Анатолій Балуценка
435 ВЯРНIСЯ!
Я прашу, даруй мяне, даруй!
А калi не зможаш дараваць,
Хоць на развiтанне пацалуй,
Твой падарак буду ўспамiнаць.
Я цябе кахала, ты кахаў,
Ды сустрэўся iншы на шляху,
Ён маё каханне разбураў,
Цяпер горка плачу аб граху.
Застаюся ў скрусе я адна,
I душу хвалюе неспакой,
Прорва расчынiлася да дна,
Ды няўтульна вельмi быць адной.
Ты аддана горача кахаў,
Ды кахання я не зберагла,
Нарабiла нежаданых спраў,
Праз каханне трэшчына прайшла.
Час мiнуў, i зразумела я,
Што ты для мяне ўсяго цанней,
Доля ты адзiная мая,
Я кахаю зараз, як раней!
Ты вярнiся, я цябе прашу!
Бо пражыць iначай не змагу,
Больш нiколi ўжо не саграшу,
Ты хутчэй развей маю тугу.
10.12.1994
630 ДЫЯЛОГ
– Не вiнавачу, не хачу зусiм нiчога,
Адно жаданне ёсць: хутчэй цябе забыць,
Я дараваў ў жыццi табе занадта многа,
У розныя бакi цяпер наш шлях ляжыць.
Як ранiшнi туман, развеялась каханне,
Прайшло, як лiстапад, мiнула, нiбы дым,
Раней было на шчасце ў марах спадзяванне,
Ды болей ўспамiнаць не хочацца аб тым.
Каханне наша, як вясновы цвет, квiтнела,
Здавалась вабным i бязвоблачным жыццё,
Ды, як касцёр, надзея з часам прагарэла,
I шчасце марна адышло у небыццё.
Чаму кахання любы цуд не зберагала
I слова гонару ты не змагла стрымаць?
Чаго табе яшчэ для шчасця не хапала,
Што нечакана стала iншага кахаць?
– Скажу адкрыта: сваё слова не стрымала,
Ты мог пяшчотна пра каханне гаварыць,
Але галоднаму слоў ўзнёслых надта мала,
Ў каханнi целу стала сытым трэба быць.
Душа мая працяглы час цябе кахала,
Адной тэорыяй на свеце не пражыць,
Ды цела доўгi час маё пакутавала,
А год за годам, як рака, ў нябыт бяжыць.
16.03.1995
771 ГАРМОНIЯ
Цi можа бесцялесным быць каханне?
Мажлiва, але цяжка уявiць,
Не ведаю такое адчуванне,
Час не прыйшоў да кепскага дажыць.
Каханне – не мэта, а толькi сродак,
Жаданы шлях, каб радасць падарыць,
Зрабiла так вялiкая прырода,
Адам няздатны быў без Евы жыць.
З каханнем секс, нiбы каньяк з лiмонам,
Прыемна i смак добры адчуваць,
Гучыць адно каханне пустазвонам,
Абрыдне цэлы час лiмон жаваць.
Хай без лiмона, ды каньяк шукаюць,
Ўбок сцiпласць, як заклiкала мэта,
Яго па поўнай чарцы налiваюць,
Працяглы час лiмон жаваць – бяда.
Прыемна, як гармонiя заўсёды:
Лiмона водар, зоркавы каньяк,
Тады не трэба больш шукаць нагоды,
Лiмон дзе з'есцi, чарку выпiць як.
Калi няма гармонii, так шкода!
Невiнаватая яна цi ён,
Бо не выносiць вакуум прырода:
Шукаюць цi каньяк, або лiмон.
27.04.1995
1043 СЛОЎ НЕ ТРЭБА
Як тваёю мяне стаць малiў,
То казаў: «Я цябе не пакiну!»
Дык чаму ж смак малiны згубiў,
На губах толькi горыч палыну?
Хутка светлыя беглi гады,
Пакаралi мы ўсе перашкоды,
I, здавалась, не стрэнем бяды,
Бо кахаеш мяне назаўсёды.
