будзе для мяне яна каханай.
Як снег мiнулагоднi, знiк мой страх,
У змозе змены адбывацца з часам,
I толькi радасць ззяе у вачах,
Каханне моцна нас з'яднае разам.
Я выбраў аптымальны шлях ў жыццi,
Цяпер шукаю кожную нагоду,
На iм каб мора радасцi знайсцi
I пiць бясконца з вуснаў асалоду.
Каханне – як цудоўнае вiно,
Бо ад яго ў душы агонь пякельны,
Таму, што надта моцнае яно,
Бо беспрабудна ад кахання хмельны.
Шляхi жыцця! Iх вызначае лёс,
Але няварта доўгае шуканне,
Душа ўзлятае птушкай да нябёс,
Калi вядзе ў цудоўны шлях
каханне.
16.11.1992
104 ЦI КАХАЦЬ?
Прырода так людзей стварыла,
Каб кожны здатны быў кахаць,
Хто не пазнаў кахання дзiва,
Апошнiм будзе памiраць.
На iм закончыцца, бясспрэчна,
Мо, вiд цi нават цэлы род?
Калi каханне грэе вечна,
Не стрэнецца ў жыццi нягод.
Каханне – важнае заданне,
Яно – штуршок для развiцця,
Каб не прыходзіла каханне,
Плынь перарвалася б ў жыцця.
Таму, калi ўздыхаюць людзi,
Жадаюць пару адшукаць,
Каханне стукае у грудзi,
Бог змогу дараваў кахаць.
Каханне – не пустыя жарты,
А справа важная заўжды,
Народ каб годны быў i варты,
I не звялiсь яго сляды.
Кахаць цудоўна i прыгожа,
Што лепей ад жыцця чакаць?
Павiнны ўсе, хто толькi можа,
Бясконца песцiць i кахаць!
2.09.1993
145 ЗАКОН
КАХАННЯ
Каханне ўзнёслае – вага,
Яго у два бакi хiстае:
Або ад холаду скруха,
Цi полымя ў душы палае.
Чаму патрэбна змены мець,
Чаму не быць каханню сталым?
Згарыць, калi пачне гарэць,
Цi згiне ў холадзе трывалым.
Але, сярэднюю як браць,
Кахання цуд пацiху згiне,
Калi параметры змяняць,
Пачуцце сэрца не пакiне.
Як цалкам экстрэмум прайшоў,
Яно змяняецца адразу,
Замет цяпла халодзiць зноў,
Ў другую пераходзiць фазу.
Бо сiнусоiды закон
Каханнем без праблем кiруе,
Каханым вельмi трэба ён:
Пачуцце любае шануе.
Заўжды каханне – як дуга,
Бо жорстка лёс яго згiнае,
Каханне – хiсткая вага,
Закон той зваедаў, хто кахае.
18.09.1993
208 СПРЭЧКI I КАХАННЕ
Як прыемна адчуваць душу другую,
Што гучыць ва унiсон з тваёй душой!
Быццам рэч знайшоў занадта дарагую,
I няма на белым свеце больш такой.
Як цудоўна разумець усё з паўслова!
А без слоў заўжды прыемней удвая,
Як пагана вельмi мне, то ты гатова,
Ўсё аддаць, каб задаволены быў я.
Калi побач ты, спакойна мне заўсёды,
Бо жыву без хвалявання i турбот,
Для мяне ты лепей цэннай нагароды,
Ды здараецца: спаткае час нягод.
Цi нязгода або спрэчка часам будзе,
Iх не вельмi да увагi трэба браць,
Мы жывем з табой не горай, чым ўсе людзi.
Бо калi не будзе спрэчак, як кахаць?
Спрэчкi любых – не замiнка для кахання,
I ад iх яно становiцца вастрэй,
Бо за спрэчкай iдзе палкае прызнанне,
I каханне толькi робiцца мацней.
Як прыемна адчуваць душу другую!
На ўсiм свеце больш другiх такiх няма,
Я каханую пяшчотна пацалую,
Выяўляецца: спрачалiсь нездарма!
6.10.1993
270 СIЛА Ў СЛАБАСЦI
Няпроста нарадзiцца не мужчынай,
Ды, калi лёс такi, патрэбна жыць,
Заўсёды трэба быць пластычнай глiнай,
Чакаць, каго з цябе пачнуць ляпiць.
Ды значна горай, калi так здарыцца,
Што глiна непатрэбнаю ляжыць,
Бо з часам камень можа утварыцца,
Каб ўраз душу дзявоцкую ссушыць.
Калi ўласцiва годнасць чалавеку,
I назалежнасць хочацца любiць,
Здараецца, што прыйдзецца давеку
У адзiноце жаласнай пражыць.
Ды не заўжды няшчасныя жанчыны,
Пакласцi можам моцны пол ля ног,
Напэўна, самi у бядзе павiнны,
Хто з нас мужчыну утрымаць не змог.
Даўно вядома: слабасць – наша сiла,
Заўсёды памяркоўнай лепей быць,
Каб доля толькi горача любiла,
Быць трэба глiнай, дазваляць ляпiць.
Бо розум i краса не вызначаюць,
Няшчаснай цi шчаслiвай быць ў жыццi,
Пяшчота з ласкай толькi сiлу маюць,
Каб разам з любым па жыццю iсцi.
4.11.1993
277 ВАЛЬС
КАХАННЯ
Час кахання спаткаў нас вясновай парой,
I за радасць удзячны я долi,
Мне прыемна i ўтульна быць разам з табой,
Расставацца не будзем нiколi.
Светлы час у душы затуляла iмжа,
Ды змянiлiсь, нарэшце, умовы,
Бо на поклiч душы адгукнулась душа,
Сонца ззяе ў час дзiўны вясновы.
Вiшнi радасны цвет i бялюткi, як снег,
Цвет кахання чароўнай прыроды,
Я люблю твой вясёлы i радасны смех,
Ён – выток для маёй асалоды.
Цуд усмешкi тваёй, яркай, нiбы алмаз,
Ў час чароўны вясновы iскрыцца,
Я натхняюсь надзеяй на шчасце ўраз,
Яна радасцi ўзнёслай крынiца.
Я расчулена ў сiнiя вочы гляджу,
Нiбы зоркi ўзляцелi ў нябёсы,
Мне пяшчотай яны саграваюць душу
I з'яднаюць ў адзiн нашы лёсы.
Час кахання вясной нас для шчасця спаткаў,
Вiшня кветкi вакол раскiдала,
Я каханне павек твайму сэрцу аддаў,
Ты пяшчоту i вернасць аддала.
9.11.1993
283 ШТОРМ I ШТЫЛЬ
Такой, як ёсць, цябе ўспрымаю,
Не вымагаю лепшай быць,
Аддана, як раней, кахаю,
Тваёй пяшчоты не забыць.
Час любы, ўзнёслы i прыемны,
Як ахапiў душу спакой,
Спакой i шчасце неад'емны,
Чароўны час бяжыць ракой.
Як выпадкова шторм жыццёвы
Накацiць гмах магутных хваль,
I горкiя занадта словы
Сказаць прыходзiцца, на жаль.
Мiнае шторм, i хвалi лягуць,
З прыемным штылем лепей жыць,
Не ў шторме праяўляць адвагу,
А ў штылi песцiць i любiць.
Калi пасеяць свежы вецер,
Ён ў змозе хутка буру даць,
I стане горка жыць на свеце,
Лепш хваль зусiм не паднiмаць,
Каб мець ад шчасця асалоду,
I радасць адчуваць ў жыццi.
Бо выклiкае бура шкоду,
А ў шторм кахання не знайсцi.
14.11.1993
306 ВОДГУК
НА КАХАННЕ
Сонца ззяе, цяпло струменiцца вакол,
Бо чароўнае лета настала,
Я кахаю цябе i прашу цяпер зноў,
Каб мяне ты, нарэшце, кахала.
Надышоў надта ўзнёслы i радасны час,
Ўсё квiтнее, прырода кахае,
Але ты не даеш мне жаданы адказ,
Я каханне тваё пачакаю.
Расквiтнела зямля, i вiруе любоў,
З жанчын вопратку скiнула лета,
Прыгажосць твая лепш дзiўных казачных сноў,
Ты – адзiная вабная мэта.
Я кахаю, не пойдзе каханне на скон,
Уяўляю жыццё толькi разам,
I цябе, мо, захопiць каханне ў палон,
Мяне ўзрадуе добрым адказам.
Кахаць радасна дзiўнаю летняй парой,
Шчасце льецца мне ў грудзi няспынна,
Быць жадаю бясконца заўсёды з табой,
Ты – мая дарагая дзяўчына.
Сонца ззяе, натхненне даруе душы,
Ты, нарэшце, пяшчотна ўсмiхнулась,
Бо абрыдла для сэрца твайго быць ў цiшы:
На каханне маё адгукнулась!
26.11.1993
308 ВЯСНОВАЕ
ПРЫЗНАННЕ
Сонца паднялася, таюць снягi,
Бо нечакана вясна пачалася,
Быў незнаёмы мне, стаў дарагi,
Ў сэрца пяшчота цяпер палiлася.
Ўсё ажывае вясною ад сну,
Доўга цудоўнага часу чакалi,
З радасцю светлай сустрэлi вясну,
Бо ў дзiўны час мы з табой пакахалi.
Песнi каханне спявае ў душы,
Бо ўсё вакол расцвiтае ў прыродзе,
Радасць пачуцця не мае мяжы,
Ўдзячныя шчыра цудоўнай нагодзе!
Вабяць чароўныя гукi вясны,
Але прыемней каханага словы,
Робяць бясконца шчаслiвай яны,
Радасцю поўняцца нашы размовы.
Нам падарыла каханне вясна,
Сэрцы ад марнасцi ўраз абудзiла,
Душы напоўнiла шчасцем да дна,
Бо час вясновы – сапраўднае дзiва.
Шчасця дарунак прыйшоў назаўжды,
Бо шчасце там, дзе пануе каханне,
Радаваць шчасцем нас будуць гады,
Бо вясной любы зрабiў мне прызнанне.
27.11.1993
309 РАДАСНЫ
СТАН
Мне быць прыемна заўсёды з табой,
Бо не магу на цябе наглядзецца,
Хоць нас спаткала каханне зiмой,
Ў час, калi снег белым пухам кладзецца.
Белая замець свой танец кружыць,
Звонку мароз, агнём сэрца палае,
Вельмi прыемна i радасна жыць,
Калi каханне зiмой сагравае.
Сцiпла прырода чакае вясны,
Добра ў сумётах схавалась ад сцюжы,
Шчокi твае чырванеюць адны,
Бо ад кахання яны – нiбы ружы.
Кружыць бясконца няўрымслiвы снег,
Твар засыпае i любыя вочы,
Надта прыемна гучыць звонкi смех,
Смех закаханы вясёлы дзявочы!
Холад вакол, але ў сэрцы вясна
Светлы сумесны нам шлях адкрывае,
Вып'ем свой кубак кахання да дна,
Шчасця няхай нам зiма пажадае.
Снег белым пухам кладзе свой дыван,
Шчасця iмгненнi цяпер адчуваем,
Быць закаханымi – радасны стан,
Хоць час зiмовы, ды палка кахаем!
27.11.1993
314
СПАТКАННI
Прыемна вельмi сустракаць з табой зару,
Ты пра каханне палка гаварыла,
Табе пяшчотнае каханне падару,
Бо ты бясконца сэрцу майму мiла.
Бяжыць гаворка, нiбы плынь у ручая,
Не можам мы нiяк нагаварыцца,
Ўжо гасiць зоркi новы ранак спакваля,
I трэба нам, напэўна, супынiцца.
Спатканне скончылась, развiтвацца пара,
Даўно ўжо пеўнi ранак праспявалi,
Чаруе фарбамi цудоўнымi зара,
Мы новы дзень прыгожы сустракалi.
Спатканне маладых – салодкi дзiўны час,
Бо сэрца звонка ад кахання б'ецца,
Пачуцце моцнае павек з'яднала нас,
I лёс цудоўны радасна ўсмiхнецца.
Няхай iдзе спатканняў нашых чарада,
Каб радасць у жыццi трывалай стала,
I для кахання не сустрэлася бяда,
Каб моцна я кахаў, i ты кахала.
Спатканнi радасць шчодра дораць нам цяпер,
Цудоўны час свой светлы след пакiне,
Хачу, ўзаемны каб ў каханнi быў давер,
Каханне палкае нiколi не астыне.
29.11.1993
316 КУБАК КАХАННЯ
Жыццё, як шторм, iмклiвае такое,
I, незалежна, горш цi лепей жыць,
Нiколi не стаiць у супакоi,
Няўмольна хутка, як скакун, бяжыць.
I кожны мае у жыццi нагоду
Кахання кубак па душы здабыць:
Цi будзе ў iм i смак, i водар мёду,
Або палыну горыч трэба пiць.
Таму сачыць бясконца пiльна трэба,
Каб каламуцi ў кубак не налiць,
I бачыць прыгажосць зямлi i неба,
Бо сэрца цяжка ад тугi балiць.
Сам кожны быў стваральнiк сваёй долi,
Абачлiва яе след выбiраць,
Памылкi ўжо не выправiць нiколi,
Таму не надта трэба наракаць.
Не сэрца, а душу лепш слухаць чутка,
Як скажа, так патрэбна i ўчынiць,
З паганым абыходзiцца след гнутка,
А добрае i песцiць, i любiць.
Душа цудоўны шлях жыцця падкажа,
Дарадчыца надзейная яна,
На сэрца цяжкi боль тугi не ляжа,
Кахання кубак можна пiць да дна.
1.12.1993
354 ЗОРНАЯ
НОЧ
Зоркi ззяюць, палае агонь,
Да спадобы мне зорнае неба,
Як далонь твая грэе далонь,
Пэўна, большага шчасця не трэба.
Цуд агню ў надта чорнай начы
Назiралi далёкiя продкi,
Дзiўны настрой хачу зберагчы,
Душу вабяць такiя знаходкi.
Супынiўся няўрымслiвы час,
Бо ўдалося адведаць былое,
Ля агню так здаралась не раз,
Маладыя кахалiсь абое.
Шмат стагоддяў з тых пор намяло,
Гiстарычным засыпала снегам,
Ды каханне гарачым было,
Адгукнулась ў ноч зорную рэхам.
Бачу бляск закаханых вачэй,
Дзе каханне, не трэба гаворкi,
Вакол цуд вераснёвых начэй,
Глядзяць з неба, як яблыкi, зоркi.
Ззяюць зоркi, палае агонь,
Закаханым цудоўны дарунак,
Мне далонь твая грэе далонь,
Але сэрца сагрэў пацалунак.
18.12.1993
498
ПАДАРУНАК
Дождж iдзе, ўсё наўкол залiвае,
Разам мы па гасцiнцу бяжым,
Парасону з сабою не маем,
Захавалiсь, пад дрэвам стаiм.
Дуб раскiнуў шырокiя шаты,
I здаецца: дажджу больш няма,
Быццам мы дабралiся дахаты,
Ты ка мне прытулiлась сама.
Ад дажджу крона добра хавае,
Саграваю цяплом сваiм я,
I пяшчотна цябе абдымаю,
Сiнявокая радасць мая!
Хутка дождж абмыў гразь з лiстоў дуба,
Што на iх у пагоду лягла,
Без дажджу пагражала iм згуба,
Ды вада жыццё дубу дала.
Дождж прайшоў, сонца свецiць прыгожа,
Праз галлё пасылае цяпло,
Дождж ў каханнi хай нам дапаможа,
Каб яно i ў нас чыстым было.
Мы iдзем па гасцiнцу, каханне,
Як вясёлка, у сэрцах гарыць,
Дождж i дуб нам спрыялi ў прызнаннi
I каханне змаглi падарыць.
31.12.1994
532 КАХАННЕ
ПРЫЙШЛО!
Каханне прыйшло! Каханне прыйшло!
I ў сэрцы б'е магутная крынiца.
Каханне прыйшло! Каханне прыйшло!
Не можа цуд дзiвосны супынiцца.
Ты так хараша! Ты так хараша!
Красе тваёй няма з чым параўнацца.
Ты так хараша! Ты так хараша!
Ў красуню кожны хоча закахацца.
Кахаю цябе! Кахаю цябе!
Душа твая – крынiчная вадзiца.
Кахаю цябе! Кахаю цябе!
Бясконца любай буду ганарыцца.
Сустрэнемся мы! Сустрэнемся мы!
Каб радасцю i шчасцем падзялiцца.
Сустрэнемся мы! Сустрэнемся мы!
У нас свая цяпер ёсць таямнiца.
Чакаю даўно! Чакаю даўно!
З табою не магу нагаманiцца.
Чакаю даўно! Чакаю даўно!
Абавязкова марам трэба збыцца.
Вяселле у нас! Вяселле у нас!
Нам лёс наканаваў заўжды быць разам.
Вяселле у нас! Вяселле у нас!
Не адцвiце каханне наша з часам.
22.01.1995
568 ПРОЙДЗЕМ
БУРЫ
Цi дождж iдзе, цi вецер вые,
Цi завiруха моцна дзьме,
Ў часы маркотныя благiя
З табой заўсёды добра мне.
Ты можаш даць супакаенне,
Пяшчотай здатна падтрымаць,
Шчаслiвыя жыцця iмгненнi
Ты здольна шчодра дараваць.
Даць здатна добрыя парады,
Каб не здарылася бяды,
I я бясконца лёсу рады,
Што побач ты са мной заўжды.
Як ў душах ясная пагода,
Бягуць струменьчыкi дабра,
Падчас спаткаецца нягода,
Калi прыйдзе яе пара.
Але прамчыцца навальнiца,
I неба чыстым будзе зноў,
Заўжды, як чыстая крынiца,
Твая надзейная любоў.
Цi хмарна, або ззяе сонца,
Заўсёды стала мы ўдваiх,
Хай шчасце доўжыцца бясконца,
Што буры нам, мы пройдзем iх!
18.02.1995
586 ЗОРНЫ
ЧАС
Зорка кахання, са мною сядзь разам
I пра каханне скажы,
Наша каханне мацней будзе з часам,
Бо не iснуе мяжы.
Вочы твае я прымецiў адразу
Ў свелыя дзiўныя днi,
I не знайшлось мне на роздумы часу,
Сэрца гарыць, як ў агнi.
Я спадабаўся, i ты пакахала,
Сэрца забiлась хутчэй,
Ты – лепш усiх, хоць прыгожых нямала,
Не адарву я вачэй.
Сэрцу майму невымоўна ты мiла,
Буду з надзеяй чакаць,
Каб пра каханне i ты гаварыла,
Лепей з прызнаннем кахаць.
Бураю ў сэрца каханне ўварвалась,
Ўвысь паднялось да нябёс,
Я закахаўся i ты закахалась,
Шчасце даруе нам лёс.
Мы палац шчасця цудоўны збудуем,
Вынiк залежыць ад нас,
Голас кахання пяшчотнага чуем,
Зорны спаткалi свой час!
1.03.1995
621 ТАК
ХОРАША!
Так хораша! Каханне надышло,
Яно з вясной на крылах шыбавала,
Ў душы пяшчотай дзiўнай расцвiло
I адчуванне шчасця даравала.
Вакол ўсё, нiбы снегам, замяло:
Пялёсткi вiшня белыя скiдае,
Кахання шчасце мне вясной прыйшло,
Вясна – пара кахання залатая.
Чамусьцi зацягнулася вясна,
Зiма яе ў сваiх руках трымала,
Была зiмою доўгаю адна,
Вясна прыйшла, пяшчотна пакахала.
Цудоўна, што не будзе халадоў,
Што болей не гнятуць душу марозы,
Цяпер ў маёй душы цвiце любоў,
Ад адзiноты больш няма пагрозы.
Хачу, працяглай каб была вясна!
Няхай маё каханне не мiнае,
Я хмельная цяпер, як ад вiна,
Каханне, як на крылах, узнiмае!
Так хораша! Душа мая пяе!
Ад ўзнёслых нот знiкае перапона,
Няма прыемней твора для яе,
Чым гук вясельны марша Мендэльсона.
14.03.1995
644 РАДАСЦЬ
СПАТКАННЯ
Мая зорка! Табою цяпер даражу!
I спаткання з надзеяй чакаю,
Пра чароўнасць кахання табе раскажу,
Хутчэй бачыцца палка жадаю.
Завiрухай пялёсткаў зямлю замяло,
Хутка крочыць вясна залатая,
Ў нашы душы каханне вясною прыйшло,
Моцна разам iх зараз трымае.
Моц нязгасную стала каханне дае!
Як ў палёце, цяпер адчуваю,
Нiбы крылы чароўныя маю свае
I ў нябёсы з натхненнем ўзлятаю.
Бо прыемна парывы кахання пазнаць!
Цуд узнёслы з чым я параўнаю?
Мне каханне шчаслiвым дазволiла стаць,
Цуд вялiкi здарыўся: кахаю!
Быццам казка, чаруюць вясновыя днi,
Лепшых дзён у жыццi я не знаю!
Кроў гарачая, сэрца ў любоўным агнi,
Ты прыйшла, цябе шчыра вiтаю!
Белым цветам вясной расцвiтаюць сады,
Да грудзей я цябе прытуляю,
Будзем разам iсцi па жыццю праз гады,
Няма сiлы, што нас раз'яднае!
19.03.1995
650
НЕПРЫГОЖАЯ
Цi вiнаватая, што непрыгожая?
Але магу i я прыгожай стаць!
Здарылась дзiва каб, хто дапаможа мне?
Мяне хто можа шчыра пакахаць?
Не выгляд буду хай я непрыгожая,
Ды прыгажосць не будзе доўга грэць!
Затое я душой заўжды харошая,
Прыгожую душу патрэбна мець!
Каханне ўраз прыйшло, i я змянiлася
I не магу цяпер сябе пазнаць!
Бо змена к лепшаму са мной здарылася:
Цудоўна быць каханай i кахаць!
Каханне добрае, заўжды чароўнае,
I здатна дзiўны цуд з людзьмi тварыць,
Каб шчасце мець ў жыццi, яно галоўнае.
З каханнем непрыгожым люба жыць!
Хоць непрыгожая, але шчаслiвая,
За прыгажосць нiхто не дасць граша,
Калi прыгожая, але сварлiвая,
Ў прыгожым целе брыдкая душа.
Ды прыгажосць, як цуд, не ўсiх знаходзiла,
I не наесцiся з яе блiноў,
Непрыгажосць мая зусiм не шкодзiла.
Краса душы – на ўсё жыццё любоў!
20.03.1995
652 ПАРА
КАХАННЯ
Якi цяпер шчаслiвы я,
Бо шчасце ўзнёслае трывае!
Любоў гарачая твая
Прыемна сэрца сагравае.
Каханне моцнае прыйшло,
I ты сказала мне: «Кахаю!»
Яно да шчасця нас вяло,
Душой табе адпавядаю.
Хай не спыняецца яно,
Дае нязгасную надзею,
Адданы поўнасцю даўно,
Кахаць iначай не умею.
Цвiтуць вясновыя сады,
Цвет ў кронах, нiбы снег, бялее,
Каханне прынясе плады,
Як шчодра цуд яго саспее.
Кахання дзiўная пара
Бясконца хай нам цветам ззяе!
Душы даруе шмат дабра,
Натхненнем шчодра аздабляе,
Дае цудоўнае святло,
I будзе зоркай пуцяводнай.
Каханне ўзнёслае прыйшло:
Ты стала любай мне i роднай!
21.03.1995
677 ПЯШЧОТНЫ
МАНАЛОГ
Нарэшце, мы сустрэлiся з табой!
Душа мая даўно цябе чакала,
Хоць сцюжа небывалая зiмой,
Сустрэча дала нам цяпла нямала.
Зiма цяпер здаецца мне вясной,
Не адчуваю моцныя марозы,
Бо вельмi цяжка быць ў жыццi адной,
Не ведаю цяпер такой пагрозы.
Бо ўраз адлiга для душы прыйшла,
I расцвiло зiмовае каханне,
Яго святло i ўзiмку я знайшла,
Ў душы гасцюе толькi мiлаванне.
Як вiшнi цвет, спадае белы снег,
Зiма вясной чароўнаю здаецца,
Каханне хутка набрало разбег,
Ў яго праменнi ў сцюжу можна грэцца!