Ды каханне растала, як дым,
Цеплыня паступова знiкала,
Хоць не вельмi ты быў маладым,
Спакваля насувалась навала.
I каханне спаткаў згубны час,
Не змаглi мы ў юнацтве застацца,
Паступова агонь цалкам згас.
Як ты ў iншую мог закахацца?
Шчыра верыла iснасцi слоў,
Давяраць iм не трэба нiколi,
Як кахання агонь не прайшоў,
Слоў не трэба: кахання даволi.
2.09.1995
1182 КРЫНIЦА
КАХАННЯ
Як i раней, па выгляду – крынiца,
Дзе прагу мог сваю гасiць заўжды,
Але з яе цяпер больш не напiцца:
Не засталось нi кропелькi вады.
Ўсё той жа зруб, вядро, ланцуг i ворат,
Так да спадобы мне была яна!
А як ваду стаў чэрпаць цэлы горад,
То паступова высахла да дна.
Здавалась ёй: даволi ўсiх напоiць,
Прасiла, каб напiлiся, сама,
А зараз ў душы прагу не загоiць,
Паiць няма чым, бо вады няма.
Так i ў жыццi здарацца часта можа,
Калi ў душы агонь кахання згас,
Ужо нiхто бядзе не дапаможа,
Хоць пiў раней з крынiчкi цэлы час.
З сваёй крынiчкi пiць заўжды цудоўна,
Ды не спаткала каб ў жыццi бяда,
Як iншы будзе пiць, то, безумоўна,
У ёй заўчасна скончыцца вада.
12.11.1995
1219
ЗАСТАЛАСЯ НЕНАВIСЦЬ
Прайшло каханне нават без слядоў,
Але турбуюць горкiя хвiлiны,
Хоць збегла, як вада збягае ў роў,
Ды цяжкiя засталiся ўспамiны.
Цябе так падабалася кахаць!
Было каханне чыстае, без бруду,
Ды пажадала iншага шукаць,
Абразу я нiколi не забуду.
Было каханне палкае ў душы,
Было, ды цалкам ўсё перагарэла.
Што не хапала для цябе, скажы?
Спакой сямейны разбурыць пасмела.
Прайшло каханне, як i не было,
Душа, як ураган, расхвалявалась,
Але к табе пачуцце не прайшло:
Замест кахання ненавiсць засталась.
Ты вабрала не лепшую з дарог,
Мая душа мо з часам боль забудзе?
Я не суддзя, хай судзiць толькi Бог,
Хто вiнаваты, добра бачаць людзi.
26.11.1995
1263 КАБ НЕ АБРАЗIЦЬ
Ты не клiч мяне, не клiч, я не вярнуся,
Бо цяпер цябе, галубку, не люблю,
Тваю здраду забываць ўвесь час iмкнуся,
Пакутую i начамi кепска сплю.
Ўспамiнаецца шчаслiвае каханне,
Марыў: шчасце назаўжды з табой знайду,
Стала моцным, нiбы сталь, перакананне,
Што к табе нiколi болей не прыйду.
Зразумець цябе пакуль што я не ў змозе,
Цяжка мне пазнаць жаночую душу,
Спадзяваўся: па адной iдзем дарозе,
Ад кахання пакутую i тужу.
Што разбiлася, не ўдасца сабраць разам,
Ўспамiнай цяпер, прыгожа як было.
Можа пройдзе боль нястрымна цяжкi з часам,
Каб занадта моцна сэрца не пякло?
Лепш няспешна i дакладна разабрацца,
Твой выбраннiк iдэал мужчын цi не?
А пасля на ўсё жыццё ўжо закахацца,
Не абразiць каб другога, як мяне.
12.12.1995
1391 ДУША
БАЛIЦЬ
Слоў апраўдання мне тваiх не трэба,
Ўсё роўна будзе сэрца боль пячы,
Я памалюсь, ратунак дасць мне неба,
Не гавары, а лепей памаўчы.
Як хутка спакусiўся на прынаду,
Дакладна расказаць цябе прашу?
Як дараваць магу цяпер я здраду,
Калi ганебна плюнуў мне ў душу?