Прыемна мне i радасна кахаць,
Зiмой ажыццявiлiсь цалкам мары,
Вясновы цуд я буду сустракаць
Ўжо не адна, з табой, каханы, ў пары!
Кахай мяне, каханы мой, кахай!
Прыход вясны ў душу я стала чую,
Ды не цяпер, а трошкi пачакай,
Сама цябе пяшчотна пацалую.
29.03.1995
692 КРЫЛЫ КАХАННЯ
Што трымае ў жыццi i што сiлы дае
Для душы – дзiўны цуд чаравання,
Ў невядомае клiча бясконца яе?
Безумоўна – вялiкасць кахання!
Без кахання жыццё хутка сэнс страцiць свой,
I скуе абыякавасць сiлы,
А каханне даруе душы неспакой,
Для палёту дае моц i крылы.
I цудоўным святлом ачышчае душу,
Каб нясмеласцi зняць перашкоду,
На каханую страсна з пяшчотай гляджу,
Для сустрэчы шукаю нагоду.
Мора шчасця каханне дае для душы
I даруе узнёсласць адразу,
Шлях жыццёвы бяжыць па цудоўнай шашы,
У жыццi няма лепшага часу.
Цуд кахання – як цвет яблыневых садоў,
Краса сэрцы ў пяшчоце трымае,
I з душою душа размаўляе без слоў,
Аб каханнi хутчэй абвяшчае.
I цудоўна, i радасна сэрцу кахаць,
Ды кахання заўжды недаволi,
Каб павек стала шчасце ў душы адчуваць,
Не мiне хай каханне нiколi!
5.04.1995
707 ВЯСНА Ў ДУШЫ
Вясна iдзе! Яна ў маёй душы.
Як параўнаю з ёй вясну любую?
Мне вёсны да спадобы без мяжы,
Чарговую табою зафарбую.
Тваёю будзе любая вясна,
Цяпер цябе вясною называю,
Ты толькi у маёй душы адна,
I я цябе, як i вясну, кахаю!
Хачу з табою назаўсёды быць,
Бо без цябе адразу засумую,
Тваiх вачэй цудоўных не забыць,
Гарачы позiрк iх выразна чую.
Кахання цуд ты падарыла мне,
Паходню ў маiм сэрцы запалiла,
Удзячны за падарак я вясне,
Хачу, вясна каб i тваёю была.
Прыгожы цвет раскiнулi сады,
Бялюткiя да твару вiшням строi,
Ды прыгажэй, чым кветкi вiшнi, ты
У палкiм сэрцы i цудоўнай мроi.
Каханне растрывожыла душу,
I шчодра шчасце напаўняе грудзi,
Не пакiдаць вясну цяпер прашу,
Няхай яна заўсёды з намi будзе.
9.04.1995
710
РАСЧУЛЕНАСЦЬ
Табе наросхрыст сэрца адкрываю,
Казаць зусiм не трэба лiшнiх слоў,
Пяшчота мне душу перапаўняе,
Пазнаць яе цудоўны час прыйшоў!
Пабачыла, iмгненна пакахала,
Ў маю душу адразу ты ўвайшоў,
Занадта доўга любага чакала,
Грукоча ў скронях метраномам кроў.
Каханне ўсю душу перавярнула,
Забыла i маркоту, i тугу,
I стала радасць дзiўную адчула,
Шчаслiвай я сябе лiчыць магу.
Душа заззяла, як вясёлка з неба,
Прапала хутка шэрасць, як туман,
Для шчасця пакахаць аддана трэба,
Каб знiк у сэрцы боль ад цяжкiх ран.
Табе за шчасце дзiўнае удзячна,
Мажлiвасць падарыў яго пазнаць,
Кахання цуд хоць вокам i нябачна,
Прыемна шчасце сэрцам адчуваць.
Я радуюсь, калi цябе пабачу,
Неверагодна любая любоў!
З расчуленасцi, пэўна, ўраз заплачу,
Душу пачуццi напаўняюць зноў.
10.04.1995
711 ЗАЛАТАЯ
ПАРА
Каханне наша моцным гмахам ўстала,
Але не раздзяляе нас яно,
Наадварот, пяшчотай аб'яднала,
Мы зараз быццам цэлае адно.
І назаўжды цяпер мы будзем разам,
Нiколi не жадаю быць адной,
Бо смутак халадзiць душу адразу,
Не бачу як цябе, каханы мой.
Чароўныя дало каханне крылы,
Да шчасця каб увышыню ляцець,
А шчасце для душы цяпер – мой мiлы.
Каханага свайго цудоўна мець!
Змянiлась я, цяпер зусiм не тая,
Каханне вельмi радасна знайсцi,
Хачу, пара каб наша залатая
Не скончылась нiколi у жыццi.
Хай па жыццю вядзе каханне стала,
Яно даволi здатна шчасця даць,
Пяшчоты мне удосталь даравала.
Чароўны цуд узнёсла пакахаць!
Каханне наша моцным гмахам ўстала,
Баюсь не разбурыць цудоўны гмах,
Здаецца, што кахаю яшчэ мала,
Ў душы пануе за каханне страх.
10.04.1995
714 ЖАДАННI КАХАННЯ
Жаданнi! Iх заўжды
занадта многа,
Пакуль жывы, прыемна i жадаць,
Але, як больш не хочацца нiчога,
Журботная пара прыйшла канаць.
Жаданнi клiчуць ўперад, як паходня,
Натхненне шчодра для душы даюць,
Каб здзейснiць сэрцу любае сягодня
I радасць небывалую адчуць.
Жаданнi – механiзм душы выдатны,
Пачуццi ў змозе ён ажыццявiць,
Каб адчуваць магутны поклiч, здатны
Жаданнi стан узнёслы падарыць.
Пачуцце i жаданне крочуць разам,
Кахаеш, то жадаеш цалаваць,
Калi душу знявечвае абраза,
Жадаеш адэкватна адказаць.
Шляхетнае i нiзкае жаданне,
Змяшчае iх без клопату душа,
Але, калi ў душы жыве каханне,
Ад нiзкага скранаецца мяжа.
Гарыць агонь жадання да каханай,
Каб радасць ёй бязмежна дараваць,
I сэрца саграваць сваёй выбранай,
Яе аддана назаўжды кахаць.
11.04.1995
744 ВЯСЕННIЯ
ЎСМЕШКI
Ты занадта лагодна ўсмiхнулась,
I душою душу пазнаў я,
Бо каханне ў адказ адгукнулась,
Маё шчасце i доля мая.
Твая ўсмешка для сэрца каштоўна,
Яе ззянне аддана люблю,
Як вясна, i сама ты чароўна,
Бо красой аздабляеш зямлю.
Нам каханне прыйшло нечакана,
Даравала яго ўраз вясна,
Ўпершыню кахаць надта складана,
Я душу адкрываю да дна.
Мора шчасця ты мне даравала,
Абагрэла каханнем сваiм,
П'ю кахання нектар, ды ўсё мала,
Не насычусь нiяк ўдосталь iм.
Бо салодкi нектар у кахання,
I вясна яго шчодра дае,
Бо вясна – любы час расцвiтання,
I таму ёсць нектар у яе.
Ты ўсмiхайся бясконца пяшчотна,
Ад любвi каб быў хмель на гады,
Усмiхнулась вясна нам лагодна,
Каб шчаслiвымi былi заўжды.
21.04.1995
789 ПЕСЦIЦЬ
КАХАННЕ
Каханне назаўсёды не дано,
Яго бясконца ўпарта песцiць трэба,
Не даглядзець, i звяне ўраз яно,
Прыдатная каханню лепей глеба.
Кахання ружы! Дзiўны цуд красы!
Ды ружы даглядання вымагаюць,
Iначай хутка надыдуць часы,
Што аб прыгожым ў думках ўспамiнаюць.
Каб зберагчы каханне назаўжды,
Не трэба часу шкадаваць i поту,
Ўдабрэння ружам след даць i вады,
Выконваць стала цяжкую работу.
Але, каб радасць пажынаць ў жыццi
I шчасця мець удосталь ад кахання,
Павiнны ружы пышна расцвiсцi,
Каб роспачы не мець i хвалявання.
Каб ад кахання быў цудоўны рай,
Яго патрэбна калыхаць з натхненнем,
Душу напоўнiць радасць цераз край,
Калi да справы падысцi з уменнем.
Каб радасна на белым свеце жыць,
Патрэбна пiльна зберагаць каханне,
Бо праз яго да шчасця шлях ляжыць,
Не пагражае з ружай развiтанне.
6.05.1995
791 МАЯ
КАХАНАЯ
Табе я пра каханне раскажу,
Яно ўварвалась бурай нечакана
I шчасцем мне напоўнiла душу,
Цяпер ты стала для мяне каханай.
Як хораша каханне адчуваць!
Пяшчотна i аддана я кахаю,
Прыемна цуд кахання паспытаць,
Нiчога лепей у жыццi не знаю.
Хачу з табой да краю лёс прайсцi,
Iначай шлях жыццёвы не ўяўляю,
Я запалiў паходню у жыццi,
Цяпло ў душу з ахвотай набываю.
Каханне! Поклiч моцны ў iм заўжды,
I логiкi каханне не жадае,
Яно сляпое, але на гады
Дакладна шлях жыццёвы вызначае.
Без аргументаў добра пакахаць,
Каханню мудрасць iх зусiм не трэба.
Па частках як каханне разглядаць?
Яно, як дар, прыходзiць цалкам з неба.
Не ведаю, завошта пакахаў?
Ты завiтала мне ў душу вясною,
Працяглы час я любую чакаў,
Цяпер каханай стала ты маёю.
6.05.1995
793 ЗАЛАТЫ
ДОЖДЖ
Быў дождж вялiкi, хаця малы гром,
Пустых надзей амаль не утваралась,
Прыемным вельмi залатым дажджом
Мая душа каханнем напаўнялась.
Адказ цудоўны вабна атрымаць,
Бо горкае каханне без адказу,
Дзiвосны цуд кахаючых кахаць,
Праблемы вырашаюцца адразу.
Бо спадзявання марнага няма,
Без абяцанак справа зразумела,
Пяшчотна пакахала ты сама,
Дажджу кахання ад душы хацела.
Надзея толькi моцны гром дае,
Здараецца, дажджу зусiм не будзе,
Пярун няшчадна i бязглузда б'е,
Але душа кахання не набудзе.
Так хораша, калi адна душа
Другую безумоўна зразумела!
Знiкае непрыметная мяжа,
Што здатна аддзялiць душу ад цела.
Каханне – свята цела i душы,
Хай льецца залатым дажджом заўсёды,
Каб свята стала доўжылась ў цiшы,
I гром не нарабiў каханню шкоды.
7.05.1995
801 УСМЕШКА I КАХАННЕ
Як цудоўна ты мне усмiхнулась!
I ў душы запалiла пажар,
Маё сэрца, нарэшце, прачнулась,
Бо усмешка твая – вабны дар.
Усмiхнулась, i моцныя чары
Нарадзiлi каханне ў душы,
Раней бачыў каханне я ў мары
I чытаў пра каханне вершы.
Зараз сам цуд яго адчуваю,
Шчасце мне ты змагла падарыць,
Я цябе за усмешку кахаю,
Пра каханне хачу гаварыць.
Бо усмешка твая паказала,
Што i ты сваю долю знайшла,
Было iншых навокал нямала,
Сэрца мне ты павек аддала.
Нас усмешка твая аб'яднала,
Час шчаслiвы iмклiва прыйшоў,
Пра каханне усмешка сказала,
Гаварыць яна здатна без слоў.
Ад усмешкi чароўнай прыемна,
Не хачу твой твар бачыць ў журбе,
Бо яна ад цябе неад'емна,
За усмешку кахаю цябе.
10.05.1995
827
НЕПАЎТОРНАЯ ВЯСНА
Якая непаўторная вясна!
Яна падобна велiчнаму цуду,
Каханнем ўзнагародзiла яна,
Дзiвосны час нiколi не забуду.
Сустрэлiсь, i ты палка пакахаў,
I мне вясна каханне падарыла,
Напэўна, ты такой вясны чакаў,
Яна прыйшла, як казачнае дзiва.
Вакол усё цудоўна расцвiло,
Прырода аб каханнi гаманiла.
Як хораша, што к нам яно прыйшло,
Агонь у сэрцах палкi запалiла!
Прыйшла ў душу кiпучая вясна,
Жадаю, каб яна не знiкла з часам,
Стамiлась без каханага адна,
Цяпер з табою назаўсёды разам.
Прыемны для душы кахання стан,
Яму зусiм няма альтэрнатывы,
Бо ные сэрца ад любоўных ран.
Але вясной знайшла цябе, мой мiлы!
Трывае непаўторная вясна,
Нас абдарыла кветкамi цвiценне,
Нектар кахання выпiлi да дна,
Каб ўсё жыццё мець радасць i натхненне.
20.05.1995
835 СЛЁЗЫ
КАХАННЯ
Багата слёзы мне твае сказалi,
I словамi не трэба паўтараць,
Сябрамi будзем мы цяпер надалей,
Аддана будзеш ты мяне кахаць.
Душу сваю наросхрыст мне раскрыла,
А я пяшчотна слёзы цалаваў,
Жадаю, каб ты стала маёй мiлай,
Твайго прызнання нават не чакаў.
Сказалi слёзы, непатрэбны словы,
Спаткацца страсна хочацца мне зноў,
Прыдатныя каб склалiся умовы,
Кахання любы час хутчэй прыйшоў.
Жыццё iдзе, ў нябыт гады скiдае,
Калi своечасова не кахаць,
Каханне жоўтым лiсцем ападае,
I аб мiнулым позна шкадаваць.
Душа душу як добра зразумее,
I цела хутка знойдзе супакой,
Каханне шчасце шчодра даць умее,
Зусiм не трэба радасцi другой.
Як дыяменты, на травiнках росы,
I здатны прыгажосць жыцця ствараць.
Чароўней ад расчуленасцi слёзы,
I хочацца за iх цябе кахацаць!
24.05.1995
842
ШЧАСЛIВАЯ ПАРА
Прыемна, як збягаюцца шляхi
Сяброўства i пяшчотнага кахання,
Знаходзiцца для сэрца дарагi,
Не стрэнецца час горкi развiтання.
Як ёсць ў жыццi надзейны чалавек,
Паспадзявацца на якога можна,
Ўмацуецца шчаслiвы стан павек,
Цудоўна, калi шчасцем стаў заможны.
Багацце не ў рэчах i не ў грашах,
Душы спакою i пяшчоты трэба,
Чароўны, нiбы цуд, кахання шлях,
На крылах шчасця узнiмае ў неба.
Калi сяброўства люба для душы,
Бесперашкодным разуменне будзе,
Не ўзнiкне у адносiнах мяжы,
Бо сэрцы ва ўнiсон ўздымаюць грудзi.
Дзiвосныя цудоўныя дары,
Душы шчаслiвай дзiўная скарбнiца,
Адзiнадумцы любыя сябры,
Заўжды якiмi можна ганарыцца.
Як спадзявацца можна на сябра,
Каханне будзе моцным, нiбы волат,
Спаткаецца шчаслiвая пара,
Душу нiколi не засмуцiць холад.
28.05.1995
846 ДЗВЕ
ЧАСТКI
Здаецца, шлях сумесны непадзельны,
Каханне толькi цэлае адно,
Як прыйдзе холад у душу пякельны,
Адчуецца, што з дзвюх часцiн яно.
Па выгляду каханых выбiраюць,
Ды выбар не каштуе i граша,
Як толькi цела грэшнае кахаюць,
Калi не спадабаецца душа.
Як роднасць душ, ды не па густу цела,
Мiне каханне хутка, нiбы дым,
Патрэбна, каб заўжды каханне мела
Задавальненне першым i другiм.
Каб доўгi час каханне не згасала,
Кахаць патрэбна цела i душу,
Бо кожнага складальнiка замала,
Мiж iмi трэба размываць мяжу.
Не толькi поклiч цела слухаць трэба,
Цiхуткi голас у душы заўжды,
Радзючай будзе у кахання глеба,
Каханне зберажэцца праз гады.
Прыгожы твар i стан красой адметны,
Ды пра душу патрэбна ўспамiнаць,
Зусiм душы складальнiк непрыметны,
Ды немажлiва без яго кахаць.
30.05.1995
858
НАЙЛЕПШЫЯ ШЛЯХI
Калi каханне запалiла
Святло магутнае ў грудзях,
Яно цудоўна асвятлiла
Далейшы мой жыццёвы шлях.
Палае полымя кахання,
Святло даруе i цяпло,
Чаруе шчасця адчуванне,
Цудоўна, што яно прыйшло.
Каханне зместам напаўняе,
Цiкавым робiцца жыццё,
Шчаслiвы, хто заўжды кахае,
Хто зведаў ўзлёту пачуццё.
I сэнс жыцця шукаць не трэба,
Кахаць i азначае жыць,
Душы духоўнага даць хлеба –
Каханне любае здабыць.
У адзiноце жыць трывожна,
Не след шанц дзiўны прапускаць,
Калi кахаць пяшчотна можна,
Абавязкова след кахаць.
Прыемна вельмi i прыгожа
З каханнем па жыццю iсцi,
Каханне шчыра дапаможа
Шляхi найлепшыя знайсцi.
5.06.1995
891 ПIК
КАХАННЯ
Знаць трэба, каб здзяйснялiсь мроi,
Што сiла ў слабасцi жанчын,
I адцурацца моцнай зброi
Няма падстаў, няма прычын.
Лагоднай лепш быць i пяшчотнай,
Адносiн шчырых не псаваць,
Каб доля не была маркотнай,
Каб стала шчасце адчуваць.
Бо шчасце зруйнаваць магчыма,
I будзе скруха на душы,
А лёс цудоўны пройдзе мiма
Па iншай сцежцы цi шашы.
Каб быць каханай i жаданай,
Павагу любых не згубiць,
Не трэба сыпаць соль на раны,
А шчодра мiлату дарыць.
Шляхi жыцця звяртаюць крута,
Ды трэба сталы курс трымаць,
Каб не сустрэлася пакута,
А толькi радасць сустракаць.
I каб не гараваць нiколi,
Не завяло жыццё ў тупiк,
Для шчаснай i жаданай долi
Лепш пакараць кахання пiк.
21.06.1995
996
НЕЗАБЫЎНЫ ВАЛЬС
Вальс гучыць у душы, не змаўкае,
Мне з табою прыемна кружыць,
Бо цябе я пяшчотна кахаю,
А з каханнем так хораша жыць!
Ты з даверай ка мне прытулiлась,
Сэрца птушкаю рвецца з грудзей,
Хоць прызнанне яшчэ не здарылась,
Ды скажу, што кахаю, хутчэй.
Бо аддана i ты пакахала,
Маё шчасце, нарэшце, прыйшло,
Хаця доўга адказ не давала,
Але смутку ўжо як не было.
Ты на танец сама запрасiла,
Хоць не верыў, што цуд можа быць,
Ды мелодыя нас закружыла,
Белы вальс здатны шчасце дарыць.
Вальс чароўны заўжды помнiць буду,
Танцпляцоўку у коле бяроз,
Дзiўны момант жыцця не забуду,
Ён мне шчасце кахання прынёс.
Па жыццю назаўжды пойдзем разам,
Час дзiвосны – пяшчотна кахаць,
Хай гады бягуць, вальс белы часам
Будзем з радасцю мы ўспамiнаць.
13.08.1995
1007
ПРЫЕМНАЯ ПАГОДА
Дождж iдзе, як з вядра, а мы шпарка бяжым,
Ад яго нам нiдзе не схавацца,
Хоць прамоклi да нiткi, ды тут пастаiм,
Каб не змерзнуць, давай прытуляцца.
Не было каб дажджу, згоды ты б не дала,
К шчасцю непагадзь можа здарацца,
Ты мяне за руку надта сцiпла ўзяла,
Час прыйшоў пад дажджом цалавацца.
Дождж iдзе ўсё спарней, мы не бачым яго,
Для мяне моцны дождж – вынiк цуду!
Бо напрамак ён вызначыў лёсу майго,
Я нiколi яго не забуду.
Не заўжды i не ўсiм падабаецца стан,
Як дажджыць, iншым толькi маркота,
А для нас ў дождж пачаўся любоўны раман,
Дождж – прыемная вельмi
пагода.
Дождж прыносiць дабро, сябрам можа ён быць,
Ў дождж танчэй i чысцей адчуванне,
Моцны дождж, як з вядра, будзем верна любiць,
Падарыў ён нам лiвень кахання.
17.08.1995
1039 Я КАХАЮ
Я кахаю даўно, не саромлюсь зусiм
Табе ў палкiм каханнi прызнацца,
Ты мяне пакарыў добрым словам сваiм
I падставу мне даў закахацца.
Я кахаю, узнёслае шчасце прыйшло,
Вольнай птушкай сябе адчуваю,
Што ўзнялася з гнязда ўпершыню на крыло,
У блакiтных нябёсах лятаю.
Я кахаю, надзейна i ўтульна з табой,
Адкрываюцца светлыя далi,
Мне бяспечна, я – як за
каменнай сцяной,
Мы каханне для шчасця спаткалi.
Я кахаю, мне сонейка ззяе ў жыццi,
Знiклi сум i трывога iмклiва,
Шлях кахання з табой хачу цалкам прайсцi
I пазнаць радасць вабнага дзiва.
Я кахаю, хачу цяпер вечна кахаць,
Бо iначай жыцця не ўяўляю,
Будзем шчасце упарта сваё будаваць,
Ёсць падмурак: я палка кахаю.
1.09.1995
1064 ВЯСНА
ЗАЎЖДЫ
Цудоўна, калi восень на двары,
Але ў душу вясновы час прыходзiць,
Памылкi могуць быць ў календары,
Калi каханне шлях сабе знаходзiць.
Ўсё роўна, будзе восень цi зiма,
Або спякотай пагражае лета,
Вясна ў душы, хаця яе няма,
Каханню трэба дзякаваць за гэта.
Бо здольна пераблытаць календар,
Яно з сабой заўжды вясну прыносiць,
Ад шчасця расцвiтае кветкай твар,
Пяшчоты сэрца, як вясною, просiць.
Каханне здатна час ператвараць,
Любы сезон зрабiць заўжды вясною,
Не трэба календар перагартаць,
Спаткацца каб з парою залатою.
Як сцюжа доўгi час гняце душу,
Але вясну яшчэ не дачакацца,
Прысунуць каб хутчэй яе
мяжу,
Патрэбна толькi палка закахацца.
9.09.1995
1071
НАГАДАЛА МУЗЫКА
Растрывожыла музыка душу маю,
I мiнулае ўраз ўспамiналась,
Як пяшчотна трымаўся за руку тваю,
I як радасна ты усмiхалась.
Дазваляецца ў танцы, што нельга ў жыццi,
Толькi ў мроях мажлiва iмкнуцца,
Для душы можна ў танцы уцеху знайсцi,
Выпадкова грудзей дакрануцца.
Бо прыемна партнёрку заўжды адчуваць,
Цуд дазволяць зрабiць толькi танцы,
Можна выбраць, якую прыемней кахаць,
Пазнаёмiцца добрыя шанцы.
Закружыла у танцы пад музыку нас,
Пачынаецца з танцаў каханне,
Быў прыгожым чароўны i радасны вальс,
Час пяшчоты i час мiлавання.
Мне прыемна юнацтва цяпер ўспамiнаць,
Як мелодыя вальса гучала,
Мы каханне у танцы змаглi адшукаць,
Радасць музыка мне нагадала.
13.09.1995
1090
ЗБЕРАГАЦЬ КАХАННЕ
Калi каханне у мiнулым,
Больш нават шчасця не чакай,
Набат трывожны страшным гулам
Душу напоўнiць цераз край.
Засохне радасцi крынiца,
I пеклам стане вабны рай,
Каханне будзе толькi снiцца,
Таму каханне зберагай.
Не толькi радасць дасць каханне,
Яно даруе i бяду,
Ды ў час прыемны мiлавання
Забудзеш боль i гаркату.
Пакуль жадаеш i кахаеш,
Цудоўна i цiкава жыць,
Пачуццяў шэраг адчуваеш,
Хаця няроўны шлях бяжыць.
Калi ў каханнi ёсць нягоды,
I чорна будзе на душы,
Прыходзяць цяжкасцi
заўсёды,
Няма надвор'я без iмжы.