Душа балiць, i сэрца моцна ные,
Як мне забыць абразу i тугу?
Хоць забываюць боль душы другiя,
Я дараваць чамусьцi не магу.
Агонь гарэў, застаўся толькi прысак,
Душа мая у цяжкай барацьбе,
Выток кахання ў ёй яшчэ не высах.
Пяшчотна так кахала я цябе!
Мне цяжка, плачу, вельмi разгубiлась,
Ёсць прысак, мо касцёр распалiм зноў?
Бо не хачу, каб здрада паўтарылась,
Скажы хутчэй хоць пару цёплых слоў.
10.02.1996
1675
СПАЧАТКУ ДУМАЦЬ
Не знаходжу ў жыццi асалоды,
Адчуваю выразна грахi,
Сама стала крыніцаю шкоды,
Для таго, хто мне быў дарагi.
Неба чыстага сiняга шкода,
Яно чорнае зараз ад хмар,
Непатрэбнаю была прыгода,
Бо шчаслiвых пазбылася мар.
А такая была перспектыва!
Засталась толькi згадка адна.
Колькi слёз ад бяды я пралiла!
Калi выплачу гора да дна?
Я бясконца адна вiнавата,
Як цяпер перажыць мне бяду?
Бо для сэрца майго ён – як страта,
Дзе каханага зараз знайду?
Не знаходжу ў жыццi асалоды,
Бо не ведаю, што мне рабiць,
Трэба думаць спачатку заўсёды,
А пасля толькi целам любiць.
7.10.1996
2095 ПУСТЫЯ
СЛОВЫ
Ёсць у характары дэталь,
Што служыць сiмвалам даверу:
Цi слова цвёрдае, як сталь,
Цi вельмi мяккае праз меру.
Цярпець прыходзiцца ад слоў,
Бо ў iх схаваныя пагрозы,
Гавораць ўзнёсла пра любоў,
А дораць вельмi часта слёзы.
Пустыя словы слухаць звык,
Пра знiчку кажуць, як пра зорку,
Мацней лепш прытрымаць язык,
I весцi сцiплую гаворку.
Казала: «Я цябе люблю,
Не будзе спрэчак памiж намi»,
Давала клятву вераб'ю,
Цяпер спявае з салаўямi.
8.06.1997
2112 ВАБЯЦЬ
ВЯРШЫНI
Сваiх яблык у садзе нямала,
Але дзiўна устроены свет,
Бо даведацца вельмi цiкава,
За парканам што мае сусед.
Робяць людзi бясконцыя спробы
Невядомага сутнасць пазнаць,
Бо чужое заўжды да спадобы,
Чужых нават iмкнуцца кахаць.
Хоць сваё i прыгожа, i зграбна,
Ды спакою няма у душы,
Хай хужэй, але надта прывабна,
Як чужая або як чужы.
Ўсё даступна ў цудоўнай далiне,
Колькi хочаш – даволi бяры,
Але вабяць заўсёды вяршынi,
Каб пазнаць, што iснуе ўгары.
28.06.1997
2117 ЗБЕРАГАЦЬ ДЛЯ ШЧАСЦЯ
Занадта моцныя дубы,
Мне маладзенькi дуб часамi снiцца,
Клён хоць прыгожы, ды слабы,
Ёсць ад чаго начамi зажурыцца.
Дуб быў вяршыняй ўзнёслых мар,
Але дубоў расло ў акрузе мала,
Убачыла цудоўны дар,
I ў сэрца ад яго прыйшла навала.
Ды боль сцiшаўся спакваля,
Бо зразумела: дубу я не трэба,
Зноў стала блiзкаю зямля,
Далёкай i халоднай велiч неба.
Не трэба жураўля чакаць,
Пляваць не след ва ўласную крынiцу,
Мо лепш для шчасця зберагаць
Сваю, хаця маленькую сiнiцу.
5.07.1997
2143 ЧУЖАЯ
ЛАСКА
Калi ў жанчыны вельмi цяжкi лёс,
Трываць патрэбна крыўду i абразу,
Душа, заледзянелая ад слёз,
На ласку адгукаецца адразу.
I ад пяшчотных, ды нязвыклых, слоў
Чутлiвая душа ўраз страпянецца,
Зноў ўспомнiць, што на свеце ёсць любоў,
Пяшчотай на пяшчоту адзавецца.
Калi ўвесь час ганебна дакараць,
Заўжды без важкай абражаць прычыны,
Каханне вельмi цяжка зберагаць,
Яно знiкае хутка у жанчыны.
Калi сваё каханне зруйнаваць,
Даўнейшага юнацтва згубiць казку,
Душы бясконца хочацца кахаць,
Прыемна мець, хоць i чужую, ласку.
19.07.1997
2159 ГОРКIЯ
ДОЛI
Не глядзi, не глядзi на мяне,
Бо i так ужо ледзьве трываю,
Мо агонь ў маiм сэрцы мiне,
Паглядзiш – i мацней запалае.
Сэрца каб астывала, малю,
Ды спакой не прыходзiць у грудзi,
Хоць i нельга, пяшчотна люблю,
I не ведаю, што далей будзе.
Растрывожыў душу ты маю,
Нечакана для сэрца стаў мiлы.
Але як зберагчы мне сям'ю,
Дзе знаходзiць i волю, i сiлы?
Быць хачу цяпер толькi з табой,
У жанчын часта горкiя долi,
Згодна зараз хоць ў вiр галавой,
Але так не здарыцца нiколi.
22.07.1997
2211 НЕ ЎПУСЦIЦЬ ШЧАСЦЕ
У рэчкi заўжды разам берагi,
Умовы каб стваралiся для плынi,
Каб ўбок пайшоў адзiн, пасля другi,
Разбеглася б ўся рэчка па далiне.
Ў паводку плынь выходзiць з берагоў,
Але вада заўжды спадае з часам,
I берагi ў адзiнстве моцным зноў,
Каб плынь была, быць неабходна разам.
Каб у каханнi не было тугi,
Нiколi плынi каб не разлiвацца,
Патрэбна, як i ў рэчкi берагi,
Адзiн другога назаўжды трымацца.
Ў адносiнах павiнна яснасць быць,
Бо невядомасць – нiбы соль на рану,
Каб шчасце, што прыйшло, не упусцiць,
Не трэба апускацца да падману.
9.08.1997
2226 ПАГЛЯДЗЕЦЬ У ВОЧЫ
З'ехаў з розуму стары,
Сораму не маеш,
Верны быў мне да пары,
А цяпер гуляеш.
Што ў ёй лепшае знайшоў?
Як усе, такая ж.
Пра якую там любоў
Мне апавядаеш?
Мо кароткiм быў ланцуг
На якiм трымала?
Не стрымаеш валацуг,
Жонкi яму мала.
Добра бачна круцяля,
Што гуляць ахвочы.
Як ты зможаш апасля
Паглядзець у вочы?
16.08.1997
2593 ПЕРШЫ
КРОК
Як да кахання ёсць нахiльнасць,
Але каханы – стары дзед,
Бядою стане сексафiльнасць,
Нямiлым будзе белы свет.
Назея крохкая згасае,
Бо больш няма чаго чакаць,
Ды сэрца беднае палае,
I хоча горача кахаць.
Цi можна вырашыць праблему
I страсцi пагасiць пажар?
Адказ даць трэба на дылему,
Што зберагаць: душу цi твар?
Ў душы ўжо д'ябал варушыцца,
На грэх штурхае незнарок.
Незразумела, як рашыцца
Зрабiць, нарэшце, першы крок?
7.05.1998
2639 ЗАГАДКА
Калi галодны надта, як сабака,
Ўсё можна з'есцi ў цяжкую пару,
Наеўся – не захочаш есцi рака,
А цягне на чырвоную iкру.
Абрыдне, калi кожны дзень – капуста,
Захочацца калiсьцi буракоў,
Калi ўжо не да смаку хлеба луста,
Нядрэнна з'есць з макам пiрагоў.
Ад ежы не адмовiцца, вядома,
Iначай думаць – жудасны падман,
Заўсёды харчавацца добра дома,
Ды часам лепш наведаць рэстаран.