19.09.1995
1153
ПАБАЧЫЦЬ КРАСУ
Глядзеў проста i нават будзённа,
У яе не адзначыў красы,
З ёй знаходзiўся побач штодзённа,
Ды змянiлiся раптам часы.
Замест будняў адчуў ў сэрцы свята,
Непаметна каханне прыйшло,
Прыгажосцi пабачыў багата
Там, раней дзе яе не было.
Рэчаiснасць каханне змяняе,
Прыгажосць можна ў ёй адшукаць,
Той не знойдзе, хто проста шукае,
Каб знайсцi, трэба толькi кахаць.
Бо каханне красу праяўляе,
Не кахаеш – не бачна яна,
Яе бачыць, хто палка кахае,
Бо не целу краса аддана.
Прыгажсць у душы захавана,
Каб другую душу адчынiць,
Каб пабачыць яе, як з экрана,
Трэба толькi каханне дарыць.
28.10.1995
1185
ПАЎТАРАЦЬ ПРЫЗНАННЕ
Ты кажаш шмат пяшчотных слоў,
Я звыкла, жыць без iх не здатна,
Калi гарыць ў душы любоў,
Жыццё iдзе заўжды выдатна.
Бо без кахання цяжка жыць,
Дакладней, нельга жыць папросту,
Каханнем трэба даражыць,
Яно – скарб для любога
ўзросту.
Так збудаваны чалавек,
Няма мiлей ў жыццi нiчога,
Каханне атрымаў павек,
Як падарунак, ён ад Бога.
Цудоўна горача кахаць,
Прыемна, як цябе кахаюць,
Бо словы музыкай гучаць,
Калi прызненне паўтараюць.
Яно – як шчасце для
жанчын,
Iдуць пяшчоты словы ў душы,
Даўно вядома для мужчын,
Што шлях кахання – цераз вушы.
12.11.1995
1209
ПЕРАКАНАЎЧЫ ДЫЯЛОГ
– Ты адкажы мне на каханне.
– Не, не чакай, не адкажу.
– А падавала спадзяванне.
– Не прыставай, не лезь ў душу.
– Была надзея: станеш мiлай...
– Надзея кепскаю была.
– Жадаў, мяне каб палюбiла.
– Любоў другому аддала.
– Цяпер мне часта будзеш снiцца...
– Табе навошта тыя сны?
– Хацеў любвi тваёй напiцца.
– Чакай цяпер другой вясны.
– Другую я не пакахаю.
– Прыйдзе к табе каханне зноў.
– Твайго кахання я чакаю.
– Ты не кажы мне ўзнёслых слоў.
– Мо перадумаеш ты часам?
– Я бачу, можаш ты кахаць...
– Павек, магчыма, будзем разам?
– Навошта iншага шукаць!
22.11.1995
1215
РАЗАБРАЛАСЬ
Ў каханнi вельмi цяжка разабрацца:
Дазволiць цалаваць сябе цi не?
Парады ў вабны момант не спытацца,
Ну што ж, няхай цалуе ўжо мяне.
Не зразумела: цi душа, цi цела
Удзел павiнны у каханнi браць?
Сама я нечакана захацела
Яго таксама моцна цалаваць.
Лiчыла: цалавацца толькi будзе,
Нiчога больш не буду дазваляць,
Але ужо прыемна песцiць грудзi,
Самой цудоўна, цяжка адмаўляць.
I трапяткiя рукi, хоць няўмела,
Ўжо абдымалi мой гарачы стан,
Нарэшце, вiдавочна зразумела,
Без цела – не каханне, а
падман.
Хоць ведала ў каханнi надта мала,
Ды хутка разабралась ўсё адно,
Што, як пяшчотна палка пакахала,
Два целы аб'яднаюцца ў адно.
23.11.1995
1244 РАМАНТЫКА Ў КАХАННI
Каханне платанiчнае. Што болей
Прынесцi можа для душы дабра?
Даступнасцi да цела як даволi,
Сканчаецца рамантыкi пара.
Душа быць без рамантыкi не можа,
Высокае ёй трэба пачуццё,
Кахаць душой чароўна i прыгожа,
Бо здатны пакахаць на ўсё жыццё.
Душу пара юнацтва напаўняе
Рамантыкай цудоўнай цераз край,
Цярплiва цела хай свой час чакае.
Рамантыкi сябе не пазбаўляй!
Як не каханне будзе, а распуста,
Адбудзецца благое набыццё,
Калi ў душы, як у пустыне, пуста,
Дарослае як пачынаць жыццё?
Ў юнацтве хто рамантыку пазнае,
Той шчасце здатны сталае здабыць,
Хто целам без разбору ўсiх кахае,
Не суджана яму шчаслiвым быць.
6.12.1995
1257 КРЫЛЫ
ШЧАСЦЯ
Спакой прыйшоў ў маю душу,
Яна ад радасцi iскрыцца,
Каханне ў сэрцы я нашу,
З яго крынiц хачу напiцца.
Якое шчасце пакахаць!
Як сэрца сэрцу адгукнецца,
Кастры кахання хай гараць,
Душы ля iх прыемна грэцца.
Сваё каханне я знайшла,
I пакахаў мяне мой мiлы,
Любоў мяне ўгару ўзняла,
Падаравала шчасця крылы.
Мы адпраўляемся ў палёт,
Жыццё наперадзе прад намi,
Жадаю не пазнаць нягод,
Любоў не знiкла каб з гадамi.
Наш зорны час цяпер прыйшоў,
Ёсць крылы, i ўзлятаем ў неба,
Калi у сэрцы ёсць любоў,
Нiчога болей мне не трэба.
10.12.1995
1277
САЛАДЗЕЙ МЁДУ
Пачуццяў колькi! Як iх палiчыць?
Зусiм не вельмi простае заданне,
Але адно ў душы, як гiмн, гучыць:
Вялiкае пяшчотнае каханне.
Яго няма з чым нават параўнаць,
Не зразумела i яго прырода,
Ды, як цудоўна палка пакахаць,
Душу бясконца грэе асалода.
Каханне здольна надта розным быць,
Прыемна вельмi, як душа кахае,
Прызнання словы хоча гаварыць,
I да нябёс ад радасцi ўзлятае.
Каханне для душы – ў блакiт палёт,
I ад яго становiшся мацнейшы,
Салодкае каханне, нiбы мёд,
Ды з часам мёд цудоўны саладзейшы.
Каб вабны мёд ў жыццi бясконца пiць,
Каханне зберагаць упарта трэба,
Душы пяшчотна хочацца любiць,
Як целу кожны дзень патрэбна хлеба.
17.12.1995
1308 НАПIЦЦА
ШЧАСЦЯ
Што здатна вельмi добры настрой даць,
Ў душы магло каб шчасце прамянiцца?
Адказ адзiны: трэба пакахаць,
Каханне – вечнай радасцi
крынiца.
Натхненне здольна даць багата спраў,
Ды што з каханнем можа параўнацца?
Палёт у неба кожны адчуваў,
Ў нябёсы без кахання не падняцца.
Палёт душы прыемна адчуваць
Ў блакiце неба у праменях сонца,
Калi каханне пiльна зберагаць,
Палёт душы працягнецца бясконца.
Каханне шчасце здатна даць заўжды,
Жыццёвыя памножыць моцна сiлы,
Каханне зберажэцца на гады,
Як турбавацца, адраслi каб крылы.
Калi сваё каханне распляскаць,
Ссыхае вечнай радасцi крынiца,
Прыемна да нябёс душой ўзлятаць,
Каб ўдосталь шчасця ад жыцця напiцца.
2.01.1996
1340
ДЗIЦЯЧАЕ КАХАННЕ
Ўсе ўзросты пакараюцца каханню,
Яно прыемна для душы заўжды,
Тым, хто iдзе да цемры развiтання,
I хто яшчэ занадта малады.
Ды лепш ўсяго дзiцячае каханне,
Хоць гнанае яно ва ўсе часы,
Натхненне дасць i дасць расчараванне,
Яно чысцей, чым кропелькi расы.
Ды пралятае хутка, нiбы знiчка,
Цяпло ўсё ж пакiдае на гады.
У iншых ёсць чаму дурная звычка,
Святло кахання затушыць заўжды?
Каханне беззаганнага анёла
Душы дае натхненне i уздым,
Неасцярожна сказанае слова –
I ад пачуцця застаецца дым.
Ўсе ўзросты пакараюцца каханню,
Ёсць на каханне права i ў дзяцей,
Ў дзяцiнстве пройдзе хто выпрабаванне,
Кахаць дарослым будзе гарачэй.
19.01.1996
1357 ЛЮБОЎ I
РОЗУМ
Любоў – дарадчык дрэнны у
жыццi,
Бо кажуць нездарма – яна сляпая,
Не той дарогай трэба ёй прайсцi,
Цi возьме i ў двух соснах заблукае.
Любоў штурхае на няўдалы крок,
А падыход павiнен быць цвярозым,
Патрэбны, горкi каб не
мець урок,
Агонь у сэрцы i халодны розум.
Пакласцiся на сэрца як адно,
Прыдатнага яно не дасць адказу,
Хаця пачуцце моцнае дано,
Яно хавае горкую абразу.
Любоў павiнна трохi прагарэць,
Як вогнiшча – набраць
даволi жару,
Ў жыццi каб шчасце, безумоўна, мець,
То розумам шукаць патрэбна пару.
Як з розумам любоў – няма бяды,
Пад сiлу ёй любыя перашкоды,
Жар ад яе – на доўгiя гады,
Бо вогнiшча любвi гарыць заўсёды.
28.01.1996
1370 ГАЛОЎНЫ
КРЫТЭРЫЙ
Не нарадзiсь прыгожай, а шчаслiвай,
Так ў прымаўцы гавораць нездарма,
Хада жыцця няўмольна ды iмклiва:
Была краса, ды ўраз яе няма.
Бо твару прыгажосць i формы цела
Мiнаюць хутка, нiбы мiражы,
Ў жыццi каб шчасце вабна зiхацела,
Красу шукаць патрэбна у душы.
Краса душы – крытэрый
найгалоўны,
Што дапаможа пару выбiраць,
Як ёсць яна, то выбар быў цудоўны,
Не прыйдзецца нiколi шкадаваць.
Бо цела прыгажосць мiнае з часам,
I марна нават за яе кахаць,
Краса душы павек з'яднае разам,
I здатна мора шчасця дараваць.
Iсцi ў жыццi каб па адной дарозе,
Пераадольваць болю вiражы,
Дапамагчы надзейна толькi ў змозе
Не цела прыгажосць – краса душы.
2.02.1996
1382 ШЛЯХАМ
МАРАЛI
Чаму каханне, нiбы цягнiкi:
Прыйсцi i адысцi калiсьцi здатна?
Чаму характар у яго такi,
I для людзей чаму не падуладна?
Спаткае ўраз, нiбы на ўсё жыццё,
Ды можа, як туман, растаяць з часам,
Яно паволi крочыць ў небыццё,
Быць без кахання немажлiва разам.
Калi гарыць касцёр, а потым згас,
То кастравы быў пры кастры паганы,
Так i каханне здатна згаснуць ўраз,
Каханаму пакiне ў сэрцы раны.
Каб горычы нiколi не пазнаць,
Каханне каб душу не пакiдала,
Яго пяшчотна трэба зберагаць,
Нiкуды каб яно не прыблукала.
Каб назаўсёды зберагчы любоў,
Iсцi патрэбна па шляху маралi,
Iначай развiтанне прыйдзе зноў.
Цi будзе цягнiк iншы на вакзале?
7.02.1996
1385 ПРАЗ
ВЯСЁЛКУ
Ты з кожным днём становiшся чароўней,
Красы тваёй раней не памячаў,
Свет для мяне адразу стаў цудоўней,
Калi цябе я палка пакахаў.
Па дзесяць раз на дзень цябе я бачыў,
Ды не казаў зусiм пяшчотных слоў,
Пяшчота я цяпер, i не iначай,
Змянiла цалкам мне душу любоў.
Я пакахаў знянацку нечакана,
Вясёлкай каб жыццё зафарбаваць,
Хачу, каб ты была маёй каханай,
Жыць радасна, як час прыйшоў кахаць.
Пабачыць дзесяць раз – мне вельмi мала,
Хачу, каб побач ты была заўжды,
Ты ўсю душу маю апанавала,
З табой мы пойдзем разам праз гады.
Цi ёсць ў душы пяшчотнае каханне?
Каб адказаць, не трэба шмат прыкмет,
Змяняецца карэнна адчуванне,
Бо толькi праз вясёлку бачны свет.
8.02.1996
1393 СТАЛАЕ
КАХАННЕ
Маладое вiно моцна бродзiць,
Ды няма смаку, як прыгубiць,
З яго бурбалак безлiч выходзiць,
Як яго у фужэры налiць.
Маладосць вiна сiлай iграе,
Каб празрыстым яму з часам быць,
Нават корак з бутэлькi зрывае,
Як яе вельмi рана закрыць.
Трэба час, каб вiно настаялась,
Каб i водар, i смак у iм быў,
Каб вiно ад душы спадабалась,
Як яго у фужэры налiў.
Значна меней яго выпiць трэба,
I прыемней фужэр прыгубляць,
Бо празрыстасць яго – як у неба,
Колер з ружаю лепш параўнаць.
I каханне таксама такое,
Асалоду даць здатна яно
Не ў той час, як яшчэ маладое,
Але ў сталасцi – нiбы вiно.
11.02.1996
1397
ПАКАХАЛА
Мне прыемна, што крочым мы поруч,
Па-другому ўявiць не магу,
Слодыч значна прыемней, чым горыч,
Пакладзi на плячо мне руку.
Мне утульна з табой i зацiшна,
Бо цудоўна каханне знайсцi,
Я цяпер, як вясновая вiшня,
Мне пара белым цветам цвiсцi.
Ноч прайшла, пачынаецца ранак,
Невядомасцi знiкне туман,
Ад цябе не чакаю падману
I сардэчных няпрошаных ран.
Для мяне ты цяпер замест сонца:
Даеш радасць, цяпло i святло,
Я хачу, каб свяцiў ты бясконца,
Каб каханне у нас не прайшло.
Ты спаткаўся – вакол ўсё
заззяла
I напоўнiла шчасцем душу,
Бо цудоўна, што я пакахала,
Аб любвi ўсяму свету скажу.
12.02.1996
1408 БОЛЬШ
НЕ ТУЖУ
Мы з табой выпадкова сустрэлiсь,
Бо сустрэчы магло i не быць,
Ды пачуццi ў душы загарэлiсь,
Лёс каханне нам змог падарыць.
Бо ад лёсу нiдзе не схавацца,
Чаму быць – ўсё здарыцца заўжды,
Час жаданы прыйшоў закахацца,
Любы мой, шчыры мой, залаты!
Я цябе вельмi доўга чакала,
Ды агонь спадзявання не згас,
Сэрца кажа, што я пакахала,
Доля зробiць шчаслiвымi нас.
Выпадкова цябе я пазнала,
Не чакаў ты, што стрэнеш мяне,
Я хачу, каб каханне палала,
Хай нiколi яно не мiне.
Шчасце, радасць i светлыя мары
Мне каханне прынесла ў душу,
Ад пакут я стамiлась без пары,
Я кахаю i больш не тужу
16.02.1996
1409 ЗIМОВАЯ
КАЗКА
Белым пухам сняжынкi бясконца ляцяць,
А ў душы i пяшчота, i ласка,
Хоць мароз, ды цудоўна цябе цалаваць,
Не зiма, а зiмовая казка.
Як каханне ў душы, не зашкодзiць мароз,
Я цяпер – як вясновая краска,
Не iснуе зiмой для кахання пагроз,
Калi прыйдзе зiмовая казка.
Мы стаiм, аж сумётамi нас замяло,
Утварылась сапраўдная пастка,
Небяспекi няма, бо ў душы ёсць цяпло,
Сагравае зiмовая казка.
Вясна зараз ў душы, хоць навокал зiма,
Хай не поўнасцю, хай яе частка,
Ногi змерзлi, ды сцюжы у сэрцы няма,
Ў iм лунае зiмовая казка.
Пакахаць добра нават суровай зiмой,
Бо прыходзяць пяшчота i ласка,
Падарыла цябе, нарачоны ты мой,
Разам з снегам зiмовая казка.
16.02.1996
1413 САГРАВАЕ
КАХАННЕ
Дагарае агнямi рабiна,
На калiне – чырвоны пажар,
Быць марозу удзячна павiнна,
Што табе кiнуў чырвань на твар.
Твае шчокi – чароўныя ружы,
Ззяюць ярка, як гронкi рабiн,
Нам кахання агонь грэе душы,
Як не здатны касцёр не адзiн.
Прыйшло шчасце, i здзейснiлiсь мары,
Хаця срэбра прыкметна ля скронь,
Загарэлiсь у душах пажары,
Сагравае кахання агонь.
Хай бясконца ў душы ён палае,
З iм не страшны жыцця халады,
Вельмi добра таму, хто кахае,
Бо ў душы будзе цёпла заўжды.
Твае шчокi, як чырвань калiны,
Не ад сцюжы яскрава гараць,
Iх каханне пажарам няспынным
Будзе вечна цяпер саграваць.
17.02.1996
1419
КРУЖАЦЦА СНЯЖЫНКI
Кружацца ў танцы сняжынкi,
Нiбы пялёсткi, ляцяць,
Пазамятала сцяжынкi,
Ды нам прыемна гуляць.
Вось i да нас прыйшло свята,
Час цяпер наш залаты,
Падае снежная вата,
Нiбы снягурачка, ты.
Шчасцем напоўнiлiсь душы,
З iм да нас радасць прыйшла,
Шчокi твае – нiбы ружы,
Ў сэрцы хапае цяпла.
Сцюжа занадта злуецца,
Ды не iмкнемся дамоў,
Наша сцяжыначка ўецца,
Грэе нам сэрца любоў.
Будзем iсцi без замiнкi,
Шчасце пяшчотна кахаць!
Кружацца ў танцы сняжынкi,
Буду цябе цалаваць.
19.02.1996
1432 КАХАЮ
АБОДВУХ
Мне каханне вясна падарыла,
А мо гэта зусiм не вясна?
Ты – маё сiнявокае дзiва,
Лёсам ты мне вясною дана.
Шчодра ўзнёслае шчасце мець ў змозе,
Без кахання тужыў доўга я,
Ты цяпер на жыццёвай дарозе,
Сiнявокая радасць мая.
Ў жыццi лепей сезона не знаю,
Расцвiтае вясною зямля,
Я цябе ўжо пяшчотна кахаю,
К нам каханне прыйшло спакваля.
Мы цяпер назаўжды будзем разам,
Аб'яднала надзейна вясна,
Не дапусцiм зiму ў душы з часам,
Вып'ем кубак кахання да дна.
Я цябе вельмi шчыра кахаю,
Ды кахаю цябе не адну,
Бо абедзвюх к сабе прыгартаю:
I цябе, i красуню-вясну.
24.02.1996
1435 ВАЛЬС
РАДАСЦI
Кружаць сняжынкi, бо ветрык не сцiх,
Танец бясконцы снег зноў пачынае,
Ды нам бясконца прыемна ўдваiх,
Ў сэрцы агонь нас цяплом сагравае.
Мы пакахалi, i радасна нам,
Вельмi цудоўны дарунак прыроды,
Толькi б не згаснуць чароўным агням,
Мы запалiлi касцёр назаўсёды.
Радуюсь шчыра, як чую твой смех,
З губ магу шчасця даволi напiцца,
Кружаць сняжынкi, i падае снег,
Нiбы брыльянты, на сонцы iскрыцца.
Радасна нам, што каханне прыйшло,
Снегу i холаду не прымячаем,
Сэрцы цяпер вылучаюць цяпло,
Радасць лунае, бо палка кахаем.
Кружаць сняжынкi, твар мокры ад iх,
Ды, як вясною, сябе адчуваем,
Мы праз жыццё пройдзем разам ўдваiх,
Радасць ў душы назаўжды захаваем.
25.02.1996
1436 СКАЛА
Хвалi прыходзяць i зноўку уходзяць,
Плешчыцца толькi прыбой,
Часта каханне па частках знаходзяць,
Мне дастаткова адной.
Цэлае з частак, вядома, збiраюць,
Лепей без частак заўжды,
Трэшчыны цэлае ўсё ж раздзяляюць,
Ёсць разбурэння сляды.
I, невядома, яшчэ колькi частак
След для сябе здабываць,
Трэба шмат працы i добры участак,
Каб дзiўны гмах збудаваць.
Трэшчын няма у каханнi мiж намi,
Толькi адну я кахаў,
Наша каханне прыйшло, як цунамi,
Ў сэрцы яго захаваў.
Я задаволены, хвалi кахання
Доля пазнаць не дала,
Ператварыць яго нельга у зданi,
Моцна стаiць, як скала.
26.02.1996
1444
ЧАРОЎНАЯ ТРЫЯДА
Рубiны губ, вачэй тваiх валошкi
I броваў тонкiх вабная дуга,
Калi цябе не бачу, нават трошкi,
У сэрцы хваляванне i туга.
Пабачыць палка любы твар жадаю,
Ў душы выразна чую неспакой,
Пяшчотна ўжо даўно цябе кахаю,
Зрабiла ўсе сезоны ты вясной.
Пазнаў знянацку я кахання дзiва,
Ураз ласкавы позiрк паразiў,
Ты мне ў душы паходню запалiла
I узняла надзеi ветразi.
Надзею ў сэрцы маю i каханне,
Але i веру хочацца прыдбаць,
Што прыйдзе час пяшчотны мiлавання:
Рубiны i валошкi цалаваць.
Каб шчасце мець, адна iснуе мера,
I да мяне шчаслiвы час прыйшоў:
Каханне i надзея ёсць, i вера –
Чароўная, як цуд, трыяда слоў.
15.03.1996
1463 НЕ
ЦАЛАВАЎ
Як мог цябе я цалаваць!
Але лёс стан змянiў упарта,
Было дарэмна мне кахаць,
Кахання ты была не варта.
Праводзiш сёння час з адным,
А заўтра маеш ўжо другога,
Тваё каханне – нiбы дым,
I лёсу хiбная дарога.
Ды я другую не шукаў,
Душу ты мне запаланiла,
Твайго кахання ўсё чакаў,
Бо ты была бясконца мiлай.
Цябе, на жаль, не цалаваў
I словы не казаў прызнання,
Але удзячны, што пазнаў,
Як ранак, чыстае каханне.
Была хоць стомленай душа,
Ды не было у ёй i бруду,
Не есць майго кахання ржа,
Яго нiколi не забуду.
25.06.1996
1514 НЕ
МОЖАМ РАЗВIТАЦЦА
Зоркi ў небе i зоркi ў вадзе,
Ноч кахання забыць немажлiва,
Салавей сваю песню вядзе,
Ды ляцiць час цудоўны iмклiва.
Як люстэрка, у рэчцы вада,
Ветрык спiць, дзьмуць зусiм не бярэцца,
Цiшыня хваль не хоча гайдаць,
Гулка сэрца ўлюбёнае б'ецца.
Першы раз я яе цалаваў,
Вакол цiша, ў душы хваляванне,
Па-сапраўднаму, ўрэшце, пазнаў,
Што зрабiць з людзьмi здатна каханне.
Я кахаю, кахае яна,
Нас каханне па беразе водзiць,
Зоркi ў рэчку спусцiлiсь да дна,
Ноч мiнула, i ранак прыходзiць.
Зоркi ў небе пагаслi зусiм,
Сонца кiнула чырвань прыгожа,
Крочыць ранак, а мы ўсё стаiм
I нiяк развiтацца не можам.
16.08.1996
1517 БЕЛАЕ I
ЧОРНАЕ
Чым можна моцна закрануць душу,
Не чорную, а белую часцiну?
Ў жаночыя як вочы пагляджу,
Ўзнiкаюць мроi светлыя няспынна.
Калi цудоўны настрой у жыццi,
Iснуе i бясспрэчная прычына:
Павiнна ў сэрца ў дзiўны час прыйсцi
Адзiная жаданая жанчына.
Таiцца шмат пачуццяў у душы,
Больш, чым зярнятак у калоссях спелых,
Каханне з iх – на першым
рубяжы,
Найлепшае з усiх пачуццяў белых.
Гор ланцугi прыемныя заўжды,
Але iснуе вабная вяршыня,
Цi сталы, або надта малады,
У кожнага ў душы свая багiня.