Хай чорная iкра заўжды ў дастатку,
Што ёсць – таму мiзэрная цана,
Рашыць другую хочацца загадку,
Прыцягвае бясконца цалiна.
3.06.1998
2729 ВАЖНАЕ
ПЫТАННЕ
Цiкавае i важнае пытанне,
Але адказу на яго няма:
Чаму заўжды мацнейшае жаданне
Не жонка выклiкае, а кума?
Цiкава, захаваны дзе прычыны?
Жыццёвы факт, што да яго дадаць?
Цi надта вiнаватыя мужчыны,
Што прагнуць дзiва новае пазнаць?
Цi вiнавата, як звычайна, Ева?
Адаму дала плод дабра i зла,
Але яна яго таксама ела,
Жанчынам даць ратунку не змагла.
Хай часам сумавць пачне жанчына,
Што муж няверны. Ды навошта сум?
Бо ведаць яна ўпэўнена павiнна,
Што i яе жадае палка кум.
12.08.1998
2798 ЦЯЖКА
ЗРАЗУМЕЦЬ
Душа балiць ад здрады i маны,
Зусiм няма спакою i патолi.
Ганебныя як скiнуць кайданы,
I дамагчыся зноў жаданай волi?
Хай здрадзiў, я такая не адна,
Ў жыццi заўсёды рознае бывае.
Але навошта подлая мана?
Яна душу горш здрады абражае.
Ў адносiнах не будзе цеплынi.
А колькi шчасця мела я адразу!
Бязрадасныя ночы, з сумам днi,
Хаця дагэтуль застаемся разам.
Чаму? Занадта цяжка зразумець,
Малая здрада, а падману – мора,
Замест таго, каб шчасце толькi мець,
Абое маем боль душы i гора.
3.10.1998
2936 ЧЫСЦIНЯ
Калi жанчыну цягне да граху,
То падыход яе занадта тонкi,
Сумленне ў чысцiне я берагу,
Таму не спакусiў суседскай жонкi.
Такое не здараецца штодня,
Сустрэў нагоду вельмi залатую,
Ды радуе бясконца чысцiня,
Хоць часам шанс упушчаны шкадую.
Знаходзiцца лепш далей ад граху,
Каб доля не бывала надта злою,
Бо абысцiся без яго магу,
Грэх вабны – шлях душы да неспакою.
Хоць цяжка дастаецца вышыня,
Бо хочацца наставiць рогi мужу,
Ды значна лепей бруду чысцiня,
Прыемна вельмi чыстую мець душу.
13.01.1999
2942 АХВОТА
ВЫШЫНI
Вада у ручаi ўвесь час журчыць,
Аб чым яна гамонiць з берагамi?
Не вызначыцца ёй, якi любiць,
Пад хмызам што цi што зарос лугамi?
Ваду зусiм ўжо не цiкавiць дно,
Бясконца хоць пясок перамывае,
Маўчыць, вады набраўшы ў рот, яно,
Хаця ваду пакорлiва трымае.
I цягнецца бяссорамна мана,
Хоць плынь папесцiць можа дно часамi,
Нiяк вада не пабяжыць без дна,
Ды флiртаваць жадае з берагамi.
Калi б дно вельмi кепскае было,
Ручай ператварыўся б у балота,
Але вада журчыць i робiць зло,
Бо ёй прыгожай вышынi ахвота.
18.01.1999
3129
ПРЫПРАВА
Калi ёсць хлеб – ў вадзе патрэба,
I солi хочацца заўжды,
А як няма скарынкi хлеба,
Не трэба солi i вады.
Як мець не ў змозе хлеба лусту,
Не вабiць дзiўны смак прыпраў,
Наогул, хоць яны па густу.
Ды хто без хлеба соль жадаў?
Таму, хто жонку сваю мае,
Каб надта хлеб не быў сухi,
Яшчэ прыправу мець жадае,
Шукае флiрт абы якi.
22.04.1999
3250 КАХАННЕ
АДЦВIЛО
Адцвiталi яблынi i слiвы,
I квiтнела палкая любоў,
Але болей не прыходзiць мiлы,
Хоць ужо iдзе сезон грыбоў.