Каханне здатна адбялiць душу,
Каб цалкам чарната у ёй прапала,
Бо ссоўвае у белы бок мяжу,
Калi красуня палка пакахала.
17.08.1996
1518
ЦIКАВАСЦЬ
За звыклы гарызонт пайсцi цiкава,
Каб новы краявiд пабачыць там,
Што бачым стала, нам даволi мала,
Iмкнемся к незнаёмым берагам.
Калi глядзiш з цiкавасцю на ножкi,
Ёсць сэнс яшчэ убачыць шэраг змен:
Каб карацей была спаднiца трошкi,
Яна хай будзе не нiжэй кален.
Калi на пляжы тыя ж ножкi бачыш,
На поўную, аж болей, даўжыню,
Цiкавасцi цудоўнай не адзначыш,
Павiнна быць разыначка ў меню.
Ў жанчыне вабiць пэўная загадка,
Бо без сакрэту спакушаць дарма,
З цiкавасцi былой лунае згадка,
Бо гарызонта новага няма.
За звыклы гарызонт пайсцi цiкава,
Ды, каб было каханне на гады,
Цiкавасць моцна, як ланцуг, трымала,
Жанчыне новай трэба быць заўжды.
17.08.1996
1533 РАЗЛУКI
I СПАТКАННI
Радасна мне, што я зноўку з табой,
Хоць не працяглаю была разлука,
Але упарта стралу за стралой
Добры Амур выпускаў ў сэрца з лука.
I на адлегласцi добра кахаць,
Бо цуд дзiвосны мець ў сэрцы каханне,
Хоць ў адзiноце нялёгка чакаць,
Але прыемней хвiлiны спаткання.
Дзеюць ў каханнi законы свае,
Як вельмi доўга заўсёды быць разам,
Яно нягожыя збоi дае,
Можа таму i спрачаемся часам.
Сварка малая няхай, не бяды,
Ды не згрызае душу адзiнота,
Разам жадаю з табой быць заўжды,
Зведаць разлуку не вельмi ахвота.
Ды, калi трэба, паеду я зноў,
Выканаць здатны любое заданне,
Бо надта цёпла на сэрцы ад слоў,
Што любы сэрцу пры кожным спатканнi.
19.08.1996
1545 ШЧАСЦЕ
ПРЫЙШЛО
Шчасце прыйшло,
Мы заўсёды цяпер будзем разам,
Каб так было,
Пакахаю цябе мацней з часам.
Шчасце кахаць,
Хай каханне у нас будзе годным,
Сэрцы гараць,
Для мяне ты становiшся родным.
Буду заўжды
Я табою цяпер ганарыцца,
Каб праз гады
Мне нiколi з табой не сварыцца.
Станем сябры,
Для мяне ты – найлепшы
на свеце,
Каб у пары
Нарадзiлiсь шчаслiвыя дзецi.
Шчасце прыйшло,
Светлы час нi за што не забуду,
Што б не было,
Iм нi з кiм я дзялiцца не буду.
21.08.1996
1558 ЧАРОЎНЫ
ВАЛЬС
Вальс чароўны гучыць у душы,
Я выразна мелодыю чую,
Ты кажы пра каханне, кажы,
Мы з табою яшчэ патанцуем!
Сваю радасць не ў сiлах суняць,
Ты бясконца мне любы i мiлы.
Як цудоўна ўзаемна кахаць!
Адрастаюць анёльскiя крылы.
Як прыгожа з каханнем мне жыць!
Хутка стану ўжо жонкай законнай,
Вальс павольны няспынна гучыць,
Лепей вальса ўсё ж марш Мэндельсона.
Мы з табою цяпер назаўжды,
Ты кахаеш, i я пакахала,
Ды хачу, каб далей, праз гады
Мне мелодыя вальса гучала.
Як чароўна спявае душа!
Ноты спеву не сталi каб фальшам,
Так хачу, каб мiж намi мяжа
Ўсё жыццё руйнавалася вальсам!
26.08.1996
1564 ДА
СПАДОБЫ АДНА
Зорку сваю мне прыемна пабачыць,
Ззяе святлом у акне,
Я сярод iншых яе змог адзначыць,
Бачу яе часта ў сне.
Зорак багата, адну прымячаю,
Вабная зорка мая!
Можа ёсць лепей, ды я не шукаю,
Бо задаволены я.
Зорка мая для душы дае слодыч,
Лепей яе не знайсцi!
Я адчуваю чароўную побач,
Лепшую зорку ў жыццi.
З ёю не страцiш нiколi кiрунак,
Лёгкi i радасны шлях,
Зорка мая – для душы
паратунак,
Радасць цяплiцца ў вачах.
Зорка мая! Як цябе я шаную!
Бачу цяпер не з акна,
Ў сэрцы каханне магутнае чую,
Ты да спадобы адна.
29.08.1996
1565 ДВА
СЛОВЫ
Слоў добрых i кепскiх багата у мовы,
Iх ў радасцi кажуць, ў журбе,
Але гучаць музыкай толькi два словы:
Кахаю! Кахаю цябе!
Калi словы ўзнёслыя сэрца хвалююць
I радасць даруюць заўжды,
То згода i шчасце у сэрцы пануюць,
Падставы няма для бяды.
Калi загучаць зусiм iншыя словы,
Цудоўнае шчасце прайшло,
Не знойдзецца слоў для прыемнай размовы,
Каханне з вадою сплыло.
Хаця iншых слоў ў мове вельмi багата,
Але шукаць ўзнёслых дарма,
Нiколi душы не сустрэнецца свята,
Як слоў пра каханне няма.
Шмат слоў, ды заўжды, як надзённага хлеба,
Як зерня раллi пры сяўбе,
Два словы пачуць для душы толькi трэба:
Кахаю! Кахаю цябе!
30.08.1996
1715 ТОНКАЕ
КАХАННЕ
Каханне тонкае, як кубак з хрусталю
З аздобаю цудоўнай фiлiграннай,
Як выпадкова упадзе ён на зямлю,
Ўраз разаб'ецца – i няма каханай.
Калi каханне вельмi крохкае, як шкло,
Нялёгка зберагаць яго заўсёды,
Калi даўно пяшчоты вабнай не было,
Наперадзе чакаюць перашкоды.
Вiна кахання поўны кубак як налiць,
Чароўна тонкi кубак выглядае,
Бо ў кожнай гранi ярка сонейка гарыць,
Каханым мора шчасця абяцае.
Не проста тонкае каханне зберагаць,
Ды здатна ўмацаваць яго пяшчотнасць,
Бясконца можна сваю любую кахаць,
Калi душы сумленне дае годнасць.
Як граней шмат i кубак тонкi – не бяды,
Ён шчасце атрымаць дае нагоду,
Бо з кубка без алмазных граней праз гады
Не пiць любвi жаданай асалоду.
14.10.1996
1816
БЯСКОНЦАЯ ВЯСНА
Была халоднаю вясна,
Пасля – халаднаватым
лета,
Ды восень, як ў чароўных снах,
Занадта цёплая за гэта.
Ўжо лета бабiна прайшло,
I з дрэў зляцела пазалота,
Ды разлiваецца цяпло,
Для сэрца мець яго ахвота.
Хай хутка замятуць снягi,
Бо час няўмольны ды iмклiвы,
Але ў душы няма тугi,
Хоць восень – вырастаюць
крылы.
I надта цёпла, як вясной,
Для шчасця – добрая прыкмета,
Прыемна мне заўжды з табой,
Бо сагравае рэха лета.
Каханне песцiць мне душу,
Вясна ў ёй доўжыцца бясконца,
Адсуне восенi мяжу,
Хоць вельмi нiзка ходзiць сонца.
13.11.1996
1888 ПАНУЕ
ЗГОДА
Ўзнёслы, любы сэрцу час прыйшоў,
Бо пануе згода памiж намi,
Бо цудоўны штыль збярог любоў,
Ззаду ўжо страшэнныя цунамi.
Але iх магло зусiм не быць,
Каб упарта зберагалi норму,
У каханнi каб спакой здабыць,
Не патрэбна жудаснага шторму.
Што было – быллём ўжо
парасло,
Як маглi, каханне зберагалi,
Хоць па плынi часам i плыло,
Ды не разбурылi яго хвалi.
Час iдзе, каханне ўсё мацней,
Цяжкае прайшло выпрабаванне,
Стала яшчэ нават гарачэй,
Грэе, нiбы першае каханне.
Хто святло кахання не збярог,
Вiнаваты ў тым, бясспрэчна, самi,
Кожны з нас зрабiць таксама мог,
Ды пануе згода памiж намi.
12.12.1996
1921 КЛIЧА
КАХАННЕ
З табой я мару ранак сустракаць,
Жадаць штовечар шчыра: «Добрай ночы!»
Пяшчотна за руку цябе трымаць,
I закахана пазiраць у вочы.
Разлук зусiм часовых не хачу,
Утульна i зацiшна мне з табою,
Дзе трэба, я заўсёды памаўчу,
Нiколi не сустрэцца каб з бядою.
Прыемна мне з табою гаварыць,
I слухаць я люблю цябе заўсёды,
Штодня ты здатна радасць падарыць,
Як нават для таго няма нагоды.
Здаецца, без цябе я поўны нуль,
Мяне ты цэнiш, часам i нямала,
Ды ад'язджаць прыходзiцца пакуль,
Але цябе заўсёды не хапала.
Чакаю, калi прыйдзе дзiўны час,
Каб сустракаць з табой заўсёды ранне,
Запал маёй душы яшчэ не згас,
Бо клiча разам быць мяне каханне.
26.12.1996
2035 СПРЭЧКI
ЗАКАХАНЫХ
Здаецца, каханню пагрозы,
Як спрэчка хвалюе душу,
Бо горкiя коцяцца слёзы,
I твар надта сумны ў iмжу.
Хаця непрыемная спрэчка,
Ў душы ад яе – як ўначы,
Яна – дзiўнай схованкi вечка,
Дзе можна любоў зберагчы.
Калi абыякавасць душы
Запоўнiць, як шлюбу вянец,
Завяне каханне, як ружы,
I спрэчкам працяглым канец.
З прычыны смяялiся б куры,
Ды спрэчка пачалася зноў,
Праходзяць i штормы, i буры,
Калi не пагасла любоў.
13.04.1997
2051
ВЯСНОВАЕ КАХАННЕ
Не чакала я шчасця такога,
Яго дорыць бязмежна вясна,
Каму мала, а iншаму – многа,
Многа мне, я цяпер не адна.
Трываць цяжка бясконцасць чакання,
I надзея пачала згасаць,
Ды вясна падарыла каханне.
Як цудоўна вясною кахаць!
Мне здавалась, што горкая доля,
Душы кепска было ад нягод,
Цяпер радасць прыйшла i патоля,
Асалода кахання, як мёд.
Нiбы цуд я ў душы адчуваю,
У мiнулым туга i мана,
Ён кахае, я палка кахаю,
Шчодра дорыць каханне вясна.
27.04.1997
2053 КРЫТЭРЫЙ КАХАННЯ
Паглядзiш, ўсё звычайна як быццам:
Просты твар, валасоў белы лён,
Позiрк добрай усмешкай iскрыцца,
Ёсць на свеце падобных мiльён.
Але сэрца чаму моцна б'ецца?
Хачу бачыць цябе зноў i зноў,
I дасюль зразумець не ўдаецца,
Як дзяўчат выбiрае любоў.
Мо iснуе крытэрый кахання,
Ды яго не патрэбна шукаць,
Сэрца стукае ад хвалявання,
Сведчыць, што надышоў час кахаць.
Як усе, ты на выгляд такая,
Чаму ты, я пытаю сябе?
Але позiрк мой больш не блукае,
Назаўжды выбiраю цябе.
27.04.1997
2060 МОВА
КАХАННЯ
У свеце ёсць шмат вельмi розных моў,
Алфавiт свой амаль у кожнай мовы,
Але, як размаўляць пачне любоў,
Не трэба нi алфавiт ёй, нi словы.
Прывабнасць здатны позiрк выбiраць,
Дакладна ўсмешка пацвярджае згоду,
Гарачнасць вуснаў скажа цi кахаць,
Цi iншую яшчэ чакаць нагоду.
I цела здатна смелы крок зрабiць,
Агнiстыя каб запалалi страсцi,
Бо нельга на адлегласцi любiць,
Ў абдымкi лепей палкiя упасцi.