Сэрца ўсё пакуль яшчэ чакае:
Для яго былое не прайшло,
Але паступова адчувае,
Што каханне наша адцвiло.
Абдымацца болей ўжо не стану,
Цалаваць не буду уначы,
Не было каб горкага падману,
Каб сабе каханне зберагчы.
23.06.1999
3257 ЧУЖОЕ
ШЧАСЦЕ
Чужое шчасце я спаткала,
Але не трэба мне яно,
Мець толькі частку – вельмі мала,
Аб поўным мару я даўно.
Ды не зрабiлiсь мары явай,
Хоць немагчымае раблю,
Мець шчасце стала цяжкай справай,
Чужое шчасце не люблю.
Я шчасця не хачу чужога,
Ды не валодаю сваiм,
Каб не гiбець ад лёсу злога,
Патрэбна скарыстацца iм.
25.06.1999
3947 ГАНЕБНАЯ
ЗДРАДА
Хто здрадзiў раз, той здрадзiць i другi,
Хоць верным быць даў ганарова слова,
Ўсё прыйдзе з часам на свае кругi,
Калi ў маралi кепская аснова.
Пыхлiвы звонку, нiбы джэнтлемен,
Ды трэба невялiкая прынада,
Загаварыў каб зноў ганебны ген,
I паступова саспявала здрада.
Калi ваўка удосталь накармiць,
Не страцiць ён драпежнiцкiя вады,
Хто годнасцю зусiм не даражыць,
Заўжды гатовы да ганебнай здрады.
7.07.2000
4072 ЖАХЛIВЫ
ВIР
Як шмат гадоў з ракой знаёмы,
Бо ў ёй купаешся штодня,
Сакрэты ўсе яе вядомы,
Дзе мелiна, дзе глыбiня.
Калi сваё не да спадобы,
I новы знойдзецца кумiр,
Адной, напэўна, хопiць спробы,
Папасцi каб ў жахлiвы вiр.
12.08.2000
4186 ПЛАТА
ВЕРНАСЦЮ
Хоць з болем, ды без злоснасцi сачу,
Разойдуцца цi не ў жыццi дарогi?
Я вернасцю за здраду заплачу,
Нягледзячы на горкiя
трывогi.
Ад сораму я галаву схiлю,
I ад людзей у дол схаваю вочы,
Цябе дасюль аддана я люблю,
Бо жонцы шкодзiць гонар мець дзявочы.
12.09.2000
4452 ЦЯЖКАЕ
РАЗВIТАННЕ
Ты для мяне быў лепш, чым нагарода,
Але сапраўдны апынуўся зух,
Агiдная i ласка, i пяшчота,
Калi яна падзелена на дзвюх.
Мне грэлi сэрца словы аб каханнi
I былi значна саладзей, чым мёд,
Не думала аб цяжкiм развiтаннi,
Халодным стала сэрца, нiбы лёд.
4.11.2000
4455 СВОЙ
ПЕВЕНЬ
Пытаўся певень малады старога:
«Навошта столькi мець табе праблем?
Курэй цудоўных ў статку
вельмi многа,
Як у султана, у цябе гарэм».
Ды певень у адказ яму смяецца
I кажа: «Мне хапiла б i адной,
Але без пеўняў iншым куды дзецца?
Не ў кожнай ў хаце пабач певень свой».
5.11.2000
4525 САЛОДКI
МЁД
Шэдэўры-кнiгi значна лепш, чым слоўнiк,
Таму шукаюць ўсе iх нездарма,
Бо цуд, як муж адразу палюбоўнiк,
Але шэдэўраў ўсiм, на жаль, няма.
Бясконца вельмi цяжка пiць атруту,
Не полымя ў душы насiць, а лёд,
Не утрымацца ад распусты бруду,
Бо клiча да сябе салодкi мёд.
13.11.2000
4527 ЧУЖЫ
КАСЦЁР
Згараюць хутка тонкiя лаўжы,
Для полымя патрэбны толькi дровы,
Цяпла заўсёды хочацца душы,
Ды не заўжды ёсць для яго умовы.