Не трэба аб каханнi гаварыць,
Бо ўсе амаль пустыя будуць словы,
Каб аб сваiм пачуццi абвясцiць,
То хопiць рук i губ выразнай мовы.
3.05.1997
2063
СПЯКОТНАЯ ВОСЕНЬ
Вясною вiшня распусцiла косы,
Убраўся ўжо ў завушнiцы арэх,
К цвiценню гатавалiсь абрыкосы,
Ды нечакана лёг на кветкi снег.
Ад халадоў заплакалi бярозы,
I застагналi волаты-дубы,
Капёж вясновы падаў, нiбы слёзы,
Раслiны знемагалi ад журбы.
Бяда, калi юнацтва за плячыма,
I маладосць пранеслась, як страла,
Бо ў адзiноце шчасце немагчыма,
Ды восень паступова надышла.
Вясна была зацяжнай i халоднай,
Стамiлася душа ад халадоў,
Затое восень выдалась пагоднай,
Нясе спякоту позняя любоў.
6.05.1997
2167
САПРАЎДНАЕ КАХАННЕ
Няпроста верных мець калег па працы,
Ды iх, як трэба, можна знайсцi зноў,
Калi занадта добра пастарацца,
То можна па душы знайсцi сяброў.
Ды радасцi не будзе адчування,
Вядомы вельмi просты ўсiм сакрэт:
Не прыйдзе як сапраўднага кахання,
То марнасць запаўняе белы свет.
Ў адносiнах калег мажлiвы вады,
I здрадзiць здатны добрыя сябры,
Што ведаў iх, пасля зусiм не рады,
Бо вынiк звыклы, нiбы свет стары.
Калi кране сапраўднае каханне,
Яму не страшны буры i гады,
Вiруе толькi радасць ад спаткання,
Адданасць сэрца сэрцу назаўжды.
24.07.1997
2202 НЕ ЖАДАЮ IНАЧАЙ
Радасць ў сэрца iмклiва прыйшла,
Вельмi доўга яе я чакала,
Раней ў смутку бясконца была,
Ды, нарэшце, цяпер пакахала.
Невядома, што будзе пасля,
Можа шчасце – прыгожыя зданi,
Ды цудоўная доля мая,
Бо цяплом сагравае каханне.
З часам хай яно стане як тло,
Але сёння хвалюе мне душу,
Хаця ўспомню, што шчасце было,
Таму лёс свой падзякаваць мушу.
Як дзялiць на дваiх аднаго?
Хоць адказу не мае задача,
Не адмоўлюсь ад шчасця свайго,
Жыць цяпер не жадаю iначай.
6.08.1997
2275 ДАЦЬ
БОЛЕЙ
Снягi вясной знiкаюць ў час кароткi,
Бо хутка адступаюць халады,
Ручай стаў паўнаводны ад паводкi,
Панёс у рэчку шпарка плынь вады.
Ручай вады вясновай не шкадуе,
I летам яго рэчышча без змен,
Рацы ваду ад шчодрасцi даруе,
Не вымагае нечага ўзамен.
Вады ручай меў летам вельмi мала,
Хоць ад дажджу патокi беглi ў роў,
Адданасць моцна плынь яго трымала,
Бо адчуваў да рэчкi ён любоў.
Ў каханнi пагадзiцца лепей з доляй,
Не след iначай нават пачынаць,
Каханне даць павiнна значна болей,
Чым для сябе ад iншага забраць.
7.10.1997
2314 ДОБРЫ
ДЗЕНЬ
Запалала каханне калi,
Сны аб любай чароўныя сняцца,
Шляхi лёсу куды б не вялi,
Ад кахання не след адмаўляцца.
Калi жыць без кахання ў душы,
Шэрым будзе жыццё iснаваннем,
Хоць даступнасць ва ўсiм без мяжы,
Секс нiколi не стане каханнем.
З захапленнем няпроста кахаць,
Засталась як ад сцiпласцi згадка.
Дзе каханне сабе адшукаць,
Калi сэрца жанчын – не загадка?
Як каханне паходняй гарыць,
Каб не страцiць магутнасць гарэння,
«Добры дзень!» лепш яму гаварыць,
А не жорсткае: «Да пабачэння.»
20.10.1997
2365 У НЕПАГАДЗЬ
Зноў непагадзь, дажджы iдуць, снягi,
I коўзкаю становiцца дарога,
Але, як клiча сэрцу дарагi,
Не здатна замiнаць ужо нiчога.
Хоць дзьме халодны вецер вельмi злы,
Але iду на вабнае спатканне,
Бо грэе сэрца стымул немалы,
У непагадзь вядзе мяне каханне.
Спатканне ў холад лютаю зiмой,
Мароз кусае i сячэ завея,
Але, як побач крочыць любы мой,
Сваiм каханнем ён мяне сагрэе.
Я ведаю: цяпло заўжды знайду,
Мацней каханне робiць мае сiлы,
Я на спатканне ў непагадзь iду,
Чакаць упарта будзе мяне мiлы.
1.12.1997
2399 КАЗКА З
МАРЫ
На душы бясконцая пяшчота,
Нi турбот няма больш, нi тугi,
Справамi займацца ёсць ахвота,
Бо са мною побач дарагi.
Дапякала моцна адзiнота,
Было цяжка шчасце адшукаць,
Не мiнае на душы турбота,
Калi ёй няма каго кахаць.
А цяпер заўсёды побач мiлы,
Скончыўся час смутку i маркот,
Адраслi, як быццам ў птушкi, крылы.
Як прыемна адчуваць палёт!
Разышлiсь над галавою хмары,
I блакiт бясконца бачу зноў,
Завiтала ў госцi казка з мары,
Шчасце адчуваю i любоў.
7.02.1998
2437 ЗДАЕЦЦА
ВЯСНОЙ
Завея i злуе, i плача,
Сняжынкi стукаюць ў акно,
Ды да мяне прыйшла удача,
Яе чакаю ўжо даўно.
Не дапякае непагода,
Хай вецер снегам ў шыбы б'е,
Але здарылася нагода,
Сказаць, што я люблю цябе.
Зiма, мароз i вецер дужы,
Ды мне яны мiлей ўдвайне,
I расквiтнелi ў сэрцы ружы,
Бо закахалась ты ў мяне.
У непагадзь прыйшло прызнанне,
Ды смутку на душы няма,
Калi палаць пачне каханне,
Вясной здаецца i зiма.
28.02.1998
2488 ЛЁС
УСМIХАЕЦЦА
Час iмгненна iдзе, ужо сталi дарослымi,
Як ў дзяцiнстве, пачуццi вясной не стрымаць,
Усмiхаецца лёс шчыра
раннiмi вёснамi,
Час прыйшоў, каб каханых сабе выбiраць.
Абыякавасць прэч, шчасця хочацца светлага,
Бо каханне ў жыццi – той адзiны маяк,
Якi здатны знайсцi сярод iншых адметнага,
Без яго не спаткаецца шчасця нiяк.
Ды лёс надта сляпы, выбiрае з памылкамi,
Нiбы знiчку, каханне запалiць ўраз,
Шчасце мець каб заўжды, а не толькi урыўкамi,
Забяспечыць не здольны дадатны адказ.
Без адказу няхай, ды каханне чаканае,
Хоць шмат горычы, болю, няпрошаных слёз,
Ды заўсёды яно сэрцу вельмi жаданае,
Бо ласкава ўсмiхаецца вёснамi лёс.
26.03.1998
2522
ЗАЛАЦIСТЫ ПРАМЕНЬ
Душу распесцiла любоў,
Салодкая, як ў дзiўнай мары,
Нарэшце, ўзнёслы час прыйшоў
Пазнаць нязведаныя чары.
Ў душы прыемны неспакой,
Як у анёла, маю крылы,
Лячу iмклiва над зямлёй,
Палёт цудоўны i шчаслiвы.
Лячу сярод лясоў i вод
I чую радасныя гукi,
Хачу бясконцы мець палёт,
Каб не прыходзiў боль разлукi.
Каб не сустрэлася iмжа,
I небасхiл заўжды быў чысты,
Пяе ад радасцi душа,
Прамень ў ёй ззяе залацiсты.
5.04.1998
2588 НАВУКА
I ЖЫЦЦЁ
Наказала мацi вельмi строга,
Што пара каханага прыдбаць,
Але не занадта маладога,
Значна лепш багатага шукаць.
Не патрэбна нават цалавацца,
Лепей яшчэ трохi пачакаць,
Небяспечна палка абдымацца,
Каб пасля адной не гараваць.
Адна справа – матчына навука,
Ды другая – бурнае жыццё,
Як спаткае ад кахання мука,
I навука пойдзе ў небыццё.
Маладога палка я кахаю,
Быць з сабой абрыдла ў барацьбе,
Выгады нiякай не шукаю
I каханню аддаю сябе.
4.05.1998
2601 ДА
РАНКУ
Вечарэла. Птушкi ў гнёзлы селi,
Толькi плёскат чуўся ад ракi,
Вецер гойдаў дрэвы, як арэлi,
Вогнiшча палiлi рыбакi.
Месяц на зямлю глядзеў двухрогi,
Зоркi паглядалi з чарнаты,
Але бачыць нас не мелi змогi,
Бо пад дрэвам былi я i ты.
Хвалявала першае спатканне,
I пяшчотных не хапала слоў,
Але нас не мучыла пытанне,
Ёсць цi не ўзаемная любоў.
Нечакана дачакалiсь ранку,
Бо iмгненна з любай час бяжыць,
На свiтаннi слухаем заранку,
Ветрык лiсце дрэва варушыць.
9.05.1998
2636 КРЫЛЫ
НАТХНЕННЯ
Калi у маладосць душа вяртае,
Марзянкай сэрца стукаць зноў пачне,
Пара не у мiнулым залатая.
А мо яна нiколi не мiне?
Прыемна адчуваю хваляванне,
Галоўнае ў жыццi даруе лёс,
Бо не згасае здатнасць да кахання,
Душа таму ўзлятае да нябёс.
Наесцiся наперад нельга хлеба,
Кахаць таксама хочацца штодня,
Калi кахаеш – iншага не трэба,
Бо акрамя – ўсё толькi мiтусня.
Каханне здатна павялiчыць сiлы,
Таму я больш ўсяго яго цаню,
Каханне здольна даць натхнення крылы,
Каб узлятаць бясконца ў вышыню.
2.06.1998
2678 ПРАЗ
ВЯСЁЛКУ
Я рукi цалую твае,
I губы, i шчокi, i вочы,
Каханне натхненне дае,
Заўсёды яно са мной крочыць.
Цудоўна бясконца кахаць
Цi жонку, цi нават сяброўку,
Бо можна на свет пазiраць
З iмпэтам заўжды праз вясёлку.
Вастрэй значна позiрк вачэй,
I радасць душа адчувае,
Бо зорачкi свецяць ярчэй,
I ветрык аб шчасцi спявае.
З натхненнем iду па жыццi,
Бо маю каханку такую,
Што лепей яе не знайсцi,
Ёй рукi i губы цалую.
6.07.1998
2719 НIБЫ
ЗНIЧКА
Ад кахання я згарала,
Вельмi хцiва глядзеў ты,
Жыта спелае схавала
Нашы лёгкiя сляды.
Зоркi ў вочы мне глядзелi,
Ночка цёмная была,
Знiчкi на зямлю ляцелi,
Не шкадую, што пайшла.
Бо саспела, нiбы жыта,
Час даўно прыйшоў кахаць,
Сэрца любаму адкрыта,
Больш няма чаго чакаць.
Замуцiлася крынiчка,
Боль i радасць на душы,
Я згарэла, нiбы знiчка,
Ў спелым жыце на мяжы.
4.08.1998
2738 ВАЛОШКI
Твае вочы – як валошкi,
Яны вочы маiх мрой,
Я цябе саромлюсь трошкi,
Ды жадаю быць з табой.
Па табе даўно ўздыхаю,
На душы нашу тугу,
Можа я цябе кахаю,
Разабрацца не магу.
Не магу нiяк прызнацца,
За табой хаджу, як цень,
А пакуль валошкi сняцца
Ў спелым жыце кожны дзень.
Вельмi доўга не рашаўся,
Трэба мне цябе сустрэць,
Каб сказаць, што закахаўся,
I ў валошкi паглядзець.
17.08.1998