Халоднай дачакалiся пары,
Наперадзе зiмовыя дрогi,
Хачу пагрэцца на чужым кастры,
Хачу сагрэць душу ад сцюжы трохi.
13.11.2000
4534 СВЯТОЕ
Каханне – дзiва залатое,
Ў жыццi людзей – найбольшы
цуд,
Кiдаем самае святое
Без роздуму у чорны бруд.
Пiць кепска змалада атруту,
Святое лепш цанiць заўжды,
Бо не ачысцiцца ад бруду,
Хоць мыла ўдосталь i вады.
13.11.2000
4843 ЖАНОЧАЕ
ШЧАСЦЕ
Шукаю спякотныя губы,
Цалую пакуль дзе-нiдзе,
Вядзе мяне шчасце да згубы,
Хай гонар мой ў бруд упадзе.
Няхай амаральны кiрунак,
Хай кажуць, а я памаўчу,
Жаданы хачу пацалунак,
Жаночага шчасця хачу.
1.01.2001
4889 ХЛЕБ
КАХАННЯ
Хто мае хлеба добрага ў дастатку,
Не хоча шчодрай быць яго рука,
Не згодны змянiць сталага парадку,
I зразумець не здатны жабрака.
Але жабрак таксама хоча хлеба,
А хлеб кахання вольна не ляжыць,
Таму яго украсцi толькi трэба,
Бо лёс няўмольны, як цягнiк, бяжыць.
8.01.2001
4935 ГРЭШНАЯ
ЛЮБОЎ
Была стройнаю фiгура,
Як у травеньскiх бяроз,
А цяпер гляджу панура,
Пячэ студзеньскi мароз.
Травень цёплы ўспамiнаю,
Кветкi жоўтыя лугоў,
Ды да пекла, не да раю
Вядзе грэшная любоў.
15.01.2001
4968 ХАЧУ ПАГРЭЦЦА
Мяне сцяжынка завяла
Праз замець i сумёты ў сцюжу,
Хачу душэўнага цяпла,
Ды лета не хапае мужу.
Застыла, нiбы лёд, душа,
I да цяпла, як птушка, рвецца,
Ды ёсць трываласцi мяжа,
Хачу на сонейцы пагрэцца.
20.01.2001
5006 СКАЖУЦЬ
РАМОНКI
Да каханкi шлях трымаць,
Цi дамоў да жонкi?
Каго лепей абдымаць,
Скажуць хай рамонкi.
25.01.2001
5130 ЛАНЦУГI
ШЛЮБУ
Да мяне каханне тлее,
Хай бы лепш кахаў другi,
Ды душа не разумее,
Што ёсць шлюбу ланцугi.
18.02.2001
5395 СЛАБЫ
КОНЬ
Конь слабы i рыпяць калёсы,
Ды на гасцiнцы ў гразь улез,
Як град, бягуць ад пугi слёзы.
Мо перасесцi ў «Мерседэс»?
30.03.2001
5748 СЦЯЖЫНКI
Бяжыць ўдалечыню жыцця шаша,
Вакол сцяжынак розных безлiч ўецца,
Але не стане горшаю душа,
Калi прайсцi сцяжыначкай ўдаецца.
13.05.2001
5792 АДЗIНЫ
ШЛЯХ
Няшчасце з хаты выгнаць не магу,
Вiсiць на мне, як доўгая спаднiца,
На радасцi хачу змянiць тугу,
Адзiны шлях мець лепшае –
ўлюбiцца.
19.05.2001
5831 ЧУЖОЕ
ШЧАСЦЕ
Цягнусь рукой, чужое вабiць шчасце,
Сваё даўно пакiнула мяне,
Я не iмкнусь зусiм яго украсцi,
Няхай цяплом душу маю кране.
24.05.2001
5853
ПАЦАЛУНАК
Цалаваў мяне палка другi,
Але быў, як цудоўны дарунак,
Сапраўды для душы дарагi
Сцiплы, iншы зусiм, пацалунак.
29.05.2